Καλοκαίρι στην πόλη: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για την καθημερινότητά του στην πόλη
Στις αρχές Ιουνίου, κάθε καλοκαίρι, κάθε χρόνο, κατεβάζω την τέντα του σπιτιού-εργαστηρίου των Πετραλώνων, κηρύσσοντας μ’ αυτόν τον παράξενο τρόπο το ξεκίνημα του καλοκαιριού. Βλέπεις, ο καλοκαιρινός ουρανός δεν έχει το ίδιο suspense με τον χειμερινό κι έτσι δεν έχεις λόγους να τον μελετάς. Άσε που το καλοκαίρι έχεις απόλυτη ανάγκη το μισοσκόταδο.
Tastes like strawberries on a summer evenin’ And it sounds just like a song I want more berries and that summer feelin’ It's so wonderful and warm *
Εντάξει, pure pop, όχι ακριβώς ο ήχος σου, but still…απόλυτο καλοκαίρι.
Τα μεσημέρια παρακολουθείς το φως που μπαίνει από τις γρίλιες και καρφώνεται στο ταβάνι. Αντικατοπτρισμός, βιβλία με ανθρώπους που φορούν βαρύ παλτό –για την ποικιλία του πράγματος– και βροχές που μοιάζουν να κρατούν για πάντα (να ξαναδιαβάσω την «Πηγή των δακρύων» του Ντιμπουά) κι ύστερα αστυνομικά, από τον Βορρά, αν γίνεται: Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία, να ξεχειλίζει το χιόνι από τις σελίδες, μήπως καταφέρεις να κλείσεις για λίγο το κλιματιστικό.
Οι θάλασσές σου, μακρινές και κοντινές, στις webcams που κρατάς καρφωμένες στα bookmarks δίπλα στην αναζήτηση δεμάτων μέσω ΕΛΤΑ, έχουν γεμίσει λουόμενους, ομπρέλες, σωσίβια και ξαπλωμένα σώματα που τσουρουφλίζονται.
My girlfriend's ran off with my car And gone back to her ma and pa Telling tales of drunkenness and cruelty Now I'm sitting here Sipping at my ice cold beer Lazing on a sunny afternoon **
Και ο ενισχυτής βγάζει φλόγες μέσα στο μεσημέρι κάθε φορά που ακούω περισσότερα από δύο άλμπουμ στη σειρά.
Η Aurora κάπου παγώνει. Το ίδιο και η Lana Del Rey. Παίζει το δεύτερο προσωπικό του Lanegan και προσπαθείς να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους όλα όσα έχασες τον χειμώνα, χωρίς να λυπηθείς ιδιαίτερα, επιστρέφουν σαν φαντάσματα το καλοκαίρι για να σ’ εκδικηθούν.
Που τα ’χασες. Που δεν λυπήθηκες.
You wear a ragged turquoise and twilight coat I got my head hung down for you Someday you're gonna need it But it's worn where the cloth gets torn And there's only one way to go It's gone dead, dead It's gone dead on you ***
Μόλις μακρύνουν οι σκιές είναι ώρα για δρόμο. Περπατάς προς τη δύση ανεξαρτήτως επιμέρους διαδρομών, περιμένοντας να σκοτεινιάσει. Στο Μπέλφαστ πρέπει να φτάσουν μεσάνυχτα για να πετύχει το εφέ. Μόνο που εκεί δεν κάνει και πολλή ζέστη ακόμα και το κατακαλόκαιρο. Η άσφαλτος της Αθήνας απειλεί τις σόλες των παπουτσιών σου, η μυρωδιά της καμένης βενζίνης την αναπνοή σου και ο ζεστός αέρας την –όποια– πνευματική υγεία σού έχει απομείνει.
Beneath the ash and ember lies only one story to tell Watch where you stray my friend There's a flower that grows in a cave So lovely to see but need to be saved Its' beautiful blossom will wither and die ****
Έχει μείνει μόνο μία ιστορία να πεις: ότι πάντα από την πόλη αυτή ξεκινούσες και πάντα στην πόλη αυτή επέστρεφες.
Χειμώνα-καλοκαίρι. Και δεν σκοπεύεις να το αλλάξεις αυτό...
* Harry Styles - «Watermelon Sugar»
** Kinks - «Sunny Afternoon»
*** Mark Lanegan - «Dead On You»
**** Calexico - «Stray»
Κάθε Τετάρτη γίνεται χαμός: κόσμος και κοσμάκης χειροκροτεί με ενθουσιασμό τον Φοίβο και την παρέα του, σε ένα σόου με τραγούδια, σκετς, μιμήσεις, γέλιο και καλεσμένους πάρα πολύ εξαιρετικούς.
35 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, η αίσθηση ότι μια νέα Αθήνα γεννιέται γινόταν πιο έντονη. Τα έργα αυτά δεν είναι απλώς αριθμοί και χιλιόμετρα, είναι και η δουλειά των ανθρώπων που εργάζονται μέρα και νύχτα.
33°
