Χίος: Ο Γιάννης Μακριδάκης γράφει για τα αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Χίος: Το λεπτό άρωμα που διαχέουν στην ατμόσφαιρα των μαστιχοχωριών οι κεντημένοι σκίνοι τον Αύγουστο·οι χιλιάδες ανά δευτερόλεπτο τρωκτικοί ήχοι των πεύκων καθώς ανοίγουν τα κουκουνάρια τους στο δάσος του Αναβάτου τον Ιούλιο· η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος που κατεβαίνει από τη λαγκαδιά της Νέας Μονής και πλημμυρίζει την πόλη μαζί με τα πρωτοβρόχια κάθε Οκτώβρη· το λαμπερό κόκκινο των λαλάδων που γίνονται χαλί και στρώνουν τους αγρούς των νότιων χωριών κάθε Μάρτη· το εκτυφλωτικό κίτρινο των σπάρτων που στολίζουν με τα πλούσια μπουκέτα τους τα βόρεια χωριά κάθε Μάιο· το σκληρό φως της ανατολής που έρχεται πίσω από το Μικρασιατικό Καράμπουρνο τον Ιούνιο και το γλυκό φως της δύσης που αναδεικνύει το γαλανό της μπουνάτσας τον Σεπτέμβρη και τον Μάη· οι ορμητικοί χυμοί των μανταρινοπορτοκαλιών που ξεχύνονται μέσα από ανθάκια τόσα δα και κατακλύζουν τον αέρα του Κάμπου κάθε Απρίλη· οι νωχελικοί ήχοι των νερών που κατηφορίζουν από τις βραχοπλαγιές του Πελινναίου και της Αμανής κάθε χειμώνα κι άνοιξη· το δροσάτο χάδι που φυλάει για κάθε κορμί ξεχωριστά η απέραντη θάλασσα του Μάναγρου τα καυτά καλοκαίρια· ο μεσαίωνας που σε πλακώνει ολοζώντανος καθώς περπατάς κάτω από τα ολόδροσα, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι, γέρματα των Μεστών· το χαμόγελο που σου προσφέρουν τα Μαύρα Βόλια μόλις τα δεις και η άνωση της θάλασσάς τους που σε σηκώνει ψηλά μόλις βουτήξεις· το καλοκαίρι του Σαββόπουλου που καβαλάει τους ήχους των τζιτζικιών και πλανιέται πάνω από τον κίτρινο κάμπο της Καλαμωτής· τα φώτα της Τουρκίας που λαμπυρίζουνε στην απέναντι ακτή και κάνουνε παρέα στα μοναχικά βλέμματα που βολτάρουν στην προκυμαία της πόλης χειμώνα καλοκαίρι· οι πηχτές ομίχλες που σε περιβάλλουν και νιώθεις το κορμί σου μαχαίρι να τις κόβει καθώς περπατάς μονοπάτια παμπάλαια κάθε χειμώνα στο Όρος· η αγαλλίαση της παγωμένης σούμας και ο αφρώδης ήχος του βουβού κύματος που κυριαρχεί σ’ όλες σου τις αισθήσεις καθώς σκάει στην άγρια παραλία μπροστά στο πειρατικό καφενείο του Χάρη στ’ Αγιάσματα· τα κελαηδίσματα των αηδονιών που σου παίρνουν τον ύπνο κάθε νύχτα του Μάη, ακόμα και μες στο κέντρο της πόλης· οι κουβέντες των ψαράδων και των γυναικών στα χωριάτικα κατώφλια, που δίνουνε ζωή στη λογοτεχνία την άγραφη· η ενέργεια που διαισθάνεσαι πως κουβαλάει το νησί από πάθη παλιά και πλούτους· η περιέργεια που σου δημιουργεί, αφού είσαι βέβαιος πως δεν τα έζησες ακόμα όλα· η αίσθηση πως κάτι σου διαφεύγει κι ίσως να είναι κρυμμένο μέσα σε σπηλιές ή πάνω σε κορφές· όλα αυτά είναι που με κάνουνε να ζω στη Χίο τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα έρθετε, τι απ’ αυτά θα ζήσετε, τι θα αισθανθείτε, αλλά για ένα είμαι βέβαιος, η Χίος θα σας ευφράνει και θα σας γαργαλήσει τις αισθήσεις μέχρι να σας κάνει να χαμογελάσετε αυθόρμητα και να νιώσετε απέραντη ευτυχία που ζείτε.
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
Κάποια μέρη στην Ευρώπη, πέρα από την ομορφιά τους, σε κάνουν να σκεφτείς τι σημαίνει να είμαστε ενωμένοι. Η επίσκεψη σε αυτά σε φέρνει πιο κοντά στην ουσία της ευρωπαϊκής ιδέας.
Τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι, κοιτάω τις φωτό που τράβηξα τους τελευταίους δυο μήνες στο κινητό και ψάχνω να το βρω. Πού πήγε; Φεύγει όντως; Κι αν φεύγει, πού πάει;
22°
