«Ο Άρτσι, ο παπαγάλος, ξύπνησε πρωί πρωί φωνάζοντας ‘kupamekapak, kupapakap’. Ανήσυχος ο Φίτσι το αγόρι τον ρώτησε: τι συνέβη; Γιατί φωνάζεις έτσι; Είδες κανένα εφιάλτη; και ο Άρτσι απάντησε: όχι είμαι καλά. Είναι ένας γλωσσοδέτης στα Αλβανικά που έμαθα εχτές στο λεωφορείο για τη Ναύπακτο. Αλλά τώρα πεθαίνω της πείνας, πάμε για πρωινό. Βιάζομαι να συναντήσω τα παιδιά. Σήμερα προβλέπεται μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα».
Με λογοτεχνική διάθεση και με κοινό ενδιαφέρον την αγάπη τους για τη γερμανική γλώσσα, παιδιά από την Τουρκία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία, FYROM, την Ρουμανία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Κροατία και την Ελλάδα, μέσα από το στόμα του παπαγάλου Άρτσι και του φίλου του, αγοριού Φίτσι καταγράφουν τις εμπειρίες τους στην κατασκήνωση που οργάνωσε το Ινστιτούτο Γκαίτε στο κατάφυτο χωριό Άνω Χώρα της Ορεινής Ναυπακτίας.
Με τον τίτλο «Goethe goes Green» το Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα οργάνωσε την κατασκήνωση εστιάζοντας πάνω σ’ ένα ευαίσθητο θέμα που είναι το περιβάλλον. Άλλωστε τα παιδιά που συμμετείχαν δεν μοιράζονται μόνο το ενδιαφέρον για τη γερμανική γλώσσα αλλά και το κοινό φυσικό περιβάλλον της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. «Πρόκειται για ένα project που ζητήσαμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να το χρηματοδοτήσει και έχει ως στόχο να διευκολύνει τις συναντήσεις νέων από διαφορετικές χώρες» θα πει στην A.V η Διευθύντρια του Γλωσσικού και Εξεταστικού τμήματος του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα κ. Sulochana Giesler.
Οι καθηγητές των Γερμανικών οργάνωσαν workshops όπου έδιναν τη δυνατότητα στα παιδιά όχι μόνο να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στα γερμανικά αλλά παράλληλα να αναπτύξουν επικοινωνιακές δεξιότητες , να ευαισθητοποιηθούν για το περιβάλλον και να γίνουν οι αυριανοί υπεύθυνοι πολίτες.
Οι κανόνες της κατασκήνωσης δεν επιβλήθηκαν από του καθηγητές. Αντίθετα ζητήθηκε από τα παιδιά την πρώτη μέρα της άφιξης τους να συνεργαστούν μεταξύ τους και να θέσουν εκείνα τους όρους. Ο σεβασμός του ενός προς τον άλλο και η αλληλεγγύη ήταν ο πρώτος κανόνας που τα παιδιά έγραψαν με μαρκαδόρο πάνω σε μια παλιά εφημερίδα, μαθαίνοντας παράλληλα τη σημασία της επαναχρησιμοποίησης. Μετά ακολούθησαν οι κανόνες για τα ωράρια του ύπνου, του φαγητού, των δραστηριοτήτων, των μαθημάτων και του παιχνιδιού.
Η ελευθερία της γνώμης και η μετάδοση των ευρωπαϊκών αξιών μέσα από το ενδιαφέρον για την ξένη γλώσσα ήταν το ζητούμενο του Ινστιτούτου Γκαίτε για την επιτυχία της κατασκήνωσης. «Επιδιώκουμε τα παιδιά να αναμιγνύονται μεταξύ τους ενώ παράλληλα να έρχονται σε επαφή με την τοπική κοινωνία. Να μάθουν πως ζουν οι άνθρωποι σε αυτό εδώ το χωριό» θα μου πει η Bernadett από τη Βουδαπέστη, η υπεύθυνη καθηγήτρια της κατασκήνωσης.
Από το πώς παράγεται η τροφή, πως ανακυκλώνουμε, πως επαναχρησιμοποιούμε ή πως βρίσκουμε καινούργιες χρήσεις για παλιά αντικείμενα, μέχρι γινόμαστε πολίτες του κόσμου ενώ παράλληλα κάνουμε μάθημα ήταν στο πλαίσιο αυτής της πρωτότυπης πολυεθνικής κατασκήνωσης. «Εδώ συνδυάζουμε την εκπαίδευση με την κατασκήνωση» θα μου πει ο Gerard, Ολλανδός καθηγητής Γερμανικών που ζει και εργάζεται στη Ναύπακτο.
Η Δέσποινα, η Κωνσταντίνα, η Μαρία και ο Λευτέρης από τα Χανιά, ο Μάριος και ο Αλέξανδρος από την Αθήνα δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους για την συμμετοχή τους στη κατασκήνωση. «Ετοιμάσαμε ένα βιντεάκι για το πώς το περιβάλλον επηρεάζει τη ζωή μας. Το στείλαμε και προκριθήκαμε» θα πει ο Μάριος, ενώ η Δέσποινα συμπληρώνει: «Και όλο αυτό χρηματοδοτείται από το Γκαίτε. Και χρήματα να μην έχεις μπορείς να συμμετέχεις στο διαγωνισμό και να προκριθείς»
«Ο σκοπός είναι η επικοινωνία» μου λέει ο Λευτέρης και συμπληρώνει: «Με την βοήθεια των καθηγητών μαθαίνουμε νέες λέξεις, ενώ αν κάπου δυσκολευτούμε χρησιμοποιούμε και αγγλικά». Παράλληλα η φιλομάθεια των παιδιών τα οδηγούσε να ρωτούν το ένα το άλλο τις λέξεις και στις μητρικές τους γλώσσες και να κάνουν εμένα να νιώθω περνώντας από τη μια ομάδα στην άλλη σαν να περνάω ανάμεσα σε έθνη, κόσμους και πολιτισμούς που μάθανε να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους.
Η 12χρονη Ανναμαρία από τη Κροατία επανασχεδιάζει το μπλουζάκι της, η Ντόα από την Τουρκία γράφει και διακοσμεί το δικό της με ελληνικές λέξεις, ενώ κάποιοι άλλοι παραπέρα κατασκευάζουν μουσικά όργανα από πλαστικά μπουκάλια. Η μουσική και το τραγούδι αντιλαλούν στις πλαγιές, ενώ το κέφι και οι φωνές ξεσηκώνουν κατοίκους και παραθεριστές στην Άνω Χώρα, που κοντοστέκονται χαμογελαστοί έξω από τον ξενώνα «Τα Πέτρινα» που φιλοξενεί την κατασκήνωση.
Την ίδια ώρα η Δέσποινα με την ομάδα της και τη βοήθεια της Βαλάντω, της καθηγήτριας του Ινστιτούτου Γκαίτε, δίνουν φωνή στον παπαγάλο Άρτσι, που το κάθε του φτερό είναι μια λέξη, και στο αγόρι Φίντζι για να μπορέσουν όλα τα παιδιά του κόσμου να διαβάσουν το χειμώνα τις εμπειρίες τους από την κατασκήνωση στο e-book που το Ινστιτούτο Γκαίτε θα ετοιμάσει.
17°
