Ένα μικρό bachelorette στο Βερολίνο, και μια μεγάλη κουβέντα

«Θυμάμαι να σε κρατάω στα χέρια μου ώρες μετά που γεννήθηκες, να παίζουμε μαζί και να βλέπουμε παιδικά αγκαλιά, να χάνω εξόδους στην εφηβεία μου επειδή έπρεπε να σε κρατήσω και να μη με νοιάζει, να σε αφήνω στην εστία του πανεπιστημίου με δάκρυα γιατί θα μου έλειπες… και τώρα αποφοιτείς! Συγχαρητήρια μικρό μου Βερονικάκι!» 10 Νοεμβρίου, 2014. Αυτά είναι τα λόγια που έγραψα κάτω από μια φωτογραφία την οποία ανάρτησα στο Facebook στις 10 Νοεμβρίου του 2014, πριν από 9 χρόνια. Στη φωτογραφία είναι η μικρή μου αδερφή και εγώ λίγη ώρα αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Kingston στην Αγγλία. Τέσσερα χρόνια πριν, είχαμε ταξιδέψει μαζί εκεί για να την «εγκαταστήσω» στην εστία, να τη βοηθήσω στη μετάβαση και να της κάνω λίγη παρέα τις πρώτες αυτές μέρες της καινούργιας της ζωής. Μια εβδομάδα αργότερα, θυμάμαι, σαν τώρα, να μπαίνω στο λεωφορειάκι της εστίας, το οποίο θα με άφηνε στο τρένο για να ξεκινήσω το ταξίδι της επιστροφής. Κλαίγαμε και οι δύο, η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.

Την ξαναεπισκέφτηκα δύο χρόνια αργότερα σε ένα ταξίδι που έκανα στην Αγγλία για να υπερασπιστώ για δεύτερη φορά τη διδακτορική μου διατριβή. Πήγα και τη βρήκα στο Kingston και με συνόδευσε μέχρι το Birmingham για να με στηρίξει ψυχολογικά εκείνη. Την άφησα στα Starbucks του πανεπιστημίου του Birmingham που ήταν δίπλα στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας και μου ευχήθηκε καλή επιτυχία, ενώ το στομάχι μου ήταν δεμένο πιο σφιχτά και από τον γόρδιο δεσμό. Δύο ώρες μετά, μπαίνοντας  στο καφέ με το μεγαλύτερο χαμόγελο και την πιο έντονη αίσθηση ανακούφισης που είχα νομίζω ποτέ, με αγκάλιασε με χαρά.

Πήραμε το λεωφορείο, πήγαμε στο Primark του κέντρου, το σηκώσαμε, και επιστρέψαμε στο Kingston. Λίγα χρόνια μετά, τη χρονιά που έκανε το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο του Leeds, δεν προλάβαινε να έρθει Ελλάδα για Πάσχα. Για να μην το περάσει μόνη της, λοιπόν, πήγα και τη βρήκα εγώ. Πήρα μια πτήση μέχρι Βρυξέλλες, μια άλλη για Manchester, και μετά ένα τρένο για Leeds. Έμεινα σχεδόν μία εβδομάδα. Πήρα μισή βαλίτσα και επέστρεψα με δύο για να  φέρω πίσω κάποια από τα πράγματά της. (Έχετε προσπαθήσει ποτέ να ανεβείτε σε τρένο με 2 μεγάλες βαλίτσες 23 κιλών; Δεν το συστήνω.)

Με ξεπάτωσε στο περπάτημα. Πόνεσαν τα γοφάρια μου. Αυτή τη φορά σηκώσαμε ένα TK Maxx, και βγαίνοντας κρατούσαμε μια τεράστια πάνινη τσάντα που έλεγε «I only went in for one thing». Της έκανα παρέα ενώ έκανε ένα τατουάζ στο αριστερό της χέρι. Με πήγε στο πανεπιστήμιό της όπου μου έδειξε μία από τις φωτογραφίες της που είχαν εκθέσει σ’ έναν τοίχο αφιερωμένο σε εκθέσεις φοιτητών (αργότερα εκείνο το καλοκαίρι υπήρξα το μοντέλο της σε μία έκθεση φωτογραφίας που έπρεπε να ετοιμάσει για μια εργασία… τι δεν έχω κάνει σε αυτή τη ζωή;). Για να νιώσουμε λίγο Πάσχα, βρήκαμε μια Ορθόδοξη εκκλησία στην άλλη άκρη της πόλης και πήγαμε το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Θυμάμαι ακόμα να κοιταζόμαστε περίεργα αναρωτώμενες τι συνέβαινε όταν ξεκίνησαν να χτυπάνε τα χέρια τους στο ξύλο, και μετά πήγαμε να φάμε σε ένα Nando’s.

Η μικρή μου αδερφή παντρεύεται σε τρεις εβδομάδες, και πριν λίγες μέρες πήγαμε στο Βερολίνο να βρούμε τη μεγάλη μας αδερφή, η οποία μένει μόνιμα εκεί εδώ και 20 χρόνια, με την οικογένειά της πια, για να κάνουμε ένα τύπου bachelor weekend οι τρεις μας. Φάγαμε πολύ (πάρα πολύ), ήπιαμε αρκετά και πήγαμε σε δύο εκθέσεις. Α, και σηκώσαμε ένα Primark, αυτό κοντά στο Zoo, στο κέντρο. Γυρίσαμε με καινούργια πραγματάκια, τουλάχιστον 2 κιλά, και αρκετές αναμνήσεις. Αυτές που καταγράφονται σε ένα ειδικό σημείο του εγκεφάλου. Κυρίως όμως, εγώ τουλάχιστον, γύρισα με μια ακόμα συνειδητοποίηση. Όλα αυτά τα μικρά-μεγάλα milestones της ζωής μας φέρουν πάντα μια αξία. Ένα βάρος, μοναδικό για τον καθένα από εμάς.

Για όλα αυτά που κατά καιρούς γιορτάζουμε, για τα οποία χαιρόμαστε, τα οποία θέλουμε να αναδείξουμε ή να αναγάγουμε σε κάτι μεγάλης σημασίας, κάποιος μπορεί να πει ή απλά να αναρωτηθεί «ωραία, και;», «άλλος κανείς δεν έκανε μόνο η Μαριά το Γιάννη», «ντάξει ο πρώτος είσαι ή ο τελευταίος;» «Σιγά το επίτευγμα! Υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή!» Ναι, ενδεχομένως υπάρχουν, αλλά για ποιον; Και ποιος καθορίζει τι είναι σημαντικό;

Είναι τόσο παράξενο το τι στιγμές συγκρατεί ο εγκέφαλός μας και γιατί. Γιατί θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά ότι εκείνη τη δεύτερη φορά που έφτασα στο Kingston και είχαμε πάει σινεμά να δούμε μια ταινία, ήμουν τόσο εξουθενωμένη που με πήρε ο ύπνος μετά από 10 λεπτά και ανακάλυψα μήνες μετά, όταν είπα να «τελειώσω» την ταινία, ότι δεν είχα δει σχεδόν τίποτα. Γιατί θυμάμαι ότι τα μάτια μου έκλειναν με τόση βία, σαν να με είχαν ναρκώσει, κάτι που μπορώ ακόμα να νιώσω αν ανακαλέσω τη μνήμη εκείνης της νύχτας, αλλά την επόμενη ημέρα όταν μια από τις δύο εξετάστριες στην υπεράσπισή μου μου είπε να συμμετάσχω σε ένα συνέδριο, μισή ώρα μετά δεν θυμόμουν ούτε σε ποιο πανεπιστήμιο είχε αναφερθεί ούτε τι θέμα θα είχε το συνέδριο.

Γιατί ένα αρχαίο, φθαρμένο πια γκρι φούτερ, που σπάνια φοράω, δεν μπορώ να το πετάξω γιατί το πήρα την πρώτη φορά που πήγα τη Βερονίκη στο Kingston. Και γιατί ενώ σίγουρα πήρα και άλλα πράγματα, θυμάμαι μόνο αυτό. Γιατί κάθε φορά που ακούω το τραγούδι «Shelby Moves» από Allan Rayman βρίσκομαι και πάλι στο τρένο για Leeds. Γιατί η Βερόνικα έψαχνε τώρα τελευταία να βρει το ρολόι Winnie the Pooh που της είχα πάρει από τον Καναδά όταν ήταν μικρούλα και της το είχα στείλει ταχυδρομικά, και με το οποίο ξυπνούσε να πάει στο σχολείο παρόλο που ο ήχος του ξύπναγε και πεθαμένους από το έντονο ντριιιν. Γιατί ενώ ποτέ δεν έπαιζα με κουκλάκια έχω στον καναπέ μου ένα λούτρινο ποντικάκι το οποίο μου είχαν κάνει δώρο όταν ήμουν πέντε ετών και όταν το κοιτάω νιώθω μια ηρεμία.

Την Κυριακή, μετά την έκθεση «Skullmapping Projected Art» επιστρέψαμε στο σπίτι και κάναμε barbeque. Μετά το φαγητό, αφού είχαμε καταβροχθίσει ένα T-Bone και μια Tomahawk, και ενώ είμασταν στο 2^ο ή 3^ο μπουκάλι κρασί, η Βερονίκη, ο άντρας της μεγάλης μου αδερφής και εγώ είχαμε ξεκινήσει μια συζήτηση, η οποία κάποια στιγμή πήγε στη Σπηλιά του Πλάτωνα. Μη με ρωτήσετε πως, δεν θυμάμαι. Η σπηλιά: το προσωπικό μας σύμπαν. Το μόνο που θα γνωρίσουμε, εκτός κι αν βγούμε από αυτή. Θα ήθελα να μείνω στην πιο απλή και ίσως πιο μονόπρακτη ερμηνεία, όπως επίσης και σε αυτή με τον λιγότερο «δόλο». Όντως, ό,τι έχουμε μπροστά μας είναι συνήθως (αν όχι πάντα) φιλτραρισμένο από το τι έχουμε στο κεφάλι μας…αναπόφευκτο σε ένα βαθμό, ακόμα και για τους «φιλόσοφους» που βγήκαν απ’ τη σπηλιά.

Εν προκειμένω όμως δεν με αφορά να κάνω κοινωνική κριτική του τι «μας πουλάνε» ως πραγματικότητα, αλλά στην αξία που αποδίδουμε στη δική μας, το πόσο τη χαιρόμαστε και την απολαμβάνουμε, και σε τι βαθμό συνειδητοποιούμε ότι εμείς την έχουμε επιλέξει, και την επιλέγουμε ξανά και ξανά, κάθε φορά που ξυπνάμε (ακόμα και με τον βίαιο ήχο του Winnie the Pooh).

Το προηγούμενο βράδυ του Σαββάτου, πριν προκύψει η κουβέντα της σπηλιάς, πήγαμε για ποτά στο Galander, ένα μικρό, old-fashioned μπαράκι στην περιοχή Charlottenburg. Καθίσαμε σε μια γωνίτσα του μπαρ, βολευτήκαμε στα σκαμπουδάκια μας, και αφού παραγγείλαμε τα εκπληκτικά και ιδιαίτερα ποτά μας, ξεκινήσαμε να μιλάμε. Κάποια στιγμή, αφού η κουβέντα είχε «ζεσταθεί», και μια καλή ποσότητα αλκοόλ είχε καταναλωθεί, ρώτησα τη Βερόνικα πως αισθάνεται, και αν ήταν ευχαριστημένη με τις επιλογές της. Μεγάλη κουβέντα, I know. Βαριά ερώτηση. Οριακά ασήκωτη.

Παρατήρησα αμέσως όμως την ηρεμία στα μάτια της την ώρα που εισέπνευσε για να απαντήσει, και αυτό με καθησύχασε περισσότερο απ’ ότι έκαναν οι χιλιάδες λέξεις που ακολούθησαν.

Η κουβέντα δεν έμεινε εκεί. Πήγε στην παιδική μας ηλικία, και στις διαφορές αυτής λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας μας (είναι 11 χρόνια μικρότερή μου), στην οικογένειά μας, στα βιώματά μας, και εντέλει στο γεγονός ότι το τί θέλει ο καθένας και βάσει ποιων παραγόντων και κριτηρίων θεωρεί ότι η ζωή του είναι «καλή» ποικίλλει ασύλληπτα. Οφείλουμε, ωστόσο, να βγαίνουμε μια στο τόσο από τη σπηλιά, ώστε να βεβαιωνόμαστε, αν μη τι άλλο, ότι δεν έχουμε γίνει αχάριστοι, και ότι παραμένουμε στο ανθρώπινο μέτρο που μπορούμε, αντικειμενικοί (και ένα τσακ ταπεινότητας δε βλάπτει).

Το ίδιο πρωί πήγαμε να δούμε τη συλλογή φωτογραφιών του Helmut Newton στο Helmut Newton Foundation, και ενώ χαζεύαμε από δω και από κει, και ενώ ήδη έτρεχε το σαλάκι από την πείνα και τη σκέψη ότι αμέσως μετά θα πηγαίναμε να φάμε σε ένα φανταστικό Ιταλικό εστιατόριο που λέγεται Cocodrillo στην περιοχή Mitte, έπεσε ταυτόχρονα το βλέμμα μας σε μια φωτογραφία η οποία μας εξέπληξε (του κυριούλη που διαβάζει την εφημερίδα)…με το πόσο μας είχε τραβήξει ενώ δεν ήταν κάτι το φαντασμαγορικό. Την κοιτούσαμε για ώρα και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να την κοιτάμε. Γιατί ενώ είχαμε ήδη δει δεκάδες πολύ όμορφες φωτογραφίες, αυτή μας είχε καθηλώσει.

Στο τέλος, η Βερόνικα είπε απλά, «it just works». Και όσο φαινομενικά απλό και αν είναι, κάποιες φορές… κάποιες ευλογημένες φορές στη ζωή σου, γαμώτο, it just does.