Tales from the Λαδάδικα crypt: στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν οι αρουραίοι, τα ροκ προβάδικα, οι τραβεστί και σύσσωμο το Canal D’ Amour την κοπάνησαν από τα Λαδάδικα για πάντα, η περιοχή γνώρισε οικιστικό μπουμ. Χαρτοπετσετάδικα, κλαμπάκια, ταβερνεία και λοιπές mainstream δημοκρατικές δυνάμεις της νύχτας έφτιαξαν το μύθο του «σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα». Αρχές του μιλένιουμ και τα Λαδάδικα σαν μαρκίζα που της κάηκαν τα λαμπερά γράμματα, επέστρεψαν στη γλυκιά παρακμή τους.
Οι αρουραίοι επανακατέλαβαν τα ερειπωμένα κτίρια, οι ροκ μπάντες έστησαν πάλι προβάδικα-τσαντίρια, τα μπαράκια που απέμειναν ήταν ψιλοτράς, ψιλοκάλτ, σεξουαλικώς gay friendly, ψιλολούμπεν μπουζουκτσίδικα τύπου «Al Arabia». Μόνο ο «Ζύθος» και το σιντριβάνι της πλατείας με τους μαρμάρινους φτερωτούς ερωτιδείς απέμειναν να ενθυμούνται τις ένδοξες μέρες.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: την τελευταία πενταετία η νύχτα της πόλης σαν πηχτό υγρό μπαταρίας εγκιβωτίστηκε στην πάνω πλευρά της Τσιμισκή, στα πέριξ της Βαλαωρίτου, που για άλλη μια άνοιξη, όπως η φετινή, τα στενά και η βόλτα της θυμίζουν νήσο Ίο της δεκαετίας του ’80. Όμως η κρίση φέτος το χειμώνα ήταν κι εδώ αδυσώπητη, όταν έπεφτε βροχή ή χιόνι τα μαγαζιά ήταν άδεια, σαν κάδρα με ερημωμένα αχανή τοπία της παγωμένης Αλάσκας ή της μουσκεμένης Γλασκόβης. Αλλά τα ενοίκια δυσθεώρητα. Τα έξοδα πολλά.
Και καθώς το παιχνίδι της πόλης και της νύχτας δεν έχει κανόνες, ούτε σταθερές, ήταν θέμα χρόνου για κάποιους διορατικούς να επιστρέψουν πίσω πάλι στα Λαδάδικα. Πάλι στην κάτω πλευρά, λοιπόν! Το οινομαγειρείο «Νεγρεπόντε», το εστιατόριο «Μάντολα», το κλασικό ανατολίτικο «Εις την Πόλιν» είναι πάντα πρώτη επιλογή για φαγητό, εξού και τα σαββατόβραδα ο πεζόδρομος της Κατούνη και το στενάκι της Αιγύπτου είναι φίσκα. Δίπλα στο «Πανελλήνιον» άνοιξε το «Φρη» με γεύσεις από την Κάσσο, παραπέρα μετακόμισαν και οι γκουρμεδιές, οι τζαζιές και τα μαχαιροπήρουνα της «Παπαρούνας».
Τα Λαδάδικα ξαναπόκτησαν πρόσωπο και υπόσταση, δεν έρχονται πια εδώ μόνο τα άγρια μεταλλικά παιδιά που τιγκάρουν το «Eightball», όπως έγινε τις προάλλες στο live των Nightstalker. Ήταν θέμα χρόνου να ξανασκάσουν και τα ωραία μπαρ. Το θορυβώδες και κιθαρώδες «Rover The Hangover», η μπιραρία «Bubamara», το λαϊβάδικο «Gaia». Ξαναλάμπει η μαρκίζα, ξαναφωτοβολούν όλα τα γράμματα: τα Λαδάδικα επέστρεψαν! Ή αναστήθηκαν σαν το Λάζαρο, μέρες που είναι!
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς ανηφόριζα για το πατάρι του «Gaia», όπου άνοιξε το «Sofita Bar Theatre», για την πρεμιέρα των «Νορμάλ διαστροφών». Η ομάδα Dada-Art και ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος διασκεύασαν το θεατρικό του David Mamet «Sexual Perversity in Chicago». Κόσμος πολύς, κτίριο από κόκκινα τούβλα, λες και ήμουν σε υπερώο στο East End. Τέσσερις ηθοποιοί, νέοι, ωραίοι, Θεσσαλονικείς, εύφλεκτοι, ταλαντούχοι, όπως έπρεπε για να απαγγείλουν τα λόγια. Σκηνικό μίνιμαλ, σκηνοθεσία φλασάτη, σαν σπίρτο που ανάβει και όποιος πρόλαβε είδε. Ο Ντάννυ, η Ντέμπορα, ο Μπέρνυ και η Τζοάν φλερτάρουν, φασώνονται, αμφισβητούν, νευριάζουν, αγαπιούνται, ξεαγαπιούνται, μετακομίζουν, κανιβαλίζουν σε νηπιαγωγεία, πορνοσινεμά και μπαράκια, έχουν υπαρξιακά άγχη και κρυμμένα τραύματα.
Στο τέλος χειροκρότημα πολύ, και ορίστε ένας άλλος λόγος για να επιστρέψει πάλι η πόλη στα παλιά Λαδάδικα. Και δίπλα πάντα η είσοδος του Λιμανιού, τα φωτισμένα μπαλκόνια του ξενοδοχείου «Mediterraneo» σαν κουτάκια της θεσσαλονικιώτικης Monopoly που οι παίκτες αγοράζουν και πωλούν, χτίζουν, νταλαβερίζονται, γιατί πάνω απ’ όλα σημασία έχει το παιχνίδι και η συνεχής αίσθηση πως όλα είναι under construction.
«Νορμάλ Διαστροφές» Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Αποστολόπουλος. Παίζουν: Αλέξανδρος Ζαφειριάδης, Ορέστης Παλιαδέλης, Λίζα Νεοχωρίτη, Τίνα Λεωνορά. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη για λίγες παραστάσεις στο «Sofita Bar Theatre» (Δόξης 5 & Σαλαμίνος, Λαδάδικα). Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 513.654
17°
