Ο Άλιμος βρίσκεται σε μεγάλη ακμή. Μάλλον είναι ο Δήμος με την πιο ζωηρή πολιτιστική κίνηση από οποιονδήποτε άλλο Δήμο.
Έχω μια μακρινή ανάμνηση από τη δεκαετία του ’60, να «κατεβαίνουμε για εκδρομή στο Καλαμάκι, στο κτήμα Γερουλάνου» με τον παππού και τη γιαγιά μας: ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο, με πολύ παλιά κτίρια στη μέση, και μια ακόμα πιο παλιά εκκλησία. Κατά την αφήγηση του παππού, το Κτήμα κάποτε ήτανε «χώρα ολόκληρη», στην Κατοχή ερχόντουσαν και παίρνανε σιτάρι από εδώ, μερικές φορές κι ένα κουνέλι. Τα έδινε στον παππού κρυφά ο Κύριος του κτήματος, επειδή ήτανε φίλοι από παλιά, «από το Λονδίνο», άλλοτε «από την Αλεξάνδρεια».
Μου είχε φανεί μυθικό μέρος το Κτήμα, και το Καλαμάκι – ξύπνησα την αδερφή μου στο πίσω κάθισμα για να ψάξουμε μήπως βρούμε κουνέλια, και μετά πήγαμε στην παραλία να μαζέψουμε κόκαλα από σουπιές. Η παραλία ήταν ατελείωτη, μάλλον εκεί που βρίσκεται σήμερα η οργανωμένη «Ακτή του Ήλιου». Υπήρχε μια καντίνα με παγωτά, πρωτότυπη για την εποχή.
Παίζει να τα θυμάμαι όλα λάθος, αλλά σε πρόσφατη ξενάγηση στον Άλιμο (το παλιό Καλαμάκι, Άνω και Κάτω) σταματήσαμε έξω από το πρώην Κτήμα Γερουλάνου, ό,τι απέμεινε από αυτό. Τα ψηλά καλάμια στην άκρη, τα δέντρα, η ατμόσφαιρα, ο αέρας μού φάνηκαν ίδια, από τα 3.000-4.000 στρέμματα έχουνε μείνει 100, αλλά το Κτήμα Γερουλάνου είναι περίπου όπως το είχα στο μυαλό μου, μια και δεν το πέτυχα ούτε εγώ στην ακμή του.
Ο Άλιμος όμως βρίσκεται σε μεγάλη ακμή: μάλλον είναι ο Δήμος με την πιο ζωηρή πολιτιστική κίνηση από οποιονδήποτε άλλο Δήμο, ίσως του κόσμου. Τα «Τμήματα Πολιτισμού & Αθλητισμού» περιλαμβάνουν «θέατρο, χορό και άσκηση, μουσική και καλλιτεχνικά εργαστήρια», χωρισμένα όλα σε κατηγορίες που δεν βρίσκει κανείς ούτε στη Νέα Υόρκη, πόσο μάλλον στο Μαϊάμι: εκτός από Ελληνικούς Παραδοσιακούς Χορούς και όλα τα στάνταρ ήδη (χορού), ο Δήμος έχει εργαστήρια για Tribal Fusion Bellydance, Bollywood Dance, Salsa, Bachata, Merengue, Reggaeton, Flamenco κι ένα σωρό ακόμα είδη. Στα καλλιτεχνικά εργαστήρια, μαζί με τα στάνταρ Ζωγραφικής, Φωτογραφίας κλπ, υπάρχει τμήμα 3D Animation, Βυζαντινής Αγιογραφίας, Θεάτρου Σκιών και Ψηφιδωτού. Λειτουργούν τέσσερις θεατρικές ομάδες. Επιπλέον ο Δήμος οργανώνει συνέχεια εκθέσεις, ενώ σε μόνιμη βάση εκθέτει έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, στους οποίους εκτός από τους υπερ-διάσημους (Τσαρούχη, Φασιανό, Μυταρά, Γύζη, Βασιλείου κ.ά.) συμπεριλαμβάνονται και καινούργιοι, μοντέρνοι/πρωτοποριακοί καλλιτέχνες. Ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης «έχει μανία με την Τέχνη», μου λένε οι ντόπιοι, και φαίνεται: τίποτα δεν είναι άσχετο με το περιβάλλον, και τίποτα δεν είναι μη-καλλιτεχνικό.
Αλλά ο Άλιμος είναι βασικά παραλία, υπέροχα μπιτς-μπαρ στη σειρά, πάνω σε αφράτη αμμουδιά, με γαλάζια θάλασσα: η Ακτή του Ήλιου απλώνεται ατέλειωτη, χρυσαφένια όντως, με τροπική εσάνς. Το Bolivar Beach Bar εκτός από παραλία διαθέτει και μεσογειακή κουζίνα, το Nalu επίσης με καλό φαγητό, δίπλα ακριβώς το Akanthus, που γίνεται τα βράδια night club, το Rubirosa (παλιά Ammos) με την παραδοσιακή καντίνα απέξω. Η Μαρίνα Αλίμου είναι η μεγαλύτερη της Ελλάδας και της Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης, με 1.000 θέσεις για σκάφη αναψυχής – τους καλοκαιρινούς μήνες στη Μαρίνα γίνεται πατείς-με-πατώ-σε, με τουρίστες που χτυπιούνται για να νοικιάσουν ιστιοπλοϊκά. Ο Δημοτικός Κινηματογράφος «Cine Alimos», πάνω στο κύμα, είναι από τους ομορφότερους που έχω πάει με τα παιδιά μου, νομίζεις ότι είσαι έτοιμος να σαλπάρεις. Εκτός που βλέπεις τις ταινίες ακόμα κι όταν κάθεσαι έξω, στα παγκάκια της παραλίας…
Στον Άλιμο παραθέριζαν παλιά οι ευκατάστατοι Αθηναίοι. Το ’68 έγινε «Άλιμος» από «Καλαμάκι», ο Φίνος έστησε εδώ τη Φίνος Φιλμ και τα στούντιο, για να είναι κοντά στο σπίτι του. Δεκάδες ελληνικές ταινίες γυρίστηκαν στα παραλιακά ταβερνάκια και αναψυκτήρια της περιοχής. Που ήταν πολλά, και είναι ακόμα: η Αναψυχή αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής στον Άλιμο, αν και ο Πολιτισμός τον καπελώνει όπου να ’ναι.
Η περιοχή κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή, και κάθε τόσο ανακαλύπτονται «καινούργια» αρχαία: το 1973 ξεθάφτηκε το Αρχαίο Θέατρο του Δήμου Ευωνύμου, χωρητικότητας 2.500 θεατών, φτιαγμένο τον 5ο αιώνα π. Χ., το μοναδικό με ορθογώνια ορχήστρα. Στον Λόφο Πανί, όπου βρισκόταν στην αρχαιότητα ο ναός του Πανός, βρέθηκαν θεμέλια, πήλινα αγγεία και αντικείμενα από οψιδιανό (ένα μέταλλο που ερχόταν από τη Μήλο και το χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα για κατασκευή εργαλείων).
Ο Λόφος είναι αριστούργημα, φροντισμένος, πεντακάθαρος όπως όλη η περιοχή, με θέα και πρασινάδες – παντού στον Άλιμο υπάρχουν πάρκα για περίπατο ή/και με πολύχρωμα «παιχνίδια» για παιδιά, είναι οι «ανάσες» ανάμεσα στα όχι-στριμωγμένα οικοδομικά τετράγωνα. Με λίγα λόγια (ή μάλλον με κάμποσα λόγια) ο Άλιμος είναι ένα τέλειο μέρος που μοιάζει με παραθαλάσσιο πολιτιστικό πάρκο, μπροστά στο οποίο το προαναφερθέν Μαϊάμι θα χλόμιαζε, και θα παραδεχόταν στο τέλος ότι μάλιστα, ο Άλιμος του ρίχνει στα αυτιά…
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
11°
