Αισίως τις έντεκα κυκλοφορίες έφτασε η σειρά Mario Party, που πρωτοκυκλοφόρησε για το Nintendo 64 το 1998, ζωή να'χει. Με την τελευταία του εκδοχή (που παρακάμπτει το απλό νουμεράκι που ξεχώριζε τους προηγούμενους τίτλους για το ασαφέστερο αλλά προφανώς εμπορικότερο για το marketing team της ιαπωνικής εταιρείας, Super Mario Party), το χαβαλεδιάρικο franchise χαρίζει στο Switch, που κατά τ'άλλα πνίγεται σε υψηλού προυπολογισμού παραγωγές και εμπνευσμένες indie δημιουργίες, κάτι που του έλειπε: ένα παιχνίδι για μια παρέα ή οικογένεια να περάσει ευχάριστα κάποιες ώρες γύρω απ'την τηλεόραση. Αυστηρά για τοπικό multiplayer λοιπόν, η τελευταία συμμετοχή του διασημότερου υδραυλικού του κόσμου. Όχι επειδή δεν υπάρχουν δυνατότητες να παίξεις solo εναντίον του AI ή online με αγνώστους, αλλά γιατί έτσι χάνόνται όλες οι ιδιαιτερότητες του Super Mario Party και καταλήγεις με μια φτωχότερη, κάπως βουβή εμπειρία.
Στα Mario Party, έχουμε να κάνουμε με συρραφές από σύντομα minigames στα οποία διαγωνίζονται από δύο έως τέσσερις παίκτες (ιδιαίτερα βολικό το γεγονός ότι το Joy-Con του Switch «σπάει» σε δύο τμήματα, τα οποία μπορούν εδώ να χρησιμοποιηθούν ως ξεχωριστά χειριστήρια). Ανάλογα με το mode που έχει επιλεχθεί, η απόδοση σε αυτά θα καθορίσει και τον τελικό νικητή. Οποιαδήποτε κρίση για τίτλο της σειράς, επομένως, πρέπει να εστιάσει σε αυτές τις δύο κατηγορίες: πόσο διασκεδαστικά είναι τα minigames που απαρτίζουν τη συλλογή του και πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι υπερκείμενες δομές που τα συνδέουν.
Από ποικιλία στα minigames το Super Mario Party δεν αφήνει περιθώρια για ενστάσεις. Οι 84, συνολικά επιλογές του περιλαμβάνουν ρετουσαρισμένες εκδοχές κλασικών τίτλων όπως το Shell Shocked Deluxe που παραπέμπει στο Combat της Atari (από το μακρινό 1977!), αγώνες ταχύτητας και ακρίβειας όπως στο Barelling Along όπου προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε μια διαδρομή ισορροπώντας πάνω σ'ένα κυλιόμενο βαρέλι, μέχρι και απλοικές ασκήσεις συγκέντρωσης ή αντανακλαστικών, όπως το Lost in the Shuffle που, ουσιαστικά, είναι μια videogame εκδοχή του Βρες τον Παπά. Η ποικιλία, επομένως που παρέχει το Super Mario Party, δεν έγκειται μόνο στον αριθμό από minigames απ'τα οποία έχεις να επιλέξεις, αλλά και στην γκάμα διαφορετικών εμπειριών που προσφέρουν.
Όπως είναι φυσικό, με τέτοιο εύρος έχουμε και έντονα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Το Gridiron Gauntlet, για παράδειγμα, όπου πρέπει, σε μια κλειστή αρένα, ν'αποφύγεις τους παίκτες του ράγκμπι που εκτοξέυονται απ'όλες τις κατυθύνσεις, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σπρώξεις τους αντιπάλους σου κατά πάνω τους, ανάβει απολαυστικά τα αίματα και θα μπορούσα να το παίζω με τις ώρες.
Από την άλλη, τα περισσότερα από τα rhythm challenges που συνάντησα πατάνε πάνω σε προ πολλού ξεπερασμένες συμβάσεις του είδους και δεν κάνουν τίποτα παραπάνω απ'όσα έκανε το PaRappa the Rapper δυο δεκαετίες πριν, χωρίς μάλιστα τον γοητευτικό σουρεαλισμό του. Κατά κανόνα, όσα minigames έχουν υψηλό βαθμό αλληλεπίδρασης με τους αντιπάλους (όπως το ευφάνταστα τιτλοφορημένο Slaparazzi όπου σφαλιαριζόμαστε για να διεκδικήσουμε καλύτερη θέση σ'ένα φωτογραφικό κάδρο) ή εκμεταλλεύονται τα motion controls (όπως το Sizzling Stakes όπου, μιμούμενοι τις κινήσεις που θα κάναμε με πραγματικό τηγάνι, προσπαθούμε ν'αναπηδήσει και να προσγειωθεί ένας κύβος κρέατος ώστε να μαγειρευτεί ομοιόμορφα) είναι και τα πιο ευχάριστα. Ευτυχώς είναι και τα περισσότερα, αν και οι “διεκπεραιωτικές” συμμετοχές, δεν είναι λίγες.
Πέρα απ'τα μεμονωμένα minigames όμως, υπάρχουν και τα modes του Super Mario Party, οι τρόποι που βρίσκει για να δώσει νόημα και συνοχή σε αυτούς τους, κατά τ'άλλα ασύνδετους, ολιγόλεπτους περισπασμούς.
Το Mariothon είναι η πιο απέριττη (βλέπε: βαρετή) επιλογή, ένα παραδοσιακό τουρνουά, κατά το οποίο βαθμολογείσαι ανάλογα με την απόδοσή σου για κάθε minigame με τον τελικό νικητή να κρίνεται από τις συνολικές βαθμολογίες. Το Mario Party (υπάρχει κα mode, έτσι, για να μας μπερδεύει) βάζει τους παίκτες να κινούνται σε μια πίστα που θυμίζει επιτραπέζιο παιχνίδι, με τις ζαριές τους να καθορίζουν αν θα προχωρήσουν, αν θα μπλοκαριστούν ή αν θα χρειαστεί να διαγωνιστούν σε κάποιο minigame κερδίζοντας νομίσματα που θα τους χρειαστούν στη συνέχεια. Το αγαπημένο μου είναι μάλλον το Square Off, που συνδυάζει τα minigames με το γνωστό Reversi, δίνοντάς σου, για κάθε νίκη, τη δυνατότητα να καταλάβεις ένα τετράγωνο στο ταμπλό του.
Αυτό που προσφέρει, τελικά, το Super Mario Party και που ομολογουμένως λείπει από το πιο εσωστρεφές Switch, είναι η ενεργοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων του gaming που χαρακτήριζε την γενιά του Wii. Όπως ίσχυε και για το σύνολο της βιβλιοθήκης μιας κονσόλας που μετέτρεψε παππούδες και γιαγιάδες σε gamers την περασμένη δεκαετία, οι εμπνευσμένες στιγμές εναλλάσσονται με την σαβούρα, αλλά αυτό που θα κρίνει την εμπειρία σου με το Super Mario Party, δεν είναι οι ιδιαιτερότητες και οι διαφορές του με τους προηγούμενους δέκα τίτλους της σειράς. Τα minigames του είναι εκεί και κάνουν τη δουλειά τους, άλλα καλύτερα και άλλα χειρότερα. Αυτό που θα σου φτιάξει το απόγευμα είναι η φυσική παρουσία μιας καλής παρέας και μια ασταμάτητη ροή από πειράγματα, κόντρες και ευχάριστη βαβούρα με επίκεντρο τη μικρή οθόνη.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
10°
