Ποιο είναι το σύγχρονο πρόσωπο της πόλης; Οι Πόντιοι που χορεύουν τον μεγαλύτερο χορό Ομάλ, ίνα εισέλθωσιν στο Γκίνες, παραλύοντας την κυκλοφορία της πόλης τη νύχτα που οι λύρες των αδελφών Τσαχουρίδη επαιάνιζαν ενδόξως; Ή το ηλεκτρονικό Reworks 2016, που με πάθος, πείσμα, γνώση και συνέπεια καταφέρνει να δικαιολογήσει επαρκέστατα τον χαρακτηρισμό μας σαν βαλκανικός πλανήτης αναβράζοντος μουσικού κοσμοπολιτισμού που δεν κοιμάται ποτέ; Η εικαστικός Yoko Ono, καλεσμένη του Αστυβάλ των Δημητρίων 2016, ή η τέχνη της αγιογραφίας που δοξάζει τον Ιβάν Σαββίδη, έτσι όπως τον απαθανατίζει ο καλλιτέχνης, υπό μορφή βυζαντινής εικόνας στον ναό του Αγίου Πνεύματος στο κοντινό χωριό Πρόχωμα; Οι «όλοι θέλουν να δουλέψουν με τον Ιβάν, γιατί στη Θεσσαλονίκη της ανεργίας, μόνο ο Ιβάν δίνει δουλειά», ή τα παιδιά του Caravan που μάτωσαν, μα τα κατάφεραν, παίρνοντας το παλιό κτίριο δίπλα στο Καραβάν Σαράι, μεταμορφώνοντάς το σε ένα ποπ και κόζι πανδοχείο κατάλυμα για τις αδέσποτες ψυχές-ταξιδιώτες στον Βορρά;
Μελλονχολία αυτό θα πει: από τη μια, η προσμονή του μέλλοντος, όπως κάποιοι, οι πιο σπαρταριστά δημιουργικές δυνάμεις το απεργάζονται, το υμνούν και το επιδιώκουν, συνθέτοντας ένα παρόν κι ένα προφίλ της Θεσσαλονίκης, αιώνιας κοιτίδας ενθουσιασμού και λυσσασμένα παθιασμένης δράσης, και, από την άλλη, η μελαγχολία, καθώς ένας φθηνός επαρχιωτισμός και μια υπόπτως πολιτικάντικη πισωδρομίλα κρατούν δέσμια την πόλη, παγιδευμένη σε μικρόνοες και μερικές φορές αφόρητα κιτς κλίμακες.
Με τη μεγαλόστομα και φανφαρονικά βερμπαλιστική ΔΕΘ, που για άλλη μια χρονιά εκόμισε λάιβ θεάματα με τη Βανδή και τον Ρόκκο στήνοντας μια φτωχή μολιερική αρχοντοχωριάτικη εμποροπανήγυρη επιδοτούμενων κρατικών περιπτέρων και λίγες μόνο εκλάμψεις καινοτόμων παρουσιών, ή με το 2o Flea Market & Street Food που στήνεται το Σάββατο 24 και Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στον Μύλο;
Μελλονχολία: η πόλη ζει αντιφατικά, όπως το διχασμένο Βερολίνο πριν την πτώση του Τείχους. Και ασχέτως αν δεν υπάρχει Τείχος, εντούτοις τα δύο «Βερολίνα» στέκονται δίπλα το ένα με το άλλο. Διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετικές αισθητικές και σενάρια αφήγησης και δράσης.
Με την αναπλασμένη λουξ Ροτόντα, μνημείο-μουσείο χρόνου και πολιτισμών που άνθισαν κάποτε εδώ, ή με τα λίγα μέτρα παραπέρα της σκουπίδια από τις σύριγγες της ντρόγκας και το άγριο ντίλι που πλέον μεταμορφώνει την περιοχή σε πρεζοχώρι - θάνατος in shop; Μια αντίφαση η πόλη, μια διαρκής σύγκρουση νοοτροπιών και πρακτικών, οι αρχιτέκτονες Νικηφορίδης - Κουόμο υποβάλλουν προτάσεις για πλωτές πισίνες στην παραλία, εξομοίωση χαράς και ζωής αντίστοιχης με το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, στο Ωραιόκαστρο όμως κάποιοι δεν θέλουν τη συμβίωση, κάποιοι επιδιώκουν συνεχόμενους πνιγμούς, σπεκουλάρουν στον φόβο και το μίσος. Μελλονχολία: από τη μια, η προσδοκία του μέλλοντος για μια πόλη που δεν το βάζει κάτω κι ονειρευόμενη πράττει δημιουργία κι άλλης ποιότητας υπηρεσίες. Κι απέναντί της η αιώνια, μπαγιάτικη, μηχανόραφη και κοντόφθαλμη αφήγηση αυτών που αιώνες τώρα θέλουν μια Θεσσαλονίκη κομμένη και ραμμένη στα μικρά τους μέτρα και στο λίγο της υπόστασής τους.
Διαλέγω στρατόπεδο, χρόνια τώρα έχω διαλέξει στρατόπεδο: το ντοκιμαντέρ του Τζιμ Τζάρμους για τους Stooges και η νέα του ταινία «Paterson» θα ανοίξουν το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Κεντρική φωτογραφία: Αριστερά: Η οικογένεια του Ιβάν Σαββίδη σε αγιογραφία σε εκκλησία του Προχώματος Θεσσαλονίκης. Δεξιά: Από την έκθεση P L A C E B O | Πέγκυ Κλιάφα, στην γκαλερί Λόλα Νικολάου.
13°
