Η Ανάφη του Γιώργου Ευσταθίου

Ήταν Αύγουστος του 1988, όταν η φίλη μου Λίνα Μπέμπη με τράβηξε διά της βίας σχεδόν στην Ανάφη, υποσχόμενη ότι θα συναντήσω έναν επίγειο παράδεισο. Μετά από ταξίδι δώδεκα ωρών, φτάσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες στο λιμάνι και φορτωμένοι με τα σακίδια καταλύσαμε εκεί δίπλα, στη θρυλική «Τρελή γαρίδα», ένα μπαράκι χύμα με σκληρές ροκιές. Αφού έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες, κοιμηθήκαμε στο πάτωμα ανάμεσα σε σπασμένα ποτήρια, γόπες τσιγάρων και τον υποσταθμό της ΔΕΗ να βρυχάται σε απόσταση αναπνοής. Αυτή ήταν η πρώτη - πρώτη εικόνα που είχα του νησιού, σίγουρα όχι και η καλύτερη. Την επομένη το πρωί, αφού ήπιαμε καφέ στην ταβέρνα της Πόπης, ναυλώσαμε ένα βαρκάκι να μας πάει στο Κλεισίδι, τη διπλανή παραλία. Αφήσαμε τις αποσκευές μας στην άμμο κι ανηφορίσαμε για το μπαλκόνι της Μαργαρίτας. Κι από εκεί ψηλά, αγναντεύοντας το Αιγαίο με τις βραχονησίδες Φτενά, Παχειά και Μακριά να κολυμπάνε αργά θαρρείς στα γαλανά νερά, έγινε η αποκάλυψη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Έκτοτε, λίγα είναι τα καλοκαίρια που δεν προσήλθα ασθμαίνων σ’ αυτό το βράχο της δικής μου αναψυχής.

Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει, χωρίς ευτυχώς να χαλάσουν τη φυσιογνωμία της Ανάφης. Ανοίχτηκαν πολλοί δρόμοι, η προσβασιμότητα στις παραλίες έγινε εύκολη, οι επισκέπτες αυξήθηκαν. Οι εραστές της όμως παραμένουν πιστοί σ’ αυτήν. Στο Κλεισίδι, το εστιατόριο της Μαργαρίτας είναι μια σταθερή αξία και μόνιμο αγαπημένο στέκι από πρωίας, μέχρι βαθείας νυχτός. Δίπλα ακριβώς η ταβέρνα της Βιβής (Το Κλεισίδι) πάντα φιλόξενη με τα δωμάτια πάνω στο κύμα. Προσωπικά προτιμώ το Κατσούνι για μπάνιο, την επόμενη παραλία. Κι άλλοι τον Ρούκουνα, την ωραιότερη και μεγαλύτερη παραλία του νησιού, αρκετά πιο μακριά, ιδανική για κάμπινγκ. Η ταβέρνα του Παπά έχει τα καλύτερα κλασικά μαγειρευτά, ας είναι καλά η κυρά Ζαμπέτα, η πρεσβυτέρα.

Και στο βάθος, ο κάθετος, όρθιος βράχος με το παλιό και εγκαταλειμένο, πλέον μοναστηράκι, απόκοσμος, δύσκολος στην ανάβαση, μα και το ψηλότερο μπαλκόνι του Αιγαίου. Η θέα από εκεί σου κόβει την ανάσα. Στη ρίζα του βράχου υπάρχει σε λειτουργία ένα μοναστήρι αφιερωμένο στα εισόδια της Θεοτόκου, κτισμένο στα ερείπια του αρχαίου ναού του Απόλλωνα.

Η Χώρα της Ανάφης, τυπικό δείγμα κυκλαδίτικης χώρας, αποπνέει μια ήσυχη σεμνότητα. Υπάρχει ο «Αστραχάν» με μαζέδες που ετοιμάζει η Αγαπία, ο «Θόλος», ένα νέο τσιπουράδικο με ποικιλίες και παραδοσιακή ατμόσφαιρα. Κι ακόμη ο «Μονόλιθος», το νέο καφέ-μπαρ με μουσική επιλεγμένη από σπάνια βινύλια, το «Λιοτρίβι» και ο «Άνεμος», δύο ταβέρνες για φρέσκο ψάρι.

Ενώ θα περιμένετε στο λιμάνι το πλοίο της επιστροφής, πιείτε έναν αποχαιρετιστήριο καφέ στη «Φλωράνς». Ως τελευταία ανάμνηση και καλό κατευόδιο.

*Ο Γιώργος Ευσταθίου είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, συγγραφέας. Πρόσφατο βιβλίο του η συλλογή ποιημάτων «Η τρυφερότητα των άκρων» (Οδός Πανός).