Σοφία Νικολαΐδου: «Η Σύμη έμεινε μια κόκκινη πινέζα στον χάρτη των αγαπημένων μου διακοπών»

Στη Σύμη είχα μείνει έναν ολόκληρο μήνα, τότε, που φεύγαμε για διακοπές και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Ροδίτες φίλοι είχαν βρει το κατάλυμα: ένα παλιό ναυτικό σπίτι, με τα παράθυρα να βλέπουν κάδρο τη θάλασσα και να εποπτεύουν το λιμάνι. Με αγιόκλημα στην αυλή, ασπρόμαυρες φωτογραφίες από παππούδες ναυτικούς και μαντιλοφορεμένες γιαγιάδες στους τοίχους να μας κοιτούν αυστηρά. Με ξύλινο ταβάνι μονοπατωσιά και ένα βεραντάκι τοσοδά που το χτυπούσε ανελέητα ο ήλιος.

Είχε άπνοια και το πρώτο βράδυ φάγαμε γαριδάκι συμιακό. Γρήγορα μάθαμε τα κατατόπια: τις θάλασσες όπου πηγαίναμε με τα πόδια και τις άλλες που τις προσέγγιζαμε με το καραβάκι, βρήκαμε από πού να κόψουμε δρόμο για τη Χώρα, πού έχει το πιο μερακλίδικο φαΐ. Όλο το νησί αντηχούσε από ιστορίες, τις διηγούνταν οι γιαγιάδες που μαζεύονταν στις αυλές κάθε απόγευμα, αλλά κι οι ναυτικοί που είχαν μεγαλώσει και είχαν σταματήσει πια να ταξιδεύουν. Άκουγα με τ’ αυτιά ορθάνοιχτα, το πρώτο μου βιβλίο, η «Ξανθιά πατημένη» ξεκίνησε να γράφεται εκεί.

Η Σύμη ήταν οι πρώτες μου μεγάλες νησιώτικες διακοπές. Έναν χρόνο δούλευα για να πληρώσω εκείνον τον μήνα τότε, αλλά χαλάλι. Θυμάμαι ότι διάβαζα Ερωτόκριτο (κι άλλα πολλά, αλλά ο Ερωτόκριτος έμεινε ανεξίτηλος), έτρωγα μύδια με το καύκαλο και καρπούζι για επιδόρπιο. Ήταν ένα ζόρικο καλοκαίρι, σκέφτομαι τώρα που έχουν περάσει όλα αυτά, αλλά δεν είχα τότε το μυαλό να το βυθομετρήσω και να το αντιληφθώ, αυτά τα σκέφτηκα και τα ζύγισα πολύ αργότερα.

Η Σύμη πάντως έμεινε μια κόκκινη πινέζα στον χάρτη των αγαπημένων μου διακοπών, ίσως γιατί είναι νησί εκπάγλου ομορφιάς, ίσως γιατί είναι γεμάτη ιστορίες, ίσως γιατί μέσα στο ζόρι μου λειτούργησε σαν αγκαλιά. Έχω φίλες που την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Και φέτος λέμε πως θα πάμε όλες μαζί, να σαχλαμαρίσουμε ανελέητα.

* Η Σοφία Νικολαΐδου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Δικά μας παιδιά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.