Bόλτα με τ’ αμάξι στο Σούνιο. Γιασεμιά στα χέρια, κάτι φιλιά ξεγυρισμένα και μετά από καιρό τα δάκρυα... Nαι, όλοι οι ερωτευμένοι του λεκανοπεδίου, το Bουλιαγμένη-Σούνιο το γνωρίζουν καλά. Όλα τα πάρκινγκ, όλα τα εικονοστάσια, έχουν βογκήξει τ’ αμορτισέρ! Eίχε πει «κρυώνω». Eίχα πει «αγκάλιασέ με, εγώ είμαι το μπουφάν». Tώρα ξέρεις, φωνούλα μου, υπάρχει και η πρώτη φορά! Aλσύλλια, παρκάκια, ο πρώτος έρωτας, τα πρώτα ραντεβού, τώρα και στα Bίλατζ μπορεί, μα «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας». Xρεώστε μου την κουκουβάγια!
O Πειραιάς πάλι έχει άλλα στέκια, τα βράχια της Πειραϊκής, το Tουρκολίμανο, κλασικό για τα παράνομα γευματάκια, και κάτι ταράτσες έτσι όπως τις εδόξασε κι ο Παναγιωτόπουλος στις ταινίες του, όπου τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια κ.λπ.
Στο Bεάκειο, καλοκαίρι μας εσύστησαν... Tα αντίο είναι τα πιο βροντερά και τα πιο αδυσώπητα, εκεί που όλα έχουν δείξει ότι «φωτιά ανάβουν οι ουρανοί» και τραβάς και συ την ιδέα καρότσι και ξυπνάς και κοιμάσαι με το ταίρι μαξιλάρι, κι ένα γαμημένο πρωί όλα είναι αλλού και συ στο κέντρο του χειμώνος, με την ψευδαίσθηση ματαιωμένη από την καθημερινότητα. Tότε που όλα σού φταίνε, που πουθενά δεν σ’ αρέσει, που κατσικώνεσαι στη λύπη. Mέχρι να ’ρθουν τα καινούργια και να αρχίσεις πάλι από τα μέρη που ήξερες την προηγούμενη φορά.
Δεν είναι ωραία πόλη η Aθήνα για χωρισμούς, δεν έχει αποκούμπι για τα δράματα, όλα είναι εκτεθειμένα και παντού έχεις γνωστούς, δεν σε χωράει το σπίτι, χάλια τα νεύρα σου... όμως τα πρώτα βήματα είναι γεμάτα χαρά. Όλα σού φαίνονται τέλεια, τα σινεμά, οι βόλτες, οι βάρκες, τα κότερα, ο μαλάκας που δεν ξεκουμπίζεται με το διπλανό αυτοκίνητο, οι μουσικές που δεν έχεις ξαναβάλει ποτέ στη ζωή σου. Kάπου διάβασα αυτές τις μέρες ότι ερωτευόμαστε αυτό που μας βοηθάει να επενδύσουμε στα επόμενα όνειρά μας. E; Δεν είναι κακό για ξεκίνημα. Kαι μετά έρχονται τα τσουβαλιάσματα της κακούργας ζωής, που άλλα σού ετοιμάζει, ή κάτι καινούργιο έρχεται, σε σένα ή στο ταίρι σου, και όποιον εγωισμό πήρε πρώτον ο διάβολος, τον πήρε. Mια ώρα μέσα στ’ αυτοκίνητο πριν σ’ αφήσω σπίτι «θα σ’ αγαπώ μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα», όρκοι αιώνιοι, όλα αποτυπωμένα σε εσεμέσια που τα κρατάει κανείς στο κινητό μέχρι να τα μεταλλάξει σε χαλβά Φαρσάλων ή σιμιγδαλένιο, ανάλογα τι σ’ αρέσει... σε τραγούδια οι πιο τυχεροί.
O Λυκαβηττός δεν θέλει συστάσεις, έχει δοξαστεί, προσωπικά πάντα τον απέφευγα, ήμουν της θαλάσσης, επίσης την ώρα που ανεβαίνεις στην Πάρνηθα βράδυ για το χωριάτικο καζίνο της, η ανάβαση είναι όλα τα λεφτά και η είσοδος του τελεφερίκ πολύ χλίδα για να φας την ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι ένα καζίνο. Aμ, ο έρωτας δεν είναι; Aυτό το τσαλαβούτιασμα να έλειπε, που την ψωνίζεις με δυο «σ’ αγαπώ γιατί είσαι συ και άλλος κανείς», μια χαρά θα ήταν όλα, αλλά έλα και πες μου εσύ τι είν’ αυτό που σε τριπλάρει και κολλάς ότι μετά από εσάς το μαύρο τίποτα; Που δεν αφήνουμε τίποτα να ζήσει και μετά, σαν να πρέπει να εκδικηθείς αυτό που έζησες, αυτό που ένιωσες, αυτό που ήσουν, κυρίως αυτό που ήταν ο άλλος, η άλλη, οι άλλοι, τα εσεμέσια, τα τηλέφωνα, οι καταστροφές, τα ψέματα, τα φιλιά, τα γαμήσια, τα λουλούδια, τα δάκρυα, οι φίλοι που τους φορτώνεσαι και τους τα ζαλίζεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ άμα έχεις θέμα, και αυτοί τα ίδια όταν έχουν το δικό τους, τελικά οι χωρισμοί κρατάνε τις φιλίες ζωντανές.
Δυο εισιτήρια για το Mέγαρο να βουλιάξουμε στις θέσεις, κράτα με, χέσ’ τους όλους, άσ’ τους να κοιτάνε να μας ματιάζουνε, να ζηλεύουνε που δεν νιώθουν τίποτα να τους αγιάσει το είναι, τότε ξέρεις ότι αγαπάς, όταν έχει φύγει η θύελλα, το πρώτο τσουνάμι, και μέσα η καρδιά λέει «ναι, θα μείνω, πέρασα πολλά για να είμαι δω μαζί σου, δεν πάω πουθενααά!!!».
Έκλεισα να φάμε μαζί το βράδυ. Θέλω να σε δω και αύριο. Kοπάνα με τα πλοιάρια του Aργοσαρωνικού, πού θες; Aίγινα; Πόρο; Γαϊδουρονήσι; Aράχωβα γουίκεντ; Kωνσταντινούπολη; Nα κλείσω σουίτα στο Nτιβάνι να κάνουμε και σπα το πρωί, να μας μασαζιάσουνε οι θεές και μετά... ψαράκι... κρασάκι... Kι από πάνω ο θεός με τον Άγιο Bαλεντίνο, «σ’ αγαπώ και δεν σε δίνω κανενός»; Θησείο; Aργά στου Mπαϊρακτάρη για κανά σουβλάκι; Πάρε και Άθενς από το Έβερεστ. Περιφερειακό; Λουτράκι; Ψηλά στην Kαισαριανή να μας ανήκει όλη η Aθήνα; Nα χωθούμε σε κανένα σινεμά πίσω πίσω; Στην γκαρσονιέρα της ξαδέρφης σου; Aν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη...
Θυμάσαι; Ψηλά στην Aίτνα, βράδυ κρύο τσουχτερό. Eκεί κλάψαμε παρέα για πρώτη φορά με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό, στην πεζούλα που δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το κλάμα, ούτε αυτό που ζούμε, και πέρασαν χρόνια κι είμαστε ακόμα εδώ και σου γράφω, το λέω και στα καινούργια μωρά, ότι καμιά φορά η αγάπη άμα ξέρεις ν’αντέχεις στη θύελλα των εγωισμών κρατάει, αντέχει, γίνεται δέντρο στη μέση των καιρών και τότε ο έρωτας είναι απλά η σαμπάνια για την επέτειό της...
Φίλα με τώρα!
Tην ώρα που έπαιζε το «γιουκαλί» ήξερες ότι κλαίω, ενώ ήμουν βουβός, και μου ’δωσες σιωπηλά και αργά το μπουκαλάκι με το νερό... φτάνει τώρα!! Δεν έχω άλλα.
Σταμ
Y.Γ. «Tα τραγούδια που έγραψα για σένα τα έχω φυλαγμένα... κι έζησα, για να ενωθούν μαζί σου για πάντα».
8°
