Οδοιπορικό στην Κολομβία | Τελευταία στάση: Καραϊβική

→ Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρο του ταξιδιού | Λίμα: Οδοιπορικό στην πρωτεύουσα του Περού
→ Διαβάστε εδώ το δεύτερο μέρο του ταξιδιού | Κολομβία: Μπογκοτά και βορειότερα
→ Διαβάστε εδώ το τρίτο μέρο του ταξιδιού | Κολομβία: Μεδεγίν και νοτιότερα

Καρθαγένη των Ινδιών (Cartagena de Indias): η εύγλωττη ονομασία αντλεί από την ομώνυμη Ισπανική, παλιά ρωμαϊκή πόλη, που με τη σειρά της ιδρύθηκε από τους Φοίνικες της Καρχηδόνας (στη σημερινή Τυνησία).

Προσγειωθήκαμε βράδυ. Διπλό κοντράστ: ζέστη-υγρασία, σε ανεκτά επίπεδα. Επιπρόσθετα, πολύς τουρισμός. Η Καρθαγένη είναι κατ’ εξοχήν τουριστικός προορισμός της Κολομβίας. Ευλόγως: πολύ καλοδιατηρημένη αποικιακή πόλη-λιμάνι, όπου παλιά μεταφορτώνονταν χρυσός και άλλα προϊόντα πλιάτσικου, με προορισμό την Ισπανία στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Συνεπώς μαγνήτης πειρατείας, ιδιωτικής όσο και κρατικής, π.χ. ο Sir Francis Drake, με τη βούλα του βρετανικού θρόνου. Είδαν και απόειδαν οι κάτοικοι. Αποτέλεσμα, τα εντυπωσιακά τείχη που υψώθηκαν μετά από απανωτές τραυματικές αλώσεις και σώζονται άθικτα. Ηρωική υπήρξε και η αντίσταση της επαναστατημένης πόλης κατά την πολιορκία της από τους ίδιους τους Ισπανούς, στον πόλεμο ανεξαρτησίας: ένα είδος Μεσολογγίου…

Η γραφική μεγάλη παλιά πόλη, που θυμίζει Αβάνα, έχει δύο κομμάτια: το παλαιότερο, κλασικότερα αποικιακό/μνημειακό, και παραδίπλα το κάπως μεταγενέστερο, πιο λαϊκό/ταπεινό και σήμερα ζωντανό/μποέμικο, ονόματι Γεσθημανή: εκεί βρίσκεται το επίκεντρο της νυχτερινής ζωής με μουσικά δρώμενα, είτε σε μπαρ όπως το Havana Club είτε, πιο χύμα, μπροστά στην εκκλησία Trinidad (17ου αιώνα).

Στην κεντρική πλατεία Μπολιβάρ, ιστορικό μουσείο σε οίκημα που παλιά στέγαζε τη διαβόητη Ιερά Εξέταση: λειτουργούσε ως οιονεί δικαστικό-αστυνομικό σύστημα, ελέγχοντας μάλιστα τυχόν «ύποπτα» στοιχεία που μετανάστευαν εκεί (λ.χ. κρυπτο-εβραίοι). Παραπέρα, κοντά στα τείχη, υπέροχο Θέατρο-Όπερα. Ακριβώς δίπλα, πανεπιστημιακό κτίσμα- πρώην μοναστηριακό: στην εσωτερική του αυλή, οι στάχτες του μεγάλου συγγραφέα Μάρκες-καμάρι της περιοχής.

Σεργιανώντας το σούρουπο, πέφτουμε πάνω σε γκλαμουράτο γάμο: το καταφανώς εύπορο ζευγάρι έχει μισθώσει, έξω από την ανθόσπαρτη επιβλητική εκκλησία, μπάντα μουσικών/χορευτών καθώς και παλιά ντεκαποτάμπλ αμερικάνικη λιμουζίνα. Γαμπρός και νύφη λευκοί. Καθόλου παράξενο: ο συσχετισμός χρώματος δέρματος και πλούτου εμφανέστατος παντού. (Σημειωτέον ότι το αφρικανικής καταγωγής στοιχείο, αποτέλεσμα δουλείας 16ου-18ου αιώνα, είναι εντονότερο στην Καραϊβική).

ΜικροFOMO (βλ. προηγούμενα), το ύψωμα Πόπα, παλιό οχυρό με μοναστήρι-μουσείο: πανοραμική θέα, βαρετά εκκλησιαστικά εκθέματα. Στη συνέχεια, επίσκεψη στη μεγάλη τοπική αγορά με φρούτα λαχανικά ψάρια. Σε αντιδιαστολή με το απαστράπτον ιστορικό κέντρο, εκεί επικρατεί δυσωδία και ακαταστασία τριτοκοσμικών διαστάσεων, υπενθύμιση του ευρύτερου οικονομικοκοινωνικού πλαισίου.

Από την Καρθαγένη, οδεύσαμε ανατολικά με ταξί (έρευνα αγοράς, παζάρι). Στον δρόμο, νταλίκες και άλλα βραδυκίνητα οχήματα στην αριστερή λωρίδα: γενικευμένο κολομβιανό έθιμο. Στη διαδρομή, όπως και μέσα στις πόλεις, διάσπαρτες περίεργες εκκλησίες που στεγάζονται σε κτίρια που μοιάζουν με αποθήκες: ποικίλες χριστιανικές σέκτες (εξ ων ευαγγελιστές), ροκανίζουν τον κυρίαρχο ριζωμένο καθολικισμό.

Προορισμός μας η Ταϋρόνα: μεγάλο εθνικό πάρκο, με πανύψηλο βουνό (Σιέρα Νεβάδα-όχι μέρος των Άνδεων). Εκεί, μέσα στη ζούγκλα, ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα η «Χαμένη Πολιτεία» (Ciudad Perdida), ένα είδος κολομβιανού Μάτσου Πίτσου. Η επίσκεψή της απαιτεί οργάνωση, πολυήμερη ορειβασία. Διαφυγόν FOMO… Αρκεστήκαμε στα πιο απλά: πεζοπορία σχεδόν δυο ώρες από την είσοδο του εθνικού πάρκου (τσουχτερή χρέωση), για να φθάσουμε επιτέλους σε δυο-τρεις προστατευμένες παραλίες, που να μην είναι απλώς ωραίες, αλλά και φιλόξενες-κολυμβήσιμες. Διότι οι περισσότερες ακτές, με επίφοβα μεγάλα καφετιά κύματα, δεν προσφέρονται: απογοητευτικά απαγορευτικές. Μπαίνοντας με τα μπούνια στην καρτ ποστάλ, επιτελέσαμε το καθήκον μας προς τη θάλασσα και τα αρκούντως ενδιαφέροντα εξωτικά ψάρια. Αποστολή εξετελέσθη.

Αναπάντεχα αναπαυτικό ήταν το λεωφορείο τύπου ΚΤΕΛ που μας πήγε στον τελευταίο σταθμό της περιοδείας: Μπαρανκίγια, σημαντικό λιμάνι στην Καραϊβική, στις εκβολές του ιστορικού μεγάλου ποταμού Μαγκνταλένα. Με βιομηχανικό-εμπορικό χαρακτήρα, η πόλη υπήρξε προορισμός αραβικής (χριστιανικής κυρίως) μετανάστευσης (1880-1930). Η λιβανέζικης καταγωγής τραγουδίστρια Σακίρα είναι το πλέον διάσημο τέκνο της: στις όχθες του ποταμού υψώνεται δεκάμετρο άγαλμά της. Πολλά αραβικά εστιατόρια: στο ένα, παλαιστινιακών συμφερόντων, δειπνήσαμε εξαίρετα. Αλλά η πόλη είναι ξακουστή πρωτίστως για το καρναβάλι της - το δεύτερο σε σπουδαιότητα μετά το Ρίο. Καθισμένοι σε εξέδρες, ανάμεσα σε ντόπιους και κάποιους τουρίστες, είδαμε να παρελαύνουν δεκάδες άρματα. Υπερκορεσμός. Τα βράδια, γλέντια και μουσικές παντού: ενίοτε κλείνουν ολόκληρα τετράγωνα επί τούτου. Την επομένη, νέκρα στην πόλη: όλα κλειστά, τύπου Αθήνα δεκαπενταύγουστο. Μας απέτρεψαν να πάμε στο έρημο, ούτως ή άλλως καχεκτικό, ιστορικό κέντρο. Όμως απογευματόβραδο, σε μια σχετικά ωραία σουλουπωμένη κεντρική λεωφόρο, απολαύσαμε τη συμμετοχή μας σε ομάδα τοπικών καρναβαλιστών - εξ ων, κατ’ εξαίρεση, ωραίες καλλίγραμμες νεανίδες. Ήταν το κλείσιμο του Καρναβαλιού, με εθιμική παρέλαση αφιερωμένη στον θάνατο του Χοσελίτο, φιγούρα γλεντζέ που ενσαρκώνει το κέφι και ο οποίος μέλει να αναστηθεί την επόμενη χρονιά.

***

Ορισμένα ταξίδια τελειώνουν με θεαματικό τρόπο, ένα είδος γκραν φινάλε. Εν προκειμένω, συνέβη το ακριβώς (και επιτυχώς) αντίθετο. Αποχαιρετιστήριος ασπασμός με τον Αλέξη (του υποσχέθηκα το υπόλοιπο τοπικό ρούμι, καθώς και εγκωμιαστική συστατική επιστολή για τις συνταξιδιωτικές του αρετές). Στη συνέχεια, αεροδρόμιο. Ταξί φθηνό σαράβαλο, δρόμος-διαδρομή τριτοκοσμικών προδιαγραφών. Πτήση για Μπογκοτά. Τράνζιτο. Διανυκτέρευση κοντά στο αεροδρόμιο, σε φτωχική γειτονιά. Κόστος 11 ευρώ. Καθαρό-λειτουργικό δωμάτιο, στον δεύτερο όροφο ταπεινής στενής τριώροφης κατοικίας μιας οικογένειας - οι δυο πιτσιρικάδες γιοί διαχειρίζονται τις διαδικτυακές κρατήσεις. Ταράτσα πλυσταριό (και καπνιστήριο…). Δρομίσκος μείγμα ασφάλτου και χώματος. Βροχή, λασπουριά. Δείπνο σε μέτρια πιτσαρία στην κεντρική λεωφόρο. Έξω, μαθητές/μαθήτριες με τις στολές/ποδιές τους επιστρέφουν στα σπίτια τους. Όπως κι εγώ. Καιρός ήταν. Φεύγεις για να φύγεις. Αλλά και για να γυρίσεις. Υπάρχει, ιδίως μετά από ενάμιση μήνα, και η χαρά της επιστροφής.