Η Μύκονος της σκηνοθέτριας Ζακλίν Λέντζου

Μύκονος: Ο μπαμπάς περπατούσε πάντα μπροστά. Το πλήθος πολύ. Σε κάθε στροφή, άλλη κολόνια, άλλη απόχρωση ξανθού, ίσως και άλλη γλώσσα. Δεν με ένοιαζε διόλου. Για μένα, το πλήθος ήταν στατικό. Το μόνο εν κινήσει, το κεφάλι του μπαμπά. Έπρεπε να μην το χάσω, για να μη χαθώ.

Ξυπόλητη στο αμάξι, ξυπόλητη στην άμμο κι όλοι να απορούν με τσιριχτές φωνές, ενίοτε σπασμένες προφορές, πώς γίνεται να μην καίγομαι. Ένιωθα δυνατή, δεν απαντούσα καν, με το ανάποδο καπέλο μου είμαι έτοιμη να κατακτήσω την παραλία ολόκληρη, την παραλία της Ψαρού.

Τα κορίτσια ήταν κοπέλες, οι κοπέλες γυναίκες και οι γυναίκες προσπαθούσαν να μοιάσουν με κορίτσια τραγουδώντας καταμεσήμερο, πάνω στα τραπέζια, φορώντας χρυσά και φούξια μαγιό. «Δεν έχει παιδιά εδώ;» ρώτησα, αλλά ο μπαμπάς ήταν πολύ ψηλός, δεν με άκουσε ποτέ.

Μόνη στο παγωμένο νερό, κοιτάω τα ψαράκια προσποιούμενη ότι τους μιλώ. Μια φωνή με διαταράσσει. «Δεν βάφεις τα νύχια σου;» Υποτιμητικός τόνος, κι ένα παιδί στην ηλικία μου. Η φίλη μου στην παραλία. Κρατούσε μια τράπουλα, εγώ μια μάσκα.

Κάνω μούτρα και αποφασίζω να μη μιλήσω σε κανέναν ξανά, τρώγοντας τα νύχια μου. Εάν τα εξαφανίσω, κανείς δεν θα ρωτά εάν τα βάφω. Με φωνάζουν και κάνω πως δεν ακούω. Απλώνω τα μαλλιά μου στον ήλιο και μετράω πότε θα στεγνώσουν. Μια τούφα στο 79, μια άλλη στο 95.

«Πάμε». Περπατούσε πάντα μπροστά, εγώ από πίσω του, κουτάβι ενοχικό που του χάλασα τη μέρα.

Παρκάρει κάπου άγονα. Δεν ακούγεται τίποτε, εμείς και τα τζιτζίκια. Είμαστε στην παραλία του Λια. Μια μικρή καντίνα.

Βουτάω ένα παγωμένο νερό και καθώς το πίνω μονορούφι, κοιτάω γύρω μου και νιώθω οικεία. Για πρώτη φορά.

Πετάω την πετσέτα στην άμμο και είμαι έτοιμη για τη μεγάλη βουτιά. Στην αληθινή θάλασσα με τους αληθινούς παραθεριστές.

Μια βουτιά στην αλήθεια. Μια βουτιά που θα περιγράψω στη μαμά μου στο τηλέφωνο. Ο μπαμπάς γνέφει αρνητικά. Περπατάει μπροστά. Μα πού με πάει;

Σκαρφαλώνει βραχάκια, και άλλα βραχάκια, κι εγώ από πίσω σαν πιστό κατσίκι ακολουθώ. Με βγάζει σε μέρος μυστικό, ίσως και δίχως όνομα, δεν υπήρχε κανείς εκεί και άρα δικαιωματικά η παραλία εκείνη, μικρή και ήσυχη, ήταν δική μου.

«Καλύτερα, ε;» έμοιαζε να με ρωτάει. Αλλά είχα ήδη πολύ νερό στα αυτιά μου, και δεν τον άκουσα ποτέ. Απάντησα με ένα μακρύ μακροβούτι, ίσως να ήταν και το πιο μακρύ που είχα καταφέρει στην έως τότε ζωή μου.

* Η Ζακλίν Λέντζου είναι σκηνοθέτρια. Φέτος η ταινία της «Έκτορας Μαλό: Η τελευταία μέρα της χρονιάς» απέσπασε το Πρώτο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ των Καννών.