H συγγραφέας-ηθοποιός Μπέττυ Βακαλίδου και ο ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης γράφουν για τα δικά τους Χανιά
Μπέττυ: Όταν γύρισα από το Βερολίνο το 1986, πήγα να µείνω στα Χανιά. Έφτασα Ιούλιο, µε το καράβι, µε ένα παλιό Ντε Σεβώ που είχα τότε και αυτό που µου έκανε εντύπωση µόλις έφτασα ήταν ότι οι κορυφές στα Λευκά Όρη ήταν ακόµα χιονισµένες. Μου θύµισε τη Σαβόνα της Ιταλίας, ένα λιµάνι που είχα γνωρίσει όταν ταξίδευα ως ναυτικός. Από τότε πολιτογραφήθηκα Χανιώτισσα. Από τότε αυτή η πόλη µε φιλοξενεί, έχω µεταφέρει και τα εκλογικά µου δικαιώµατα εκεί. Ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα εκεί ήταν ο σκηνογράφος και σκηνοθέτης Γιάννης Κύρου. Μου είχε πει «Μπέττυ, αυτή η πόλη που διάλεξες να ζήσεις είναι η πιο ανεκτική στη διαφορετικότητα». Και το διαπίστωσα πάρα πολύ σύντοµα. Έµαθα ότι εκεί υπήρχε από τη δεκαετία του ’70 ακόµη, ένα µπαράκι - κλαµπάκι που µετά έγινε το περίφηµο Street, στο οποίο υπήρχαν τρανς που έκαναν κονσοµασιόν. Κι από τις αρχές του ’80 υπήρχε ένα καθαρό γκέι µπαρ, ο Κούκος. Και φυσικά Τα Δύο Λουξ.
Βασίλης: Εγώ σε µία δύσκολη, υπαρξιακά, στιγµή της ζωής µου αποφάσισα να πάω στην Κρήτη για να κάνω τη σειρά του Θοδωρή Παπαδουλάκη, «Η λέξη που δε λες». Ήµουν σε ένα χωριό που λέγεται Μεγάλα Χωράφια, λίγο πιο έξω από τα Χανιά. Εκεί έπεσα σε µία «φωλιά», θα έλεγα, ανθρώπων λαϊκών. Μικρό χωριουδάκι, βοσκοί, τέτοιος κόσµος κι εκεί έµεινα 7 µήνες – και ξαναβρήκα τον εαυτό µου. Έκανα παρέα µε αυτά τα παιδιά, ανέβαινα πάνω στα βουνά, στα κονάκια τους… Γειώθηκα τροµερά. Ταυτίστηκα τόσο πολύ µε το µέρος, µε την κουλτούρα, αγάπησα τον τόπο και τους ανθρώπους. Γοητεύτηκα. Και το παιδί µου, µετά από 5-6 µήνες, εκεί το βάφτισα, στα Χανιά. Οι άνθρωποι εκεί εξακολουθούν να είναι πολύ κοντινοί µου φίλοι.
Μπέττυ: Και πηγαίνεις ακόµα στα Χανιά.
Βασίλης: Πηγαίνω, βέβαια. Και πέρσι µε τη σειρά «Κοµάντα και δράκοι» έκατσα άλλους 7 µήνες στον Σταυρό, όπου έγιναν τα βασικά γυρίσµατα. Τώρα θα ξαναπάω 25 µε 29 Ιουλίου γιατί θα δώσουµε παραστάσεις µε την «Αντιγόνη». Τα αγαπηµένα µου στέκια στα Μεγάλα Χωράφια είναι ένα παραδοσιακό καφενείο, το «1912», που το έχει ο Αντώνης ο Μαρινάκης. Ήταν το πρώτο µέρος που έκατσα και πήρα να διαβάσω τα σενάριά µου. Παραδοσιακοί µεζέδες, τσίπουρα, τσικουδιές και λοιπά. Μετά, κατεβαίνοντας στην παραλία, στις Καλύβες, πάνω στη θάλασσα, είναι το φοβερό ουζερί Ο Γιαλός, µε εκπληκτικό φαγητό πάνω στην άµµο. Και µετά για γλυκό, στον Μύλο στο Κολυµπάρι, για εκµέκ µε φοβερό ηλιοβασίλεµα.
Μπέττυ: Εγώ, µετά από τόσα χρόνια, έχω ανακαλύψει ό,τι µη-τουριστικό.
Μπέττυ: Ακόµα έχω. Ακόµα πηγαίνω. Το θέµα είναι ότι αν θες να περάσεις καλά στα Χανιά πρέπει να ακολουθήσεις την πορεία των ντόπιων. Να αφεθείς, όχι να σε αλλάξουν, να αφοµοιωθείς γλυκά. Να πηγαίνεις να τρως, να πίνεις καφέ εκεί που τρώνε και συχνάζουν οι ντόπιοι. Μπορεί να µην είναι στο λιµάνι και συνήθως δεν είναι. Τα Χανιά έχουν και µία άλλη ιδιαιτερότητα, αλλάζουν πιάτσες. Κάθε 2-3 χρόνια, φεύγουν από το λιµάνι, πάνε στο Κουµ Καπί, µετά φεύγουν κι από εκεί και διαµοιράζονται στο κέντρο, ή στη Μίνωος, εκεί που είναι οι οίκοι ανοχής. Τα αγαπηµένα µου µέρη για φαγητό είναι η Κουζίνα Ε.Π.Ε. στην Παλιά Πόλη, ο Ντουνιάς στη Δρακώνα Κεραµειών. Η λέξη «ντουνιάς» δεν έχει καµιά σχέση µε αυτό που λένε «κόσµος και ντουνιάς», δηλαδή τους ετερόκλητους ανθρώπους. Είναι ένα σπάνιο πουλί που µοιάζει µε σπουργίτι το οποίο ζει εκεί, στα Λευκά Όρη. Φυσικά πηγαίνω στα Δύο Λουξ και για ψάρι πάντα στην Αρζεντίνα στο Κολυµπάρι.
Βασίλης: Εµένα πάντως µου αρέσει να παίρνω ένα αγροτικό, µαύρο, να φορτώνω τους φίλους µου και να πηγαίνουµε στα κονάκια, επάνω, και να καθόµαστε εκεί να µαγειρεύουµε, στα 1.500 µέτρα υψόµετρο και να τραγουδάµε ριζίτικα το βράδυ µε τα αστέρια από πάνω ταβάνι.
Μπέττυ: Ο Βασίλης κάνει πάρα πολύ καλό αντικριστό. Το κάνει τέλειο, χτίζει κανονικά τις πέτρες, το στήνει…
Βασίλης: Όπου θέλεις στο φτιάχνω. Κι εδώ απ’ έξω! (σ.σ. η κουβέντα έγινε στα Εξάρχεια)
*Ο Βασίλης Μπισµπίκης υποδύεται τον Κρέοντα στην παράσταση «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία του Cezaris Graužinis, ενώ τον χειµώνα θα πρωταγωνιστεί στη σειρά του Alpha «Αυτή η νύχτα µένει».
18°
