Θάσος: Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Ήταν κάπου στα μέσα Ιουλίου, όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Θάσο με τον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων» στα πλαίσια της περιοδείας μας. Οι παραστάσεις έγιναν στο αρχαίο θέατρο του νησιού, έναν χώρο πάνω στην καταπράσινη πλαγιά και μέσα σε δάσος, πλάι στα κωνοφόρα με θέα το λιμάνι. Το θέατρο, στη μορφή που είναι, μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με μια φυσική αγκαλιά και βλέπει μέχρι το νησάκι της Θασσοπούλας και την απέναντι στεριά. Σε κάνει να απορείς, πώς στο καλό αυτοί οι αρχαίοι έβρισκαν πάντα τα ωραιότερα μέρη να χτίζουν τα θέατρά τους.
Στην εμπειρία μου από το νησί δεν ξεχνώ τη διαμονή σε ένα πανδοχείο που στεγαζόταν σε ένα εκπληκτικό νεοκλασικό, βόλτες με τα πόδια στη Χώρα του νησιού και πολύ καλό φαγητό, τόσο κοντά στο λιμάνι όσο και στην Κεραμωτή απέναντι. Ακόμα θυμάμαι τους μεζέδες θαλασσινών και το σκουμπρί που δοκίμασα στα γραφικά ταβερνάκια. Η καλύτερη ανάμνηση, όμως, που έχω από το νησί ήταν η παρέα των γλάρων, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με το φέρι. Ένα σμήνος από τους πιο καλοαναθρεμμένους γλάρους που έχω δει, μας ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, και μάλιστα ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τον κόσμο, που τους πετούσαμε γαριδάκια και έσκιζαν τον αέρα με τα ράμφη τους για να τα πιάσουν. Υπάρχει η θεωρία ότι ανάλογα με το πέταγμά τους γίνεται να προβλέψουμε τον καιρό. Δεν μας άφησαν μόνους ούτε λεπτό!
