«Αρχίζει η παρέλαση ξανά / Κυλάει το ανθρώπινο ποτάμι / Να βάλουμε στην πόλη μας φωτιά / Με κεραυνούς που έχω στην παλάμη» K.M.
Ένα ακόμα Πατρινό Καρναβάλι έφτασε στο τέλος του. Πολλά θα ειπωθούν από γνωρίζοντες και μη. Κάποιοι θα το μικρύνουν προσπαθώντας κάτι να παραστήσουν, ξεχνώντας πως δεν έχουν καν παραστεί. Κάποιοι άλλοι θα το φουσκώσουν, δίπλα στο εγώ τους που συμμετείχε θριαμβευτικά.
Η όποια όμως διάθεση απαξίωσης είτε επαίνου χάνεται μέσα στο μεγάλο ανθρώπινο ποτάμι της παρέλασης. Η όποια προσπάθεια «μεταπτυχιακής ανάλυσης» ούτε καν ακούγεται σε αυτή την πολύβουη πομπή που τα καλύπτει όλα. Χωρίς να σβήνει όμως τις ξεχωριστές ιστορίες παρόντων και απόντων. Αμέτρητες εικόνες, συναισθήματα και βλέμματα που είναι δύσκολο να φιλτράρεις μονομιάς. Εμπειρίες και βιώματα όλων αυτών που το δημιούργησαν, το δημιουργούν και συνεχίζουν να φτιάχνουν την μακρόχρονη ιστορία του. Μιλάμε για το μοναδικό γεγονός με διαγενεακή συμμετοχή που κινητοποιεί σχεδόν μία ολόκληρη πόλη. Ενώνει τις συνοικίες με το κέντρο, τους γέρους με τους νέους. Η αφορμή που μπορείς να μιλήσεις άνετα με μεγαλύτερους αλλά και να ξεδιπλώσεις αφηγήσεις στους μαθητές σου που σε ακούνε με ασυνήθιστη προσοχή. Επιπλέον είναι και μία ευκαιρία στους φοιτητές να γνωρίσουν την πόλη που σπουδάζουν, μέσα από το κυνήγι του Κρυμμένου Θησαυρού που πραγματοποιείται όλο το προηγούμενο διάστημα. Ο Λουκάς από το Δίστομο έφτασε να μιλάει για παλιούς δημάρχους λέγοντας «Ευτυχείτε» σαν να είναι όχι 4 χρόνια αλλά 94 στην Πάτρα.
Για τον καθένα μία ξεχωριστή εμπειρία λοιπόν.
Για τους τουρίστες και τους περισσότερους ένα τρελό τριήμερο κεφιού και διασκέδασης. Για κάποιους πιο μυημένους είναι το επιστέγασμα μίας πορείας εβδομάδων. Που ξεκινάει από τα μέσα Γενάρη και ολοκληρώνεται κάθε τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Οι καρναβαλιστές νιώθουν φυσιολογικά να κουβαλάνε βαριές, χειροποίητες κατασκευές κατά τη διάρκεια της παρέλασης αντί μόνο να χοροπηδάνε.
Αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν συμμετέχουν αλλά είναι ουσιαστικά παρόντες.
Είναι ο Πέτρος που έρχεται όχι για να διασκεδάσει αλλά για την καθιερωμένη παρουσία στο περίπτερο του Ερυθρού Σταυρού στην Πλατεία Γεωργίου. Έτοιμος να δεχτεί εκατοντάδες περιστατικά, άυπνος για σχεδόν όλο το τριήμερο.
Είναι ο Βασίλης που ασχολήθηκαν με το βιβλίο του άνθρωποι που αλλιώς δεν θα το διάβαζαν ποτέ. Το αφήγημα του Λαδά για την δήθεν άφιξη του Γκίνσμπεργκ στην Πάτρα, κατά πολλούς το καλύτερό του, απασχόλησε τους κυνηγούς του Κρυμμένου Θησαυρού.
Είναι οι χιλιάδες σερβιτόροι, μάγειροι και μουσικοί που δουλεύουν αυτές τις μέρες. Η πόλη μοιάζει να είναι σε μία έκτακτη, σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση έχοντας να ταΐσει, ποτίσει και κοιμίσει άλλους τόσους όσους ο πληθυσμός της.
Αλλά κυρίως είναι τα παιδιά της γαλαρίας. Οι έφηβοι που για ολόκληρο το Σαββατοκύριακο θα βρίσκονται μαζί με την παρέα τους μακριά από γονείς, σπίτι και διαβάσματα.
Οι μικροί θα μεγαλώσουν. Ο κύκλος της ζωής του θα τέμνει με την ευθεία της παρέλασης. Όπως του καθενός από εμάς, μετακινούμενος με τα χρόνια άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω. Ξεκινάς δειλά στο χέρι του γονιού ή στης δασκάλας μία εβδομάδα νωρίτερα. Μεγαλώνεις, ερωτεύεσαι και αλητεύεις στα πολυπληθή group ανάβοντας το πρώτο σου καπνογόνο καθώς μπαίνεις στην πλατεία. Η ζωή τρέχει και οι πλαστικές σακούλες που βγάζεις τις στολές σου γίνονται ξαφνικά καθαριστηρίου και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι να ράβεις και να φτιάχνεις τη δικιά σου στολή σου. Φτιάχνοντας παράλληλα την προσωπική σου ιστορία δίπλα στην Ιστορία του Καρναβαλιού.
Το δικό σου κομμάτι σε όλες αυτές οι ιστορίες που ενώνονται στο πολύχρωμο μωσαϊκό που περνάει από την οδό Κορίνθου. Με τις κατασκευές των μπροστινών να συμπληρώνονται από τον παλμό της νεανικής γαλαρίας.
Ίσως είδατε δύο από τους τελευταίους ξημέρωμα Καθαρά Μελαγχολικής Δευτέρας. Περπατώντας με μία γλυκιά κούραση στα πόδια και μία ζεστή λαγάνα στα χέρια. Αγκαλιασμένοι θερμά, ρουφώντας της πρώτης άνοιξης αγάπη ενώ χάραζε. Και ας φορούσαν την ίδια μονότονη, κόκκινη στολή δεν στάθηκες εκεί. Το χρώμα μόνο συγκράτησες, το κόκκινο της ζωής που τρέχει και εκρήγνυται κάθε στιγμή. Το πάθος που ελπίζεις να εξελιχθεί σε δημιουργία. Το παλιό παλαβό ερέθισμα που επανέρχεται κάποια στιγμή μαγικά. Και τους οδηγεί να πηγαίνουν πάντα μπροστά. Κρατώντας το μπουκάλι με τη «μελαχρινή ανάσα» στα χέρια τους. Όαση δροσιάς για τις ερήμους που θα συναντήσουν...
12°
