Έχοντας διαβάσει αρκετές ιστορίες από τις «Διακοπές από την Κόλαση» μπορώ να πω ότι νιώθω λίγο καλύτερα γνωρίζοντας πως δεν καταστράφηκε μόνο το δικό μου καλοκαίρι. Όταν όλες σου οι φίλες δουλεύουν και ο κολλητός σου αποφασίζει να περάσει τον Αύγουστο με την σχέση του, ξέρεις ότι πρέπει να κανονίσεις κάτι επειγόντως πριν ξεμείνεις για πάντα Αθήνα (πόσο καλύτερα θα ήταν...Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα). Μέσα στη χρονιά είχα γνωρίσει σε μια φίλη μου από την σχολή μια φίλη μου από το σχολείο με την οποία δεν κάναμε τόσο παρέα γενικά αλλά οι 3 μας κολλήσαμε. Αρκετά ωραιοπαθείς και μοστραδόρισες χωρίς όμως να φτάνει ποτέ σε σημείο που να ενοχλεί. Περνάγαμε καλά και συνεννοούμασταν. Τη φίλη μου από το σχολείο ας την πούμε «Κούλα» και τη φίλη μου από την σχολή ας την πούμε «Ελένη». Η Κούλα είχε μια κολλητή που ήθελε οπωσδήποτε να πάει στη Μύκονο. Καμία από τις 3 δεν είχε πάει ενώ εγώ, επειδή είχα δουλέψει εκεί σεζόν, την ήξερα απ' έξω και ανακατωτά. Συμφωνούμε να εξορμήσουμε οι 4 μας ένα 3ημέρο μιας και καμία δεν είχε πολλά λεφτά. Αν και το budget της Κούλας και της κολλητής της ‒ας την πούμε Πουλχερία (από το πόσο την μισώ)‒ ήταν ο διπλάσιο από το δικό μου και της Ελένης, συμφωνήσαμε να κάνει η κάθε μια τα κουμάντα της.
Σύντομα ανακάλυψα πως η Πουλχερία ήταν ένα βλαχαδερό και που ό,τι έκανε, το έκανε για να το δείξει στο χωριό της, και καμία στιγμή σαν στιγμή δεν είχε σημασία. Σηκωνόμασταν 12.00 και εγώ 12.15 ήμουν στην πόρτα ενώ τα κορίτσια στις 15.00. Ίσιωναν μαλλιά, βάφονταν, έβγαζαν φωτογραφία η μία την άλλη σε όλες τις πιθανές πόζες και μετά φεύγαμε. Η Πουλχερία γενικά ήταν μονίμως ξινή, μας διέταζε και περίμενε εμείς να ακολουθήσουμε. Εγώ, καθώς ήξερα το νησί, ήθελα να τις πάω στις πιο φθηνές και ωραίες επιλογές. Αλλά που. Οι πριγκίπισσες ήθελαν ξαπλώστρα γιατί σιχαίνονταν να ακουμπήσουν κάτω. Την πρώτη μέρα, που προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε πού θα πάμε, όλες έλεγαν να πάμε σε ένα μέρος που γίνονται πολλά check in ενώ εγώ επέμενα πως δεν είναι και τόσο ωραία παραλία. Με τα πολλά πήγαμε εκεί και, ενώ δεν άρεσε σε καμία, ο λόγος της Πουλχερίας ήταν διαταγή η οποία έλεγε να κάτσουμε και να πληρώσουμε και 10 ευρώ το κεφάλι. Εγώ, γνωστή οξύθυμη που δεν κρατάω τίποτα μέσα μου, ξίνισα και αργότερα έμαθα πως για αυτό δεν με συμπάθησε από την αρχή (ένα δάκρυ κυλάει καθώς τα γράφω). Εν συντομία δεν βούτηξαν ποτέ σε καμία θάλασσα, δεν καταφέραμε ποτέ να φάμε ένα ωραίο πρωινό σε φούρνο και ήμουν πάντα η αστεία της παρέας όταν κολυμπούσα. Τα βράδια ήμουν έτοιμη από τις 11 και έριχνα έναν ωραιότατο υπνάκο μέχρι τις 2.30 που φεύγαμε επιτέλους από το σπίτι.
Την τρίτη ημέρα, όταν πια τα νεύρα μου είχαν αρχίσει εντελώς να σπάνε μετά από μέρες αφαγίας (ναι αγόρια είναι αδύνατες επειδή δεν τρώνε), ασυννενοησίας και κακοπέρασης, κατέληξα να τσακωθώ και με τις τρεις λέγοντάς τους εκεί που τρώγαμε πως δεν θέλω να κάθομαι μαζί τους και να πάνε στο διάολο. Είχε προηγηθεί περιστατικό όπου μια από τις τρεις ήθελε να πειράξουν μια γάτα ενώ ξέρουν πόσο αγαπάω τα ζώα γενικά. Να πω σε αυτό το σημείο ότι και οι τρεις σιχαίνονται τα γατιά. Πώς μου ήρθε να πάω διακοπές με τέτοια άτομα;
Οι επόμενες ώρες κύλησαν με έμενα στο δωμάτιο να μην τους μιλάω και να μην αναγνωρίζω καν ποιες είναι. Τα βράδια ήταν ένα ατελείωτο μαρτύριο που μίλαγαν με όλους και τους την έπεφταν όλοι, ενώ εγώ σε άλλη παρέα είχα βρει ένα ζευγάρι γκέι Ιταλών που είχαν μεθύσει και προσπαθούσαν να με πείσουν να βουτήξουμε στη θάλασσα. Τσακώθηκα και με την Ελένη η οποία είχε γίνει ένα με το παρεάκι και επέμενε πως εγώ είχα άδικο. Ένιωθα την αδικία να με πνίγει και να θέλω να ουρλιάξω και στις τρεις. Είχα ξεπαραδιαστεί με το πρόγραμμα που έβαζαν και μετά από μια ηλίθια απόφασή τους να πάρουμε μπουκάλι σε ένα μαγαζί, δεν μπορούσα καν να πιω.
Αναπολούσα τις στιγμές με τον κολλητό μου και ζήλευα θανάσιμα τις διακοπές των άλλων φίλων μου που έκαναν τουρ σε νησιά με τα ίδια λεφτά και περνούσαν σαφώς καλύτερα. Στο check out ήμουν έτοιμη από τις 11 αλλά για κακή μου τύχη το πλοίο έφευγε στις 9.30 το βράδυ. Με έσωσε ένας φίλος μου που δούλευε εκεί σεζόν και για λίγες ώρες κάθισα με έναν νορμάλ άνθρωπο που κολυμπούσε και έπινε καφέ.
Ξέρετε αυτές τις διακοπές που πάτε με φίλους και γελάτε ασταμάτητα και βγαίνουν τόσες ατάκες που τις λέτε όλο το χειμώνα; Ε, εγώ έζησα το ακριβώς αντίθετο.Η μόνη ατάκα που έμεινε ήταν όταν πια γύρισα και είπα στις φίλες μου τι πέρασα, όταν την είχα πει για κάτι στην Πουλχερία, αυτή με ύφος μού λέει «Τώρα, έγινε!». Από τότε το χρησιμοποιούμε παντού. Έφτασα σε σημείο να μην τις αναγνωρίζω, να κάθομαι πάντα μακριά τους γιατί ήταν ακριβώς όλο αυτό που μισώ και κοροϊδεύω. Ξέχασα να αναφέρω ότι, όταν κάποια στιγμή της πήγα σε μια πισίνα, η Πουλχερία μου ζήτησε να μην την πλησιάσω γιατί σιχαίνεται να την βρέξω με το νερό της πισίνας.
Ποτέ ξανά διακοπές με άτομα που κάνουν πάνω από 10 λεπτά να ετοιμαστούν για να πάνε στην θάλασσα και που δεν συμπαθούν τα ζώα! Το έμαθα με τον πιο οδυνηρό και «ακριβό» τρόπο!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
10°
