Σαν σήμερα στις 24 Ιουνίου 1964 το κοινό είδε για πρώτη φορά το Εικονοτηλέφωνο στην Παγκόσμια Έκθεση του 1964 στο Κουίνς της Νέας Υόρκης
Σαν σήμερα στις 24 Ιουνίου 1964 στην παγκόσμια έκθεση εμπορίου στη Νέα Υόρκη, η Bell Labs παρουσίασε στο κοινό για πρώτη φορά το Εικονοτηλέφωνο. Οι επισκέπτες μπορούσαν να καθίσουν σε ένα περίπτερο και να τηλεφωνήσουν στη Disney World της Φλόριντα. Ωστόσο, ένα τηλεφώνημα διάρκειας δεκαπέντε λεπτών κόστιζε περίπου 600 δολάρια, με αποτέλεσμα το Εικονοτηλέφωνο να μην διαδοθεί ποτέ στην αγορά.
Οι πρώτες απόπειρες Εικονοτηλέφωνου από τη Bell Labs
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Bell Labs επιχειρεί να μεταφέρει εικόνα μέσω συμβατικής τηλεφωνικής σύνδεσης. Ήδη από τη δεκαετία του 1920, και συγκεκριμένα το 1927, η εταιρία έχει καταφέρει να μεταφέρει ζωντανή εικόνα μέσω τηλεφωνικής γραμμής από την Ουάσινγκτον στη Νέα Υόρκη, στην πρώτη τότε επίδειξη live broadcast.
Η πρώτη εκείνη πειραματική συσκευή Εικονοτηλεφώνου που επιδεικνύεται στο συνέδριο κατασκευαστών ηλεκτρονικών συσκευών της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, είναι ένα ογκώδες τηλέφωνο με ενσωματωμένη μία πολύ μικρή οθόνη επιφάνειας 2×3 ιντσών. Η όλη συσκευή αποτελείται από τρία τμήματα: το κλασικό τηλέφωνο, το κουτί της οθόνης και την κάμερα που πρέπει να τοποθετηθεί σε οριζόντια επιφάνεια εμπρός από το εικονοτηλέφωνο.
Για τη μεταφορά της εικόνας και του ήχου χρησιμοποιούνται τρία ομοαξονικά καλώδια: ένα για τη λήψη του βίντεο, ένα για την αποστολή κι ένα για τον ήχο. Μόνο που απαιτείται υπερπολλαπλάσιο εύρος ζώνης, 300 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του τηλεφώνου, για την μετάδοση μόλις ενός καρέ ανά δύο δευτερόλεπτα, μεταξύ των συνομιλούντων.
Σύμφωνα με τους τεχνικούς της Bell Labs, η εικόνα ήταν διακριτή ακόμη και σε απόσταση 60 εκατοστών από την οθόνη. Στην πραγματικότητα όμως η ποιότητά της είναι πολύ χαμηλή. Κάθε σκέψη για εμπορική χρήση του εικονοτηλέφωνου τη δεκαετία του ’50 είναι ακόμη πολύ πρόωρη, αν και η Bell Labs κάθε άλλο παρά εγκαταλείπει την προσπάθεια εξέλιξής του, πάντα με το σκεπτικό να αποκτήσει μορφή καταναλωτικού προϊόντος.
Ωστόσο, στις 23 Αυγούστου 1956, στη συνάντηση του Ινστιτούτου Ραδιοεπικοινωνιών, η αμερικανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών AT&T θα παρουσιάσει ένα σύστημα βιντεοκλήσης το οποίο ονομαζόταν Picture Phone.
Το σύστημα αυτό μετέδιδε «ακίνητες» εικόνες κάθε δύο δευτερόλεπτα μέσω τηλεφωνικών γραμμών του δικτύου PSTN (δημόσιο τηλεφωνικό δίκτυο μεταγωγή). Όμως πέρασαν 8 χρόνια μέχρι να παρουσιαστεί επίσημα στο κοινό.
Το κοινό είδε για πρώτη φορά το Εικονοτηλέφωνο στην Παγκόσμια Έκθεση του 1964 στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Εκεί οι άνθρωποι των εργαστηρίων Bell της AT&T παρουσίασαν το Mod I (Model I) Picturephone, κάνοντας την πρώτη διηπειρωτική βιντεοκλήση μεταξύ δύο περιοχών. Η συσκευή του 1964 μετέφερε ασπρόμαυρη εικόνα με ταχύτητα 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο.
Σκοπός ήταν να μετρηθούν οι αντιδράσεις του κοινού χορηγώντας ερωτηματολόγια κατά τη δημόσια επίδειξη της συσκευής. Ο κόσμος συνεχίζει να μην αποδέχεται το Εικονοτηλέφωνο. Πέραν του ότι θεωρεί ογκώδη και δύσχρηστη τη συσκευή, η πλειονότητα των ερωτηθέντων ένοιωθε άβολα στην ιδέα της ζωντανής μεταφοράς εικόνας τη στιγμή που μιλά στο τηλέφωνο.
Το Εικονοτηλέφωνο επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ
Λίγο αργότερα, η Bell Labs τοποθέτησε τρεις θαλάμους με Εικονοτηλέφωνα στην Ουάσινγκτον, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Αυτά οι τρεις συσκευές μπορούσαν να επικοινωνούν μόνο μεταξύ τους. Το κόστος κυμαινόταν από 16 έως 27 δολάρια για τρία λεπτά σύνδεσης (δηλαδή 141 έως 237 δολάρια σε σημερινές τιμές).
Το 1970 έγινε η έναρξη της εμπορικής χρήσης της υπηρεσίας, στην πρώτη δοκιμαστική πόλη, το Πίτσμπεργκ με τα στελέχη της Bell Labs να υπολογίζουν τους χρήστες της να ανέρχονται στο ένα εκατομμύριο έως το 1980. Έπεσαν εντελώς έξω.
Η βιντεοκλήση για την επίδειξη του συστήματος, έγινε στο δημαρχείο της πόλης. Εκεί βρισκόταν ο Πιτ Φλάερτυ - δήμαρχος το Πίτσμπεργκ - ο οποίος επικοινώνησε με τον Τζον Χάρπερ (πρόεδρος της τοπικής εταιρείας κατασκευής αλουμινίου Alcoa). Η απόστασή μεταξύ των δύο συνομιλητών ήταν ένα οικοδομικό τετράγωνο.
Το τηλεφωνικό κέντρο στο Πίτσμπεργκ ξεκίνησε με 38 Εικονοτηλέφωνα, όμως δεν είχε την ίδια δυναμική στη συνέχεια.
Οι υπεύθυνοι προέβλεπαν για το 1975 ότι θα υπήρχαν εκατό χιλιάδες Εικονοτηλέφωνα στο εθνικό δίκτυο των ΗΠΑ. Όμως το τεράστιο κόστος ήταν αποτρεπτικό για την απόκτησή και χρήση της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Έτσι τον Ιούλιο του 1974, στο Πίτσμπεργκ υπήρχαν μόνο πέντε ενεργοί συνδρομητές. Σε όλες τις ΗΠΑ είχαν τοποθετηθεί μερικές εκατοντάδες συσκευές, με τις περισσότερες να βρίσκονται στο Σικάγο.
Μια από τις καινοτομίες του Εικονοτηλέφωνου ήταν ότι χρησίμευσε ως τερματικό για την προβολή δεδομένων. Αυτό ήταν ένας λόγος για τον οποίο φάνηκε χρήσιμη αρχικά στους επαγγελματίες αυτή η συσκευή.
Πρώτον, δεν υπήρχαν πολλοί συνδρομητές για να μπορέσει κάποιος να κάνει μια βιντεοκλήση. Δεύτερον αποδείχθηκε ότι οι περισσότεροι χρήστες, ακόμα και οι επαγγελματίες, δεν τους άρεσε να τους βλέπουν στο τηλέφωνο. Τέλος, όπως προαναφέραμε, το υψηλό κόστος αποδείχθηκε τροχοπέδη στην ανάπτυξη του δικτύου.
Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1992, η AT&T εισήγαγε το μοντέλο Videophone 2500 με έγχρωμη οθόνη. Η εταιρεία στόχευσε περισσότερο προς το ηλικιωμένο κοινό, με κύρια χρήση της συσκευής να είναι οι επικοινωνία των παππούδων με τα εγγόνια τους σε περιπτώσεις που ήταν μακριά.
Στη δεκαετία του 1990, όπως και στις αρχές του 2000 και άλλες εταιρείες διέθεσαν στο εμπόριο παρόμοιες συσκευές όμως και πάλι το κοινό δεν ανταποκρίθηκε στα βιντεοτηλέφωνα.
Και αν στην αρχή των βιντεοτηλεφώνων ο λόγος των μειωμένων πωλήσεων ήταν το κόστος τους, μετά το 2000 η ευρεία χρήση του διαδικτύου, το κόστος του και οι αντίστοιχες υπηρεσίες βιντεοκλήσεων μέσα από υπολογιστή, ουσιαστικά παρόπλισαν κάθε συσκευή βιντεοτηλεφώνου.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
13°
