Την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Κω ήταν στον δρόμο για Νίσυρο, πήγαινα στα γυρίσματα της ταινίας «Αθανασία» του Πάνου Καρκανεβάτου. Έφτασα ξημερώματα, μαζί με το αυτοκίνητο και τον σκύλο μου, νομίζω 3:45, και είχα μπροστά μου λίγες ώρες αναμονής για να πάρω το μικρό καραβάκι που θα με πήγαινε στο άλλο νησί. Θυμάμαι, ήμουν σε μια διαδικασία «ξηρασίας» για την ταινία, δεν είχα φάει ή πιει για 24 ώρες, γιατί ήταν ένας δύσκολος και σκοτεινός ρόλος. Με το που έφτασα, λέω «Τι έχω ακούσει για την Κω; Τον Ιπποκράτη και τον Ασκληπιό». Οπότε ακολούθησα τις ταμπέλες για το Ασκληπιείο, το οποίο ήταν κλειστό λόγω της ώρας, αλλά πήγα απέξω και περπάτησα με τον σκύλο μου στους γύρω δρόμους. Έκτοτε έγινε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο νησί αυτό. Ενάμιση μήνα μετά, αφού τελείωσαν τα γυρίσματα της ταινίας, ξαναπήγα πάλι νωρίς και περίμενα τον φύλακα που με άφησε να μπω λίγο προτού ανοίξει επίσημα ο χώρος και αρχίσει να έρχεται κόσμος. Είναι ένα από τα πιο φωτεινά μέρη της χώρας, με ενέργεια κατάλληλη για να κάνεις διαλογισμό. Εκεί είναι το πρώτο νοσοκομείο που άνοιξε στην Ελλάδα, με τους χώρους των θεραπειών, αρκετά ανορθόδοξους για τα σημερινά δεδομένα, και ένας ναός στην κορυφή του λόφου με απίστευτη θέα.
Τα αγαπημένα μου μέρη στην Κω είναι… οι άνθρωποί της, που τους αγαπώ. Ο Ναθαναήλ, που είχε ξενοδοχείο στην Καρδάμαινα, η οικογένεια Χατζηκώστα, ο Νικολιός με τους δικούς του που έχουν το ξενοδοχείο Harriet και είναι όλοι τους καταπληκτικοί μουσικοί και τραγουδιστές. Στην Καρδάμαινα πάω από το 2007, 4-5 φορές τον χρόνο, έχει θέα τη Νίσυρο – σχεδόν βλέπω το σπίτι μου από εκεί. Έχει καταπληκτικά νερά για μπάνιο, εκεί ρίχνω την πρώτη βουτιά όταν κάνω το ταξίδι. Πριν δεκαετίες ήταν ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, τώρα το λες προάστιο του Μάντσεστερ με διάφορες παμπ, αλλά έχουν μείνει και μερικά μαγαζιά που διατηρούν την ποιότητα και την ανθρωπιά, με πολύ ζεστούς ανθρώπους. Για κολύμπι πηγαίνω και στον Άγιο Στέφανο. Εκεί κολυμπώ μέχρι το νησάκι απέναντι και περπατώ ανάμεσα στα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας που είχε χτιστεί στα ερείπια ενός αρχαιοελληνικού ναού. Μου δίνει την αίσθηση ότι περπατάω κάθετα και οριζόντια στον χρόνο και στον χώρο. Μια μοναδική και βαθιά θεραπευτική εμπειρία είναι το νυχτερινό μπάνιο στα θερμά λουτρά που βρίσκονται σχετικά κοντά στην πόλη της Κω, και την ώρα που βγαίνουν τα καυτά ηφαιστειακά νερά από τον βράχο να έχει πανσέληνο.
Με τα παιδιά μου επισκεπτόμαστε το δάσος της Πλάκας για να δούμε τα παγώνια και τις γάτες, τη λίμνη με τα φλαμίνγκο κοντά στο Τιγκάκι και τον Κήπο του Ιπποκράτη με τα βότανα, και για φαγητό στο εστιατόριο Broadway στην πόλη.
Κάτι που δεν έχω κάνει, και πάντα το σκέφτομαι να κάνω, είναι να πάρω ένα από τα καραβάκια από την πόλη της Κω για το Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός) που φεύγουν καθημερινά και κάνουν μόνο 25 λεπτά για να σε πάνε Τουρκία.
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
Κάποια μέρη στην Ευρώπη, πέρα από την ομορφιά τους, σε κάνουν να σκεφτείς τι σημαίνει να είμαστε ενωμένοι. Η επίσκεψη σε αυτά σε φέρνει πιο κοντά στην ουσία της ευρωπαϊκής ιδέας.
Τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι, κοιτάω τις φωτό που τράβηξα τους τελευταίους δυο μήνες στο κινητό και ψάχνω να το βρω. Πού πήγε; Φεύγει όντως; Κι αν φεύγει, πού πάει;
20°
