Τα είχαμε όλα υπολογίσει και μελετήσει εξονυχιστικά. Τίποτα δεν γινόταν να πάει στραβά αφού το σπιτάκι που κλείσαμε φαινόταν υπέροχο στις φωτογραφίες, η Σκόπελος παρέμενε ονειρεμένη κι εμείς ανυπομονούσαμε να ζήσουμε ένα καλοκαίρι, σκέτο Mamma Mia. Το ζήσαμε το καλοκαίρι Mamma Mia, αλλά αναφωνώντας το. Με τον ιταλικό τρόπο, όχι σαν μιούζικαλ με πρωταγωνίστρια τη Μέριλ Στριπ…
Μην τα πολυλογώ, φτάνουμε στο νησί με την παρέα, οκτώ άτομα, αγόρια κορίτσια, όλοι φίλοι από το σχολείο. Το σπίτι που είχαμε κλείσει υποτίθεται πως είχε τρία υπνοδωμάτια και αρκετό χώρο ώστε η κοινόβια διαμονή μίας εβδομάδας να κυλούσε άνετα, με τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για οκτώ ανθρώπους. Μπαίνοντας στο σπιτάκι αρχικά ενθουσιαστήκαμε, γιατί ήταν πράγματι πολύ χαριτωμένο, στην πορεία όμως της περιήγησής μας στο χώρο, κάποιες συναντήσεις γέννησαν αμφιβολίες.
Σε κάθε σημείο που οι τοίχοι σχημάτιζαν γωνία υπήρχε ένας ιστός με μία μεγαλούτσικη αράχνη να τον επιμελείται. Αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή: ταβάνι, πάτωμα, ντουζιέρα κι όπου υπήρχε και δεν υπήρχε γωνία οι αράχνες τις είχαν εκμεταλλευτεί. Τα δωμάτια ήταν ναι μεν τρία, αλλά ήταν πραγματικά αδύνατο να συμβιώσουμε εκεί τόσες μέρες. Τα τετραγωνικά ήταν αποπνικτικά κατειλημμένα σε βαθμό που για ν’ ανοίξει η ντουλάπα μόνο ένας μπορούσε να είναι όρθιος, ενώ οι υπόλοιποι αναγκάζονταν να μένουν ξαπλωμένοι, είτε εκτός δωματίου. Στην κουζίνα τα ίδια, στη βεράντα τα ίδια κι ας μη μιλήσω για το μπάνιο.
Μια ντουζιέρα στριμωγμένη με προσοχή στη γωνία, η λεκάνη στρατηγικά τοποθετημένη και ο νιπτήρας, που χώρεσε οριακά, ήταν ό,τι καλύτερο διαθέταμε για την οκταμελή μας καθαριότητα. Ο Λεωνίδας ο ψηλός είχε αναπτύξει ειδική τεχνική εισόδου και εξόδου, ο Αλέξανδρος με τα κιλάκια ζοριζόταν και οι υπόλοιποι δεν τα βρίσκαμε και πολύ πιο εύκολα…
Μετά το πρώτο μπάνιο και τον πρώτο ύπνο, σειρά είχε μια απελπισμένη προσπάθεια πρωινού στο υποτυπώδες κουζινάκι και μία ακόμη χειρότερη προσπάθεια να το απολαύσουμε αγκαλιά με τις αράχνες στο ταπεινό βεραντάκι. Κάπου εκεί τα νεύρα είχαν αρχίσει να σπάνε. Ήταν σαν να φοράς κάτι που στενεύει και περιορίζει συνεχώς τις κινήσεις σου. Κάναμε μπάνιο κοιτώντας το ταβάνι παρατηρώντας εάν η αράχνη έρχεται ειρηνικά ή όχι. Ακραίο. Έτσι αντί να χαλαρώνουμε και να απολαύσουμε το σπίτι που ακριβοπληρώναμε, ήμασταν στην τσίτα και προσπαθούσαμε να λείπουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σε αμμουδιές και άλλα καλοκαιρινά.
Μέχρι που τη δεύτερη μέρα, όταν μετά τη θάλασσα, επαναλήφθηκε το μπάνιο απελπισίας, η Κέλλη είπε την ιδέα. Σκέφτηκε ότι αφού είχαμε πληρώσει μόνο τα δύο πρώτα βράδια προκαταβολή, θα μπορούσαμε να αφήσουμε το σπίτι την επόμενη μέρα και κάτι θα βρίσκαμε. Από το να καταστρέφαμε τις διακοπές μας και να «πετούσαμε» ουσιαστικά τα χρήματα της διαμονής ας το ρισκάραμε.
Βρίσκουμε τον ιδιοκτήτη του σπιτιού εγώ και ο Άλκης και του λέμε πώς έχει η κατάσταση. Του εξηγούμε ότι το σπίτι δεν είναι όπως περιμέναμε και ότι οι φωτογραφίες στο ίντερνετ ήταν μάλλον παραπλανητικές. Του ανακοινώνουμε ότι έχουμε αποφασίσει να φύγουμε και ζητάμε κι ένα συγγνώμη που δε μένουμε και τις υπόλοιπες μέρες όπως είχαμε προγραμματίσει. Σάστισε κάπως εκείνος, έφερε τις αντιρρήσεις του, αλλά μέχρι εκεί. Όμως φαίνεται το ξανασκέφτηκε και το βράδυ μας επιφύλασσε άγριες διαθέσεις.
Εμείς στο βεραντάκι για τελευταία φορά, αράζαμε παίρνοντας τηλέφωνο όλα τα καταλύματα του νησιού σε αναζήτηση διαμονής και ξαφνικά από το διπλανό βεραντάκι εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης. Έτσι από βεράντα σε βεράντα αρχίζει να φωνάζει, να βρίζει και να εξαγριώνεται που «εκμεταλλευόμαστε το σπίτι του», που «αθετήσαμε τη συμφωνία», που τον «προσβάλαμε» και άλλα όχι τόσο ευγενικά. Μαινόμενος, απαιτούσε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε εδώ και τώρα. Εμείς ατάραχοι του είπαμε ότι έχουμε πληρώσει το συγκεκριμένο βράδυ και δεν είχε δικαίωμα να μας διώξει μες στη νύχτα και φαινόμασταν αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε την παραμονή μας, αν και στην πορεία αλλάξαμε γνώμη. Επειδή λυσσομανούσε και ωρυόταν, μεταξύ μας φαινόταν να είχε πιει κιόλας, είπαμε να μην το τραβήξουμε και γίνει τίποτα χειρότερο, οπότε αποφασίσαμε να φύγουμε για το καλό μας.
Τα μαζέψαμε όπως όπως, ένα απλωμένο μαγιό μας ξέφυγε μόνο, και μουδιασμένοι – εκνευρισμένοι βρεθήκαμε με τα μπογαλάκια μας στο δρόμο. Μείναμε άυπνοι σε κάτι παγκάκια στο λιμάνι της Σκοπέλου και μην πιστεύοντας αυτό που ζούμε, γκρινιάξαμε, αλλά πήραμε αποφάσεις.
Αυτό δεν το κάναμε, αν και ίσως να έπρεπε.
Το πρωί, μια κυρία που νοίκιαζε αυτοκίνητα εκεί κοντά, μας είδε έτσι αφημένους με την πραμάτεια και ρώτησε τι συμβαίνει. Τον ήξερε τον δικό μας. Γνωστός στο νησί για τους καλούς του τρόπους, δε χρειάστηκε να πούμε πολλά. Μας κέρασε πρωινό και με τον κλασσικό ελληνικό τρόπο βρήκε τη λύση. Πήρε δυο τρεις γνωστούς και μέσα σε 2 ώρες μας βρήκε σπίτι. Και τι σπίτι!
Μείναμε σε ένα τέλειο ολοκαίνουργιο κατάλυμα και μάλιστα ήμασταν οι πρώτοι του ένοικοι. Με θέα και κοντά στο λιμάνι ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί.
Μας πήρε βέβαια μία μέρα να ξεπεράσουμε το σοκ της προηγούμενης έξωσης, αλλά οι διακοπές συνεχίστηκαν εξαιρετικά. Το καινούργιο σπίτι ήταν καταπληκτικό, είχαμε αποκτήσεις μια νέα φίλη, μία απίστευτη ιστορία για το χειμώνα και δε θα επιτρέπαμε τίποτα άλλο να πάει στραβά.
Το καλύτερο ήταν ότι από τη θέα είχαμε εντοπίσει το σπίτι του τρελού και ανά τακτά διαστήματα ρίχναμε μια ομαδική μούντζα από ψηλά. Περιττό να πω ότι μόλις γυρίσαμε διηγηθήκαμε σε ελληνικά και αγγλικά site την εμπειρία μας με κάθε λεπτομέρεια, γράψαμε τις χειρότερες κριτικές παντού, το είπαμε σε όλους τους γνωστούς και φίλους και για το τέλος αφήσαμε και μια καταγγελία στην τουριστική αστυνομία.
Διακοπές από την κόλαση μπορεί να μην ήταν, αλλά είδαμε την κόλαση από πολύ κοντά.
Μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας ιστορίες διακοπών από την κόλαση, δείτε τις δημοσιευμένες και κερδίσετε την πιο φάνκι φωτογραφική μηχανή Nikon Coolpix S2900. Στείλτε την ιστορία σας στο newsroom@athensvoice.gr με θέμα «Διακοπές από την κόλαση» μαζί με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο. Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου θα δημοσιεύονται στο site μας οι καλύτερες (αυτές που μας έκαναν να γελάσουμε με τον πόνο σας δηλαδή) κι από αυτές θα επιλεγεί ο νικητής. Συμμετοχές μέχρι 31/8.
20°
