Οδοιπορικό στο Μεταξοχώρι Αγιάς και στον Αγιόκαμπο, την παραλία της Λάρισας
Για διάφορους λόγους, είχα πάνω από 18 χρόνια να πατήσω στο Μεταξοχώρι. Μερικές φορές ονειρευόμουν τον Αγιόκαμπο, την τεράστια, άσπρη-μπλε παραλία «της Λάρισας», από κάτι καλοκαιρινές διακοπές που η ζωή φαινότανε γεμάτη υποσχέσεις – αν και, εδώ που τα λέμε, όταν βρίσκεσαι κοντά στη θάλασσα το καλοκαίρι, έτσι κι αλλιώς η ζωή φαίνεται γεμάτη υποσχέσεις. Άσχετα με την ηλικία σου: πρόκειται για τρικ που σκαρώνει το φως μαζί με το νερό τις μεγάλες Αυγουστιάτικες μέρες.
Το Μεταξοχώρι είναι γραφικό χωριό, διατηρητέο, αγαπημένο πολλών καλλιτεχνών, συγγραφέων και ποιητών από τα 60s. Έχει πέτρινα παραδοσιακά σπίτια, καλντερίμια που σκαρφαλώνουν πάνω στα βράχια, ατμόσφαιρα, ρέμα, παραδοσιακή πλατεία κάτω από πλατάνια, δροσιά - η θερμοκρασία είναι πάντα κάμποσους βαθμούς χαμηλότερη από αυτήν της Αθήνας, πόσο μάλλον της Λάρισας. Στον ανθισμένο κήπο φίλης Μεταξοχωρίτισας, εκατό διαφορετικά λουλούδια και μυρωδικά μοσχοβολάνε στον (δροσερό, επαναλαμβάνω) αέρα μια μέρα του Αυγούστου, με σποραδική συννεφιά. Έχουμε πάει για μπάνιο στον Αγιόκαμπο, στην «Παράγκα», προσεγμένο μπιτσόμπαρο σε κάποιο σημείο της μακρόστενης, ατέλειωτης παραλίας. Υπάρχει χωριό Αγιόκαμπος αλλά το όνομα το κερδίζει η παραλία: κάποιοι λένε 15, άλλοι 20 χιλιόμετρα άσπρης αμμουδιάς που σπάει εδώ κι εκεί από μοναχικά βράχια ή σε μικρότερες παραλίες, «αγκαλιές» και ορμίσκους. Η «Παράγκα» έχει καλαμένιες και ξύλινες εγκαταστάσεις, τεράστιες ξαπλώστρες-κρεβάτια, και έναν τρόπο να μην ξεφοντάρει, να ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα (της άμμου, Φύσης, θάλασσας κλπ). Είναι Κυριακή, άρα «έχει κατέβει όλη η Λάρισα» όπως μας λένε, κορίτσια με μακριά χρωματιστά νύχια, αγόρια γυμναστηρίου, μικροσκοπικά μαγιό και οικογένειες με φουσκωτούς κροκόδειλους. Μια μέρα πριν, Σάββατο, είχαμε πάει στον «Παπακώστα», άλλη παραλία πιο πέρα με ωραίο μπιτσόμπαρο, ήσυχο, με χαμηλότερη μουσική και κοντύτερα νύχια. Σερβίρει νόστιμα πιάτα – είδαμε μια συναγρίδα ενάμιση κιλό να ψήνεται στη σχάρα, οπότε μην περιμένετε μόνο τα παραδοσιακά μπιτσομπαρίστικα σνακ, ο «Παπακώστας» έχει κουζίνα κανονική, όπως και η «Παράγκα».
Ο Αγιόκαμπος είναι στρωμένος μπιτσόμπαρα, το ένα πενήντα μέτρα μακριά από το άλλο, για όλα τα γούστα. Ανάμεσά τους φυτρώνουν χιλιάδες (ελεύθερες) ομπρέλες και ξαπλώστρες, καρεκλάκια, πετσέτες και παρεό, μια και ο χώρος είναι άπλετος. Η θάλασσα στον Αγιόκαμπο βαθαίνει απότομα στα δύο μέτρα από την αμμουδιά, γίνεται πολύ μπλε και κάπως ξιπάζεσαι όταν κοιτάζεις τον πυθμένα. Είναι πεντακάθαρη, αστραφτερή, με τεράστια κύματα όταν φυσάει αέρας… ευτυχώς τις δύο μέρες που πήγαμε εμείς, ο αέρας ίσα που σήκωνε μικρά-μικρά κυματάκια κι η θάλασσα είχε την ιδανική θερμοκρασία. Παιδάκια με γονείς και παππούδες πλατσουρίζουν στα ρηχά. Κολύμπησα παραέξω και μπερδεύτηκα, βρέθηκα μπροστά σε άλλο μπιτσόμπαρο. Από τη θάλασσα, κι όταν έχεις μυωπία, καλή ώρα, τα μπιτσόμπαρα μοιάζουν σαν ένα κύμα από άσπρες-μπεζ ομπρέλες στην άσπρη μπεζ άμμο. Μόλις βάλεις γυαλούπες, τα ξεχωρίζεις: το καθένα έχει δικό του ύφος, διακόσμηση και μουσική…
Όταν είμασταν μικροί κατεβαίναμε στον (μαγικό, λέμε) «Ρακοπόταμο» κουτρουβαλώντας μέσα από τα τσαλιά, σε κατσάβραχα που τα θυμόμουν λιγότερο εγκληματικά, αλλά ορίστε που τα κατεβήκαμε σαν από θαύμα ολόκληροι μια μέρα. Η παραλία «των γυμνιστών» είναι κλειστή με βράχια γύρω γύρω, σκιερή στο βάθος, όπου κατασκηνώνουν οι μόνιμοι, άγρια μια και είναι δύσκολη η πρόσβαση. Κουβαλήσαμε νερά και ομπρέλες και αράξαμε στο ψιλό βοτσαλάκι, με ρηχή άσπρη θάλασσα πιο ζεστή από τη ζεστή μέρα, που ήταν υπέροχη όπως μόνον οι μέρες κοντά στη θάλασσα μπορούν να είναι.
Μιλάμε για ένα τετραήμερο, όχι για παραπάνω, στο Μεταξοχώρι και στον Αγιόκαμπο, που έχει 300 μόνιμους κατοίκους το χειμώνα και 10.000 το καλοκαίρι – φιλοξενήθηκα σε σπίτι στο Μεταξοχώρι, στο οποίο είχα να πάω χρόνια, νόμιζα ότι το είχα ξεχάσει. Φάγαμε ψητές σαρδελίτσες και θαλασσινούς τσακίρικους μεζέδες στο όμορφο “Paradies” με θέα τo Αιγαίο – όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπεις το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής από το μπαλκόνι του. Ο ιδιοκτήτης έζησε πολλά χρόνια στη Γερμανία και το βάφτισε «Παράδεισο» στα Γερμανικά, Paradies.
Στο Μεταξοχώρι, μόνιμοι και περαστικοί κατεβαίνουν τα βράδια στην πλατεία με την ταβέρνα «Στ’ρεματιά» και το αναψυκτήριο. Στο αναψυκτήριο πωλούνται ντόπια γλυκά του κουταλιού, εκτός από καφέδες και τσίπουρα. Το φαγητό στην ταβέρνα είναι απλό, χωρίς τζιριτζάντζουλες, νόστιμο, σίγουρα η κουζίνα έχει αλλάξει κάμποσα χέρια τα τελευταία τριάντα χρόνια αλλά είναι όσο ωραίο το θυμόμουν: άμα υπολογίσουμε πόσο εξωραΐζει η μνήμη τις εμπειρίες, θα περίμενε κανείς ότι δεν θα στεκόταν στο ύψος του, και στέκει περήφανο.
Στο διπλανό, θεαματικό χωριό Μελίβοια, ο δήμαρχος Αγιάς παρέλαβε το καφενείο του μπαμπά του, που τον φωνάζανε «γκαντέμη», και το μετέτρεψε σε υπέροχο εστιατόριο πολυτελείας το οποίο ονόμασε….“La Gantem”. Παρόλο που το “La Gantem” μοιάζει με Γαλλικό, καλό μαγαζί (και είναι, εδώ που τα λέμε, πολύ καλό μαγαζί) έχει φιλικό σέρβις και το μενού βασίζεται σε ντόπια προϊόντα: μήλα Αγιάς, γαλοτύρι, τυριά και αλλαντικά της περιοχής, βουβαλίσια σουτζουκάκια και κρεατικά από τα γύρω χωριά. Ο ιδιοκτήτης εκτός από χιούμορ, καλό γούστο και ταλέντο στην κουζινική, δείχνει μεγάλη αγάπη για τον τόπο του – το “La Gantem” είναι αγαπημένο μαγαζί για ντόπιους και ξένους, αφήστε που έβαλε την Μελίβοια, ένα ιστορικό πλην όμως ξεχασμένο από τους τουρίστες χωριό, στο χάρτη.
Το Μεταξοχώρι είναι ένα από τα χωριά της Ελλάδας στα οποία έχει σταματήσει ο χρόνος, έχει μείνει αναλλοίωτη η ατμόσφαιρα (με ωραίο, μη νοσταλγικό τρόπο), ίσως επειδή τα διατηρητέα σπίτια παρέμειναν ίδια και κανένας δεν τσιμέντωσε τα στενά βοτσαλωτο-πέτρινα δρομάκια. Οι λίγες καλοκαιρινές μέρες φαίνονται μεγάλες όσο είσαι εκεί, λαμπερές λες και κάθε μέρα έχει φωτοστέφανο. Φεύγοντας βέβαια τσιμπιέσαι, που το ταξίδι στον χρόνο τέλειωσε τόσο γρήγορα, τσακ-μπαμ, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι… όπως περνάνε τριάντα χρόνια ή και περισσότερα, «σαν μια μέρα». Μακάρι καλοκαιρινή μέρα, και πλάι στη θάλασσα, ή σε χωριό με πλατάνια.
19°
