Ο κόσμος ήταν εκεί για τον Τζιμ Τζάρμους και όχι για τον Δημοσθένη Δαβέττα, σύμβουλο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που ανέβηκε στο βήμα του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου για να μας μεταφέρει το χαιρετισμό του και πως «είναι και ψυχικά μαζί μας».
Ο κόσμος αδημονούσε να κλείσουν τα φώτα και να αρχίσει το «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» και όχι να μάθει πως ο κύριος Δαβέττας εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη «Liberation», ούτε τραβούσε κάνα ζόρι για την ετυμολογία της λέξης «φεστιβάλ». Ήταν αναμενόμενα επομένως και η δυσφορία, αλλά και το γλυκό γιούχα που συνοψίστηκε σε δύο ατάκες: 1) «Ρε φίλε, για τον Τζάρμους ήρθαμε κι όχι για σένα» 2) «Στη “Liberation” γνώρισες και τον Σαρτρ; Γιατί τίποτα δεν σου έμαθε».
Κι έτσι ο κυρ-Δημοσθένης αποχώρησε κι ανέβηκε ο Τζιμ, all dressed in black, χαιρέτισε συγκινημένος το λαό του, έδωσε τρελό ρισπέκτ στον καλλιτεχνικό διευθυντή Εϊπίδη, αποκαλώντας τον «godfather» του ανεξάρτητου σινεμά, και τα φώτα έκλεισαν και ηλεκτρικές κιθάρες Gibson, 45άρια της εταιρείας Stax, παλιές κούρσες Packard σε δρόμους του Ντιτρόιτ και ντίλερ στα στενά της Ταγγέρης φιλοτέχνησαν το σκηνικό της ταινίας του. Ένα σχόλιο πάνω στην αγάπη και το αίμα, τη μουσική, τους εραστές, τη λογοτεχνία και την ιστορία του κόσμου ανά τους αιώνες με τα πάνω και τα κάτω της, όπως άλλωστε είναι και οι σχέσεις των ανθρώπων. Μόνο που οι πρωταγωνιστές του ήταν βρικόλακες. Αριστούργημα!
Το Φεστιβάλ ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και από το «Ολύμπιον» η γιορτή μεταφέρθηκε στο λιμάνι, Λεωνίδας Αντωνόπουλος σε εξαιρετική φόρμα μοίρασε στο πλήθος γλυκιά soul και καταιγιστικό rockabilly και όλοι ευχηθήκαμε καλές ταινίες να ’χουμε! Που τις έχουμε! Η μαύρη ρουμάνικη κωμωδία «Η βελανιδιά», το ρομαντικό αργεντίνικο «Χαβάη», τα σκληρά αμερικάνικα «Σταμάτα τους χτύπους της καρδιάς» και «Το γαλάζιο πουλί», το υπέρτατα ανθρώπινο γιαπωνέζικο «Πατέρας και γιος», το ξεκαρδιστικό ιταλοσλοβένικο «Ζόραν, ο ανιψιός μου ο ηλίθιος» αποζημίωσαν όσους προτίμησαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο να σερφάρουν επί του προγράμματος.
Αγόρια από το Τέξας, ρομαντικοί γκέι εραστές από τα περίχωρα του Μπουένος Άιρες, γιάπηδες αλλά και λαϊκές οικογένειες από το Τόκιο, γλυκά λαμόγια από την πρώην Γιουγκοσλαβία που απλώς άλλαξαν ομάδα και από Παρτιζάν υποστηρίζουν Ουντινέζε, πάντα όμως με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, απέδειξαν πως ο κόσμος, οι ιστορίες, τα ντέρτια, οι έρωτες και οι σκληρές στιγμές είναι ίδιες παντού. Στο ενδιάμεσο, εκεί έξω, και ανάμεσα στις ταινίες, η Θεσσαλονίκη άνθιζε σχεδόν σαν άνοιξη. Μπακαλιαράδικα, φραπεδερί, κοψιδοταβέρνες και γκουρμεκλίδικα restau αλλά και μπαρ στα πέριξ του λιμανιού έκαναν τρελούς σεφτέδες.
Τι θέλω να σου πω: Το φεστιβάλ ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη γιορτή, όπου ιδέες, ταινίες, σουβλάκια, κρασιά, ηθοποιοί, σινεφίλ, εσπρέσο και πιατέλες έσονται εις πόλιν μία, κοσμοπολίτικη, γλεντζέδικη και προβληματισμένη συνάμα. Από την άλλη εβδομάδα, που θα επιστρέψουμε στα «δικά μας», έχουμε καιρό για να λύσουμε τα «θεματάκια» μας. Θα είναι ο Σταύρος Καλαφάτης απέναντι στον Μπουτάρη; Θα πάψουν οι γαϊδούρες να τριπλοπαρκάρουν στην Τσιμισκή; Θα λυθεί το τεράστιο πρόβλημα των σκουπιδιών που ξεχειλίζουν 24 ώρες το 24ωρο; Είναι καλό που ο Βούγιας δήλωσε παρών στην κίνηση των «58» για την Κεντροαριστερά; Τι θα γίνει με τις αφίσες των σκυλάδικων αλλά και των ροκ κλαμπ που τις κολλάει όποιος θέλει όπου θέλει; Τι συμβαίνει πέρα από τον Λευκό Πύργο και την Ξηροκρήνη, όπου οι συνοικίες δηλαδή και τα προάστια είναι τσακισμένα από την κρίση;
Είπαμε, όμως. Όλα αυτά από την άλλη εβδομάδα. Γιατί φεύγω τώρα σφαίρα για να δω την «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά». Όλοι λένε πως πρόκειται για μια ελληνική ταινιάρα που επιτέλους δεν «λανθιμίζει», κοινώς πραγματεύεται κάτι άλλο πέρα από τη συνηθισμένη πλέον μανιέρα που θέλει τους σκηνοθέτες μας να ασχολούνται με τη δυσλειτουργική ελληνική οικογένεια. Φιλιά!
Στην φωτό: «Μόνο οι εραστές θα μείνουν ζωντανοί» In Jim Jarmusch we trust!
Η «νύμφη του Βορρά» με τα στραβά αλλά και τα εκατό καλά της, η πόλη μέσα από αντιφάσεις, συνονθυλεύματα, γκρίνιες για τα χρωστούμενα και κατάλοιπα αιώνων
20°
