Όλα όσα ζήσαμε στο πρώτο Helmos Mountain Festival

Ακόμα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι ζήσαμε στους πρόποδες του Χελμού. Παίρνουμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλον και υπάρχει μια σιγή, ένα βουβό κλάμα. Η επιστροφή στην πραγματικότητα της Αθήνας ήταν δύσκολη μα η εμπειρία του μουσικού φεστιβάλ, του πρώτου Helmos Mountain Festival, άξιζε τη μελαγχολία της επιστροφής.

Με την παρέα μου αποφασίσαμε ότι θα κλείσουμε εισιτήρια λίγο αφότου ανακοινώθηκε το φεστιβάλ τον Απρίλιο. Συνέπιπτε με τα γενέθλιά μου οπότε ήταν μονόδρομος. «Θέλω να κλείσω τα 27 και να είμαστε όλοι μαζί στο βουνό» τους είπα και όλοι ήταν εκεί. Γρήγορα το φεστιβάλ, που διοργανώθηκε για πρώτη φορά, έγινε sold out και λέγαμε ο ένας στον άλλον πόσο τυχεροί ήμασταν που προλάβαμε και εξασφαλίσαμε ένα εισιτήριο. Ενθουσιαζόμασταν όλο και περισσότερο στην ιδέα αυτού του τετραήμερου, που σηματοδοτούσε τις καλοκαιρινές διακοπές. Το βουνό, η παρέα, η ξεγνοιασιά, οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Μέχρι που μια εβδομάδα πριν, οι καιρικές προγνώσεις δεν ήταν και τόσο ιδανικές. Οι καιρικές συνθήκες στο βουνό άλλωστε είναι απρόβλεπτες και ειδικά αρχές Ιουνίου στα 1700μ. Κλασσικός πανικός στα social media, με πολλούς να πουλάνε το εισιτήριο τους και απελπισία για το τι θα κάνουμε αν βρέξει και, και, και… Μα δεν μας πτόησε. Εξοπλιστήκαμε κατάλληλα, αδιάβροχα, μουσαμάδες για τις σκηνές, όλα τα απαραίτητα στα μπαγκάζια, με τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία για το επερχόμενο τετραήμερο να έχουν φτάσει στο peak τους πριν ακόμα να αναχωρήσουμε από την Αθήνα.

Ο δρόμος μας προς το βουνό ξεκίνησε νωρίς την Παρασκευή, για να προλάβουμε να στήσουμε τις σκηνές και να φτιάξουμε το «μικρό μας χωριό». Μια ηλιόλουστη διαδρομή μέσα στο ελατοδάσος, που μας οδηγούσε στους πρόποδες του Χελμού για ελεύθερο κάμπινγκ. Φτάσαμε από τους πρώτους και είδαμε το φεστιβάλ να «γεννιέται» από την αρχή. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερες παρέες κατέφθαναν με τα backpack και τις σκηνές ανά χείρας και έψαχναν το ιδανικό σημείο για να στήσουν. Σύντομα, το χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων γέμισε με χρωματιστές σκηνές και κόσμο. Ήταν λες και κάτι στη διάθεση μας είχε αλλάξει απότομα -προς το καλύτερο- με το που πατήσαμε το πόδι μας σε αυτόν το μαγικό τόπο. Ένιωθες το vibe στην ατμόσφαιρα. Ήμασταν πάνω από 10.000 άτομα και, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, νιώθαμε όλοι μας μια παρέα.

Το line-up των τριών ημερών περιλάμβανε μερικούς από τους αγαπημένους και δημοφιλέστερους καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής. Novel 729, Παύλος Παυλίδης και Γιάννης Αγγελάκας & οι 100°c, Χατζηφραγκέτα, Εισβολέας και Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σπύρος Γραμμένος, Γιάννης Χαρούλης και Σωκράτης Μάλαμας. Οι συναυλίες ξεκινούσαν λίγο μετά τις 8, όταν ο ουρανός βαφόταν με τα πιο όμορφα χρώματα και οι καλλιτέχνες έπαιζαν μέχρι τις 2 και 3 το πρωί. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι από την εκστατική εμπειρία που ζήσαμε κατά τη διάρκεια των συναυλιών. Όλοι οι καλλιτέχνες είχαν τρομερή ενέργεια, παρά το τσουχτερό κρύο, που εμείς στο κοινό δεν νιώθαμε από τον χορό, το δυνατό τραγούδι μέχρι που έκλεινε η φωνή μας και τις ρακιές που μας ζέσταιναν. Η ατμόσφαιρα μυσταγωγική, τα καπνογόνα έκαναν τη νύχτα μέρα, οι πειρατικές σημαίες ανέμιζαν σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην σκηνή και εμείς διαλέγαμε το αγαπημένο μας τραγούδι για να ανέβουμε στους ώμους κάποιου φίλου μας και να ανοίξουμε διάπλατα τα χέρια μας.

Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και κανείς δεν θα αρνηθεί ότι το πρώτο βράδυ, παρά τα sleeping bag και τα φούτερ, οι περισσότεροι από εμάς τουρτουρίζαμε από το κρύο. Αλλά οι πρώτες αχτίδες του ήλιου εισχώρησαν το πρωί στις σκηνές μας, μας ζέσταναν και μας μαλάκωσαν. Πρωινό ελληνικό καφέ στην χόβολη, δραστηριότητες στο βουνό, πεζοπορία, flying fox, τοξοβολία και άραγμα στη φύση. Τελικά οι προβλέψεις έπεσαν μέσα και έβρεξε τα μεσημέρια του Σαββάτου και της Κυριακής. Ήμασταν όμως όλοι καλά προετοιμασμένοι για αυτό, μια και οι διοργανωτές είχαν δώσει πολύ συγκεκριμένες οδηγίες. Και ήμασταν τυχεροί γιατί σε κάθε συναυλία ο ουρανός ήταν ξάστερος.

Θέλω να ξεχωρίσω δυο-τρεις στιγμές από τις συναυλίες: τον αγαπημένο μου Παύλο Παυλίδη, που από το 2014 τον παρακολουθώ ανελλιπώς και η ενέργεια του μου θύμισε εποχές Ξύλινων Σπαθιών, παρ' όλο που δεν τις έχω ζήσει, τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα όταν ο Σωκράτης Μάλαμας τραγούδησε την Κοιλάδα των Τεμπών και μια πιο προσωπική στιγμή, όταν ο Γιάννης Χαρούλης ευχήθηκε σε εμένα και σε όποιον άλλον γιόρταζε την Κυριακή 4 Ιουνίου χρόνια πολλά. Στη συνέχεια τραγούδησε μαζί με όλο το κοινό το «να ζήσεις Ευτέρπη και χρόνια πολλά…» και εγώ χάθηκα μες στις αγκαλιές των φίλων μου.

Η Δευτέρα μας βρήκε να φορτώνουμε τα αυτοκίνητα με σκηνές και εμπειρίες, να αφήνουμε το βουνό πίσω μας και να βρισκόμαστε σε ένα παραδοσιακό μεσημεριανό γλέντι στην πλατεία Καλαβρύτων, που έμοιαζε με τα εκστατικά πανηγύρια της Ικαρίας.

«Αυτά θα είναι τα νιάτα μας»,  μου είπε ένας φίλος και με αγκάλιασε, καθώς χωριζόμασταν για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. «Θα λέμε ότι ήμασταν στο πρώτο Helmos Festival» του είπα γελώντας. «Και θα το κάνουμε θεσμό, θα ερχόμαστε κάθε χρόνο» υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον.