Ένα οδοιπορικό στον Όλυμπο από το Λιτόχωρο, μέχρι την κορυφή του Μύτικα
Καρδιά καλοκαιριού και τα σαραντάρια του Ιουλίου δεν σβήνουν στη θάλασσα την κάψα του κορμιού. Το air condition βγάζει μακράν την πιο βρώμικη δροσιά ενώ τα νησάκι ή η καβάτζα απέχουν λίγες εβδομάδες ακόμη από την έναρξη των διακοπών. «Η θερμοκρασία θα φτάσει 42 βαθμούς το σαββατοκύριακο» λένε από τις ειδήσεις, με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου να γράφει ένα παλαβό νούμερο που μοιάζει πιο πολύ με τους βαθμούς που πλένω τα λευκά. Τίποτα δεν με κρατάει στα τσιμέντα τις επόμενες μέρες, τίποτα όμως.
Μερικά τηλέφωνα μετά, η φίλη μου και φυσιολάτρης Τ. λέει έτσι απλά «Πάμε Όλυμπο;». Μια απόφαση είναι, σκέφτομαι, σε κατάλληλη συγκυρία. Φύγαμε Παρασκευή απόγευμα μετά τις δουλειές μας για Λιτόχωρο. Ένας οδηγός μάς εξηγούσε τι χρειάζεται ενώ μας έδωσε και αρκετές συμβουλές. Η ανάβαση ξεκίνησε στις 11 το βράδυ, μία ώρα αφού φτάσαμε από τα Πριόνια, και κράτησε περίπου τρεις ώρες μέχρι το πρώτο σημείο. Ακόμη θυμάμαι το αίσθημα και τη μαγεία της διαδρομής. Άλλος κόσμος, φύση, ήχοι του βουνού και μπουφάν. Κατά τις 2 τα ξημερώματα μπήκαμε στα sleeping bag μας, σε ένα ξέφωτο ξαπλωμένοι να κοιτάμε τα αστέρια. Το πρωί ξυπνήσαμε από το φως και την υγρασία. Το βράδυ έκρυβε όλη τη μεγαλοπρέπεια του βουνού. Πρέπει να είσαι συγγραφέας για να μεταφέρεις επάξια τις εικόνες ή να έχεις μαζί σου φωτογραφική μηχανή.
Όσο ανεβαίναμε, η ομορφιά δυνάμωνε. Κατά τις 3 το μεσημέρι, περνώντας από αδιανόητου κάλλους τοπίο, φτάσαμε στο καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» να ξεκουραστούμε. Θυμάμαι να τρώω δύο πιάτα σαν το βουνό από μακαρόνια και κιμά. Ο οδηγός μάς είπε ότι έχουμε ένα περιθώριο τεσσάρων ωρών για να ανέβουμε στην κορυφή του Μύτικα. Ο καιρός εκεί αλλάζει σαν τη διάθεση σχιζοφρενή και από καλοκαίρι γίνεται χειμώνας σε χρόνο dt. Αφήσαμε τα μπαγκάζια μας και ξεκινήσαμε για την κορυφή μια στιγμή που τα σύννεφα διαλύθηκαν τόσο ξαφνικά όσο θα φύσηξε ο αέρας μετά τη θυσία της Ιφιγένειας. Η τελευταία διαδρομή ήταν ζόρικη και απαιτητική σωματικά. Δύο ώρες μετά, όμως, αυτό που αντικρίζαμε ήταν απερίγραπτο. Ήμασταν στο σύνορο, την κορυφή, εκεί που ο Δίας είχε τον θρόνο του.
Αυτή εκεί η χαρά σε σημαδεύει, είναι μεγάλη και μοναδική. Κατεβήκαμε μετά από ώρα. Θυμάμαι να καταπίνω δυο μοσχαρίσιες στο καταφύγιο και να με παίρνει ο ύπνος στις 9 το βράδυ σε ένα δωμάτιο με άλλους 20 και 15 βαθμούς θερμοκρασία. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Την άλλη μέρα η κατάβαση δεν είχε την ίδια γοητεία. Ήταν απλώς μια όμορφη διαδικασία. Στο Λιτόχωρο φτάσαμε το απόγευμα μετά από περίπου 7 ώρες. Ξεκουραστήκαμε για λίγο και ξεκινήσαμε για Αθήνα. Την άλλη μέρα δούλευα. Δεν πήγα. Είπα ότι χτύπησα. Πήγα για μασάζ. Έτσι και αλλιώς για μια εβδομάδα περπάταγα σαν να είχα γύψο και στα δύο μου πόδια. Όμως άξιζε κάθε κόπο η μαγεία αυτή.
Tips: Να είστε σε καλή φυσική κατάσταση − έως πολύ καλή. Να έχετε κάποιον οδηγό που ανεβαίνει στον Όλυμπο και έχει μεγάλη εμπειρία. Να κλείσετε κρεβάτι ή δωμάτιο από πριν σε κάποιο καταφύγιο. Να κουβαλάτε μαζί σας τα απολύτως λιγότερα, ένα έξτρα κιλό στην πλάτη είναι σαν 2 σακούλες σουπερμάρκετ μετά από ώρες.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
17°
