Όχι θα κάτσουν να σκάσουν! Οι δεσποινίδες, οι κυρίες και οι κύριοι που περιπλανιόντουσαν χαζεύοντας τα περίπτερα της Ανθοέκθεσης, που φέτος φιλοξενήθηκε μπροστά από τις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, προτίμησαν, αντί για τις αναλύσεις του Τράγκα για το ΔΝΤ ή του Πρετεντέρη για την επάρκεια των νέων μέτρων, μια βόλτα για να χαζέψουν τις ντάλιες, τις ορτανσίες και τα λεμονοκυπάρισσα. Και μετά μπίρα, χοτ ντογκ από τις καντίνες και μασάλια στα υπαίθρια τραπεζάκια.
Τέτοιες νύχτες άλλες εποχές, μερικές άνοιξες πριν, οι εκφωνητές στα ράδια προετοίμαζαν τους party goers για τις πρώτες lounge sunset βεγγέρες το Σαββατοκύριακο στην Καλλικράτεια Χαλκιδικής! Η πρόκριση του ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ και το πάτημα επί του Θρύλου θα είχαν πανηγυριστεί με φωταψίες και αποκλεισμό του Λευκού Πύργου. Τώρα όχι. Ανεβαίνοντας στην Άνω Πόλη με ταξί, μέχρι και τα χουλιγκάνια στα μεταμεσονύχτια radio shows έδειχναν να έχουν πλήρη επίγνωση των δύσκολων καιρών. Άρρωστο ηρακλάκι κατηγορούσε τον συμπολίτη ΠΑΟΚ, που τόλμησε να ζητήσει λεφτά από τον Μαγκριώτη για να καλυτερέψει τις εγκαταστάσεις του, αφού από φθινόπωρο θα πλακώσουν οι Ευρωπαίοι, μη συνυπολογίζοντας τα ζόρια του λαού.
Ο μόνος που την κρίση πιθανότατα να την πανηγυρίζει είναι ο δήμαρχος Βασίλης. Πάνω που ακόμα και καραγκαγκάν ορκισμένες δεξιές κυρίες έδειχναν πως έχει κλονιστεί η πίστη τους στο όραμά του για μια πόλη γεμάτη καγκελάκια, ανδριάντα του εθνάρχη Καραμανλή στην Αριστοτέλους και μαύρες τρύπες στα ταμεία του δήμου, ήρθε το ΔΝΤ και τον έσωσε. Όλοι ασχολούνται με την τρόικα και τις κομμένες συντάξεις· πού καιρός για ουσιαστικές συζητήσεις για το μέλλον της Θεσσαλονίκης. Το ΔΝΤ έσωσε και το τοπικό ΠΑΣΟΚ, ο χρόνος δείχνει να κυλάει υπέρ της Χρύσας Αράπογλου, εφόσον έχει παγώσει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τα δημοτικά. Οι τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη ήταν απάνθρωπες. Οι Πυλαιώτες απέκλεισαν τον περιφερειακό σε ώρα αιχμής, διαδηλώνοντας ενάντια στην ενοποίησή τους με τον Δήμο Πανοράματος. «Δεν θα σου περάσει, κουφάλα Καλλικράτη, φύγε πίσω, κάνε κράτει», ήταν ένα αβανταδόρικο συνθηματάκι που έπιασε το αυτί μου πάλι στο ράδιο. Η πόλη βρομούσε κι έζεχνε από αχνιστά σκουπίδια και ξεχειλισμένους κάδους, καθότι λόγω Καλλικράτη έκλεισε και η χωματερή του Λαγκαδά, οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι, επικίνδυνοι, μικροβιοεμβολιασμένοι. Κάναμε σλάλομ σαν φυγάδες.
The meeting place
Ζοχαδιασμένη άνοιξη! Τι απέγιναν οι «πολίστες»; Η κομψευόμενη δηλαδή εκδοχή των λαϊκών ατημέλητων φραπεδαράδων, που διαφοροποιούνται από την πλέμπα φορώντας πόλο Ralph Lauren με σηκωμένο και χιλιοσιδερωμένο θαρρείς με ζελέ γιακά για να κρατιέται πριγκιπικά σηκωμένος; Δεν τους βλέπω και ίσως άλλο ένα από τα καλά της κρίσης είναι που ο κόσμος πάνω στην τρέλα του να βγει έξω και να ξεσκάσει δεν πολυενορχηστρώνεται εμφανισιακώς. Ένα υπέροχο χύμα! Τρία ευρώ η μπίρα, πέντε ευρώ τα μοχίτο και οι καϊπιρίνιες για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι στο “Micro Mond” της Ισαύρων, παρέα με εκλεπτυσμένες ποπ κιθάρες. Μια τηλεοπτική οθόνη, που ο Μιχάλης φρόντισε να της περάσει κι επίχρυση κορνίζα, περιμένει τις νύχτες του Μουντιάλ, λίγο πιο πάνω χοτ ντογκ με ενάμισι ευρώ, κέτσαπ, μουστάρδες και σαλάτες λάχανο-μαγιονέζα, το Ναυαρίνο και τα πέριξ στα καλύτερά του. Εδώ βολτάρω τις νύχτες, εδώ αράζουν οι παρέες της πόλης που δεν αντέχουν τη βαβούρα και το καλαμπαλίκι της Βαλαωρίτου. Εύφημος μνεία και στο μικρούλι “Mr. Jones”, μιας και τα speak-easy μπαράκια ξαναπαίρνουν τα πάνω τους.
Επιστροφή απολωλότων προβάτων που πλανεύτηκαν από τις βαλαωριτικές σειρήνες έχουμε και στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος. Δεν υπάρχει πιο ρομαντζάδα Σάββατο από τα τραπεζάκια του “Spirto” και τη γλυκιά βοή από τα cd του Γιώργου, που μιξάρει με κέφι και γούστο Divine Comedy και Last Shadow Puppets. Μπορεί και να συμβαίνουν τελικά τα εξής τρία λόγω κρίσης: ή η πόλη να ξαναβρίσκει την ανθρωπιά της ή εγώ να ξαναερωτεύομαι ή η πόλη να ξαναβρίσκει την ανθρωπιά της κι εγώ να ξαναερωτεύομαι.
Ένα τσικ από την Καμάρα, η Ροτόντα, ναός του Δία ή των Καβείρων προ αιώνων, εκκλησία των Ασωμάτων μετέπειτα, τζαμί επί Σουλεϊμάν Χορτατζή Εφέντη, ναός του Αγίου Γεωργίου έως το σεισμό του ’78, και υπό αναστήλωση μνημείο σήμερα, είναι ένα σημείο συμπυκνωμένης ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Περικυκλωμένος από τοστάδικα, αδέσποτα σκυλιά, πάνκηδες, γερόντια που κάνουν πρωινές βόλτες με συνταγή γιατρού για το μπαϊ-πάς, φοιτηταριό και ξένους τουρίστες που με το χάρτη ανά χείρας ψάχνουν να σκαλίσουν το παρελθόν, πέρασα το κατώφλι της. Γρασίδια οργιαστικά, κίτρινες τριανταφυλλιές, πρωινό φως που τρυπούσε τις κόγχες και έλουζε με μεγαλοπρέπεια το χώρο. Στάθηκα καταμεσής του, πάνω μου τρούλος στα 30 μέτρα, γύρω μου στοιβαγμένες εικόνες αγίων και μανουάλια. Βγαίνοντας υπέγραψα το βιβλίο επισκεπτών. Κοιτάζοντας τα ονόματα των άλλων, παρατήρησα πως έρχονται όλες οι φυλές εδώ για προσκύνημα, Λιβανέζοι, Εγγλέζοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Γάλλοι, Ρώσοι, λίγοι όμως Θεσσαλονικείς. Πόσο περπατούν, βλέπουν, γνωρίζουν, αναζητούν, θέλουν να ζήσουν με την ιστορία τους; Και πόσο αυτή η κρίση θα βοηθήσει τελικά, πέρα από τα ζόρια της, τους ανθρώπους να ξαναβρούν ομορφιές που ξέχασαν; A
13°
