Η Ελένη Κούρκουλα άνοιξε το «Oti» και μιλάει στην Athens Voice.
Ηθοποιός; Όχι. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ; Όχι. Μικρή ήθελε να έχει ψιλικατζίδικο. Σήμερα η κάποτε ηθοποιός, βουλευτής, υπουργός Ελένη Κούρκουλα έχει το δικό της κατάστημα στο Κολωνάκι, με διάφορα είδη δώρων, μικρά και μεγάλα, άπειρα υπέροχα και χρωματιστά αντικείμενα. Μαρκετινίστικα, αυτά τα μαγαζιά έχουν κερδίσει το στοίχημα. Έχουν βρει την αχίλλειο καταναλωτική πτέρνα μας και τη χτυπάνε αλύπητα. Δεκάδες πάμφθηνα πραγματάκια που δεν ξέραμε πόσο τα χρειαζόμασταν μέχρι να βρεθούν μπροστά μας και να κάνουν €2,99. Είμαστε η γενιά του πρίτι μπρα, του πρίτι κολάν, του τζάμπο και του τζάμπα.
Η Ελένη Κούρκουλα, που έχει αλλάξει στη ζωή της τρεις καριέρες, λέει ότι οι αλλαγές είναι σχεδόν μυστικό αντιγήρανσης. «Είναι τρομερά ανανεωτικό. Με το να αλλάζεις μένεις πάντα νέος». Τι δεν θα πετάγατε με τίποτα; «Όλα θα τα πέταγα! Δεν δένομαι με τα πράγματα, μακάρι να αλλάζουν όλα γύρω μου. Μόνο ανθρώπους θέλω σταθερούς, μετά μανίας».
Έτσι προέκυψε το «Oti». Ένα κουκλίστικο μαγαζάκι σε ένα υπερυψωμένο ισόγειο στον πεζόδρομο της Τσακάλωφ, λίγο πιο πάνω από το Da Capo. Παρατηρείς τις μεγάλες χρωματιστές πεταλούδες, τα κρεμαστά σουβέρ και κολλάς με τις ώρες στα εκατοντάδες τέλεια μικροπράγματα σκορπισμένα στα ράφια του. Εδώ βρήκα τους ωραιότερους κουβάδες για να κάνω δώρο στη μαμά μου. Εδώ θα βρεις και την αυτοθερμαινόμενη απλώστρα! Την ρωτάω πώς το αποφάσισε: «Δεν μ’ αρέσει στην αγορά που δεν βρίσκεις χρηστικά πράγματα. Τα περισσότερα μαγαζιά πουλάνε ντεκορατίφ». Πράγματι το «Οti» έχει αυτό που λείπει: όμορφα, χρήσιμα και φθηνά πράγματα, φερμένα όλα από το εξωτερικό. Τσαγιέρες, φλιτζανάκια, φορμάκια για μάφιν, ποδήλατα, απλικατέρ, χαρτόνια, αιθέρια έλαια, faux μπιζού, χιλιάδες πραγματάκια σχετικά και άσχετα, που θες στ’ αλήθεια πολλή ώρα για να εξερευνήσεις. Οι τιμές ξεκινούν από ένα ευρώ και δεν ξεπερνούν τα τριάντα. Δεν βρήκα όμως τα γνωστά γυναικεία φετίχ, δηλαδή ρούχα και παπούτσι. «Μ’ αρέσουν κι αυτά, αλλά δεν δένομαι. Να φανταστείς ότι όλα αυτά τα χρόνια κάθε σεζόν έκανα στο σπίτι μπαζάρ. Βάζαμε σε μια γαϊδούρα κρεμάστρες με φορέματα και έρχονταν οι φίλες μου και έπαιρναν ό,τι ήθελαν». Αναρωτιέμαι αν της έχει λείψει η τηλεόραση. Ποιος δεν θυμάμαι την ηρωική Σελήνη στο σίριαλ του Φώσκολου. «Η τηλεόραση δεν μου λείπει, αυτό που μου λείπει είναι το θέατρο. Οι πρόβες. Και το χειροκρότημα».
Ποιους ανθρώπους θυμάστε από τότε που κάνατε θέατρο; «Τον Νίκο, τον Κούρκουλο και τον Δημήτρη, τον Λιγνάδη». Στην τηλεόραση τι παρακολουθείτε; «“Κάτω Παρτάλι”. Το βρίσκω τρελά ωραίο. Πολύ σουρεάλ. Βλέπω επίσης όπου πετύχω talk show». Τι μας έμαθε κρίση; «Μακάρι ο κόσμος να καταλάβει ότι όλοι φταίμε γι’ αυτό που συνέβη, ότι δεν φταίνε μόνο κάποιοι. Αν αυτό το καταλάβουμε, η κρίση θα μας κάνει πολύ πολύ καλό. Οι Έλληνες είναι σαν τα κακομαθημένα παιδιά μιας οικογένειας, κι αυτό σε κάνει ράθυμο. Δεν βγαίνεις έξω για να βρεις το ψωμί σου γιατί τα έχεις όλα έτοιμα. Όταν ξαφνικά αυτό σταματάει, έχεις δύο επιλογές: Ή θα σταθείς στα πόδια ή θα πεθάνεις. Πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας, να μη φανούμε οι κακομαθημένοι τεμπέληδες μιας εύφορης κοιλάδας, αλλά να βγούμε απ’ όλο αυτό δυνατά, ελληνικά».
Ποια η γνώμη σας για το «Ποτάμι»; «Είναι ασαφές. Είτε τον εμφανίζουμε ως Μεσσία τον Θεοδωράκη είτε ως τίποτα, τον αδικούμε και στις δύο περιπτώσεις. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ενδιαφέρον ο ίδιος και είναι καλός επαγγελματίας. Τον βρίσκω θολό. Αν μας εξηγήσει κάποια πράγματα και μας πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει, νομίζω θα έχει κερδίσει το παιχνίδι. Εγώ περιμένω. Είναι αναμενόμενο να πηγαίνει καλά. Είναι ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο, αγαπητό και καινούργιο. Και είναι άφθαρτος. Όλοι οι άλλοι είναι φθαρμένοι και μισητοί, είναι αυτοί που θυμίζουν στους Έλληνες τις κακές τους μέρες. Είναι στο χέρι του να πείσει για την κυβερνησιμότητά του. Είναι πολύ νωρίς, όμως, να τον δοξάσουμε ή να τον καταδικάσουμε».
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
11°
