Χουνέρι τους έφτιαξε μεγάλο εκεί στην Electronic Arts ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του κόσμου. Εκεί που τα είχαν όλα προγραμματισμένα με το Journey, την αφηγηματική εκδοχή του παιχνιδιού όπου παίρνουμε το ρόλο του νεαρού Alex Hunter στην πορεία προς την καταξίωση (και, ασυνήθιστα για αθλητικό εξομοιωτή, συνεχίζουμε το στόρι από ετήσια έκδοση σε ετήσια έκδοση), ο Ρονάλντο πήγε και μεταγράφηκε στην Γιούβε. Να υπενθυμίσω εδώ πως η περσινή σεζόν, μετά τα νεανικά σκιρτήματα του FIFA 17 και πέρα απ’ τις συνήθεις οικογενειακές ίντριγκες, αποκαρδιωτικούς τραυματισμούς και αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα, περιστρεφόταν γύρω απ’ την ανταλλαγή φανέλας του Alex με τον Πορτογάλο μετά από ένα φιλικό και την προτροπή του τελευταίου προς τον ήρωά μας να κυνηγήσει μεταγραφή στη Ρεάλ. Το σχέδιο, πασιφανώς, ήταν να γίνουμε συμπαίκτες με το ίνδαλμά μας.
Όμως η πραγματικότητα είναι ο δεσμοφύλακας της τέχνης, τα λεφτά των Ιταλών ήταν πολλά κι έτσι, τελικά, από επιθετικό παρτενέρ, (μέσα από μια σεναριακή ντρίμπλα που ούτε θέλω να ξέρω τι τρέξιμο χρειάστηκε για να ενταχθεί τελευταία στιγμή) καταλήγουμε να παίζουμε τον αντικαταστάτη του. Έστω και με τέτοιες απροσδόκητες ανατροπές, το Journey (το οποίο ολοκληρώνεται με τη φετινή έκδοση) παραμένει μια ενδιαφέρουσα επιλογή για σόλο παίκτες και χαρίζει αξιομνημόνευτες στιγμές, με χαρακτηριστικότερη ένα εκπληκτικά ατμοσφαιρικό flashback από τη δεκαετία του ’70, για ένα ματς μεταξύ Arsenal και Coventry με λάσπη, χαιτούλα ανεμίζουσα και κλοτσίδι.
Για όσους εξαντλήσουν το Journey, ή προτιμούν να ασχοληθούν με την εξέλιξη ενός παίκτη που θα δημιουργήσουν απ’ το μηδέν, υπάρχει πάντα το συμβατικό Career mode. Η προσπάθεια να κερδίσεις θέση βασικού και στη συνέχεια πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα της επιλογής σου θα ήταν ένας υπέροχος τρόπος να περάσεις 20-30 ώρες απ’ τη ζωή σου, αν το παιχνίδι δεν επέμενε να μας αποκλείει από τις αποστολές μέχρι, μέσω επαναλαμβανόμενων προπονήσεων, να ανεβάσουμε τα στατιστικά μας. Το ξεκίνησα δύο φορές, με δύο διαφορετικές ομάδες (Watford και Fulham) η μία εκ των οποίων, υποτίθεται, καιγόταν να προωθήσει πιτσιρικάδες αλλά τζίφος. Θέση έβρισκα μόνο σε κάτι μυστήρια ευρωπαϊκά ματς το κατακαλόκαιρο και στους πρώτους γύρους του Carabao Cup που, σόρι, δεν γίνεται να πάρω σοβαρά διοργάνωση με τέτοιο όνομα.
Οι συμμετοχές αυξάνονται κάπως όταν φτάσεις σε ένα αξιοπρεπές συνολικό rating (άνω του 70), αλλά κάποιες χρόνιες παθογένειες του mode παραμένουν, όπως το να σου θέτει συγκεκριμένους στόχους για τα επόμενα ματς και να σου χρεώνει την αποτυχία ακόμα κι αν δε σε έχει βάλει να παίξεις ούτε λεπτό σ’ αυτά! Αν ήμουν καχύποπτος θα έλεγα πως η αδιαφορία της EA (γιατί για τέτοια πρόκειται – τα λάθη αυτά θα ήταν απλούστατο να διορθωθούν) έχει σκοπό να σε σπρώξει διακριτικά μεν, σθεναρά δε προς το χρυσοφόρο Ultimate Team. Αλλά δεν είμαι και δεν το λέω.
Μιας που αναφέραμε το πιο επικερδές mode του FIFA τα τελευταία χρόνια, να επιβεβαιώσουμε ότι παραμένει, με μικρές προσθήκες και διαφοροποιήσεις, τόσο εθιστικό και ηθικά προβληματικό όσο το θυμόμασταν. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Ultimate Team σε αφήνει να φτιάξεις την ομάδα των ονείρων σου με παίκτες που αποκτάς αγοράζοντας ψηφιακά «φακελάκια», σαν αυτά με τ’ αυτοκόλλητα της Panini που μαζεύαμε κάποτε. Η μανία των απανταχού συλλεκτών να κατεβάσουν εντεκάδες επιπέδου μικτής κόσμου μεταφράζεται σε ετήσιο τζίρο περίπου ενός δισεκατομμυρίου για την EA, γεγονός που εγείρει σειρά ερωτημάτων γύρω από θέματα όπως ο τζόγος και ο εθισμός. Με την ευρωπαϊκή νομοθεσία ν’ αγριεύει έχουν γίνει κάποια βήματα προς μεγαλύτερη διαφάνεια, αλλά υποψιάζομαι πως το σίριαλ που ξεκίνησε με την εξάπλωση των loot boxes και ανέβασε στροφές με την παρέμβαση του βελγικού υπουργείου δικαιοσύνης το περασμένο καλοκαίρι έχει πολλά επεισόδια ακόμα. Φυσικά, για όσους δε βιάζονται να αποκτήσουν επιθετική τριάδα Ronaldo, Messi και Mbappe, το Ultimate Team παίζεται μια χαρά και χωρίς να ανοίξεις πορτοφόλι. Μάλιστα είναι τέτοια η γκάμα δραστηριοτήτων που προσφέρει, από online πρωταθλήματα μέχρι γρίφους προπονητικής, που εύκολα μπορώ να φανταστώ κάποιον να αφοσιώνεται σε αυτό μέχρι το επόμενο FIFA.
Όσο για τη ραχοκοκαλιά του παιχνιδιού, τους ποδοσφαιρικούς μηχανισμούς του, είναι φανερή μια τάση ανανέωσης προς το φαντασμαγορικότερο. Οι δύο βασικές καινοτομίες του FIFA 19 είναι το Timed Finishing και το Active Touch. Το πρώτο σου επιτρέπει, ξαναπατώντας το κουμπί την κατάλληλη στιγμή ενώ σουτάρεις, να ενισχύσεις την ακρίβεια και τη δύναμη με την οποία εκτοξεύεται η μπάλα προς τα δίχτυα, με κίνδυνο, φυσικά, να καταλήξει στις κερκίδες αν αποτύχεις. Ομολογώ πως δεν το πολυχρησιμοποίησα καθώς τα συμβατικά σουτ παραμένουν αποτελεσματικά και είναι λιγότερο ριψοκίνδυνα. Το Active Touch, από την άλλη, κάνει πραγματική διαφορά στον τρόπο με τον οποίο οι παίκτες υποδέχονται και χειρίζονται την μπάλα με αποτέλεσμα ο φετινός τίτλος να είναι ο πρώτος της σειράς με τόσο φυσική αίσθηση της ντρίμπλας. Μια έμφαση σε εντυπωσιακά κοντρόλ και μια εμμονή με τα ανάποδα ψαλίδια γέρνει την πλάστιγγα ελαφρά προς την arcade αίσθηση σε βάρος του ρεαλισμού αλλά χωρίς τις υπερβολές του NBA Live.
Υποψιάζομαι πως τέτοιες λεπτομέρειες, θετικές και αρνητικές, δεν πρόκειται να κρίνουν τις αποφάσεις των φανατικών του FIFA 19. Όπως ισχύει και για τα υπόλοιπα περιοδικά αθλητικά franchises, δε μιλάμε ακριβώς για ένα παιχνίδι αλλά για κάτι σα θεσμό, ένα ετήσιο φθινοπωρινό ραντεβού που δεν ανατρέπεται από τις ιδιαιτερότητες της εκάστοτε έκδοσης. Αυτό δε σημαίνει όμως πως τα σκαμπανεβάσματα της σειράς παύουν να έχουν τη σημασία τους, τόσο για όσους διατηρούν σταθερό δεσμό μαζί της, όσο και για τους υπόλοιπος από εμάς, τους περιστασιακούς μνηστήρες της. Κάποιες από τις εκδόσεις κάνουν ένα βήμα μπροστά, κάποιες άλλες, ένα βήμα πίσω. Με την κατάληξη του Journey, τους βελτιωμένους μηχανισμούς ελέγχου και το ατελείωτο περιεχόμενο του Ultimate Team, το FIFA 19 μπαίνει στην πρώτη κατηγορία. Αλλά με το μαλακό τα φακελάκια, έτσι;
Τίτλος: FIFA 19
Εταιρεία Ανάπτυξης: EA
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Switch, Windows, PS3, Xbox 360
14°
