H Μαρία Κοκκίνου γράφει στην ATHENS VOICE για την Kέα.
Τα νησιά του Αιγαίου είναι κορυφές βουνών στην πεδιάδα του αρχιπελάγους. Η κάθε κορυφή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, άλλη πιο ήπια, επίπεδη, και άλλη πιο έντονη και δραματική.
Κοιτάζοντας την Κέα από το αεροπλάνο, αμέσως διακρίνεις δύο χαρακτηριστικά.
Μία τοπογραφία με έντονες εξάρσεις και πτυχώσεις, με συνεχείς τσακίσεις, που αποτυπώνουν την κίνηση του νερού προς τη θάλασσα, μέσα από τις χαράδρες. Η κίνηση αυτή διαμορφώνει μεγάλες και μικρές παραλίες στο σημείο που συναντώνται τα δύο υγρά στοιχεία.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η ανθρώπινη επέμβαση πάνω σε αυτή την ανήσυχη τοπογραφία, οι ξερολιθιές που απλώνονται στο σύνολο του νησιού. Είναι η προσπάθεια δημιουργίας καλλιεργήσιμης επιφάνειας.
Το σύνολο του τοπίου στο νησί χαρακτηρίζεται από δύο άξονες, τον κατακόρυφο, οι χαράδρες, που είναι αποτέλεσμα φυσικών φαινομένων, και τον οριζόντιο, οι ξερολιθιές, που είναι η ανθρώπινη παρέμβαση στο τοπίο.
Ως προς τη βλάστηση το νησί διχοτομείται, το κεντρικό και βορειοανατολικό τμήμα γεμάτο βελανιδιές και το νοτιοδυτικό ξερό και σκληρό.
Αυτό το έντονο τοπίο έχει φιλοξενήσει ζωή και έχει δημιουργήσει μύθους διαμέσου των αιώνων, οι νύμφες οι πρώτοι κάτοικοι, η Καρθαία, ο οικισμός της Αγίας Ειρήνης, το πέρασμα του Κατσώνη.
Η Κέα είναι ένα άγρια τσαλακωμένο χαρτί που πάνω του είναι αποτυπωμένες ιστορικές μνήμες που φτάνουν στην αρχαιότητα.
18°
