Όχι πως ήταν εύκολοι κάποτε και τώρα σφίξανε – πάντα δύσκολοι ήτανε. Απλώς κάποτε είχαμε λιγότερες ευθύνες/γκόμενες/δικαιολογίες/ιδιοτροπίες… αν και όσοι μας ξέρουν χρόνια θα πεταχτούν να φωνάξουν ότι πάντα στραβόξυλα ήμασταν.
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη προτείνει μαγαζιά για φαγητό σε Χαλάνδρι, Αγ. Παρασκευή και Κολωνάκι.
Δυσκολεύουμε όσο μεγαλώνουμε ή μεγαλώνουμε και τα κάνουμε όλα βουνό; Το να ξυπνήσουμε μια μέρα και να πάμε στα καλά καθούμενα Σαλονίκη, π.χ., είναι κάτι που συνέβαινε στα 20-25 μας, αλλά δεν συμβαίνει πια (εκτός κι αν είμαστε ο Γρηγόρης Ψαριανός, οπότε συμβαίνει ακόμα). Έχουμε τη διάθεση να πάμε, έχουμε τα λεφτά για διόδια-βενζίνη-παρελκόμενα. Η δυνατότητα υπάρχει, αλλά εμείς δεν πηγαίνουμε. Αυτή η διαπίστωση με έκανε να νιώθω ένοχη για ένα διάστημα (δεν έχω γονίδιο περιπλάνησης!) κι έπειτα ήρθε μια άλλη, πολύ τσίλικη διαπίστωση: δεν γουστάρω να πάω στη Σαλονίκη έτσι, μπαμ-μπαμ. Έχω πάει χίλιες φορές, μου αρέσει, είναι τέλεια κ.λπ., κ.λπ., αλλά η ιδέα ότι «ξυπνάω μια μέρα και πάω στα καλά καθούμενα» οπουδήποτε, σα να μου γυρνάει το μάτι ανάποδα. Το γεγονός ότι τα τρία παιδιά μου (που φαίνονται σαν οκτώ όταν είμαι άυπνη) δεν επιτρέπουν αυθόρμητες τσαχπινιές, είναι ένα θέμα. Το ότι βαριέμαι φριχτά είναι ένα άλλο θέμα: τα παιδιά, που αυτή τη στιγμή μου φαίνονται δώδεκα, είναι μια καλή δικαιολογία για να μην κάνω τις βλακείες που έκανα μικρή. Δηλαδή δεν φαντάζεστε – μέχρι και με οτοστόπ έχω πάει στη Σαλονίκη, και για ποιο λόγο; Για να φάω τσουρέκι με σοκολάτα στην πλατεία Αριστοτέλους. (Πιθανώς επειδή όλο και έπαιζε κάτι γκομενικό, αλλά το ξεπερνάω για να μη θίξω τα δεκαοκτώ παιδιά μου.)
Τώρα ευτυχώς μπορείς να βρεις τσουρέκι με σοκολάτα στον «Τερκενλή» στην Αθήνα, να ξεμπερδεύεις. Μπορείς επίσης να μη φας καθόλου τσουρέκι-σοκολάτα (ανεβάζει ζάχαρο), μια κι έχεις φάει εκατομμύρια στη ζωή σου κι ίσως έφτασε ο καιρός να κάνεις κράτει. Αν θέλεις ντε και καλά να πας Σαλονίκη, το προγραμματίζεις σωστά, τηλεφωνείς σε κολλητούς στο Πανόραμα να μείνεις σπίτι τους, κανονίζεις πού θα φάτε το βράδυ και τέτοια. Δεν είσαι τρελά αυθόρμητος. Έχεις κλείσει μέχρι και νταντά (στην τιμή ενός πυρηνικού επιστήμονα) για να μείνει με τα είκοσι παιδιά σου όσο λείπεις. Δυστυχώς, οι μέρες της παλαβομάρας είναι πίσω σου.
Πω-πω. Το βλέπω γραμμένο και πέφτω όλο και πιο χαμηλά στην καρέκλα μου, γίνομαι ένα με το πάτωμα – δεν είμαστε πια τρελοί κι αυθόρμητοι! Οι φίλοι μάς λένε «μεγαλώσαμε, αγάπη», το οποίο είναι τρυφερό, αλλά επειδή βόσκει ένα πόντο πριν το «ψοφήσαμε, αγάπη», δεν μας φτιάχνει καθόλου…
Σε μια πιο εύθυμη νότα: ένα από τα εικοσιπέντε παιδιά μου μαζί με τους τριάντα φίλους του παραγγέλνει συνέχεια χάμπουργκερς από το “Simply Burgers”. Μια μέρα πήρα κι εγώ σαλάτα, chicken wings, ορεκτικά και πιτάκια – είναι μια χαρά, έχω να καταθέσω. Οι σαλάτες δεν έχουν αυτή την πανιασμένη διάθεση των take-away-πρασινάδων κι έρχονται μέσα σε ωραία ταπεράκια που μετά τα στέλνεις στη μαμά σου να ξεμπερδεύεις (μια και όλες οι Ελληνίδες μαμάδες λειτουργούν με το μότο «μη ξεχάσεις το τάπερ!» όποτε σου στέλνουν φαγητό. Αν όλα τα take-away ερχόντουσαν σε τέτοιες φιλικές-προς-τη-μάνα συσκευασίες, θα είχαμε πολύ λιγότερα προβλήματα).
Στην κατηγορία take-away/delivery/snack είναι και το “It fresh food”, αλλά με μια έξτρα διάσταση υγείας, αγνότητας, ποιότητας και βιολογικότητας – το σλόγκαν στον κατάλογο λέει «επαναστατούμε κατά του junk food! Γιατί το γρήγορο φαγητό μπορεί να είναι και υγιεινό και νόστιμο!». Όντως, οι σούπες είναι σαν σπιτικές, τα wraps δεν στάζουνε μαγιονέζα, τα κεκάκια και σαντουιτσάκια είναι άψογα, οι χυμοί είναι φυσικοί, οι σαλάτες κρατσανιστές… τρως, με άλλα λόγια, ενώ ταυτόχρονα αισθάνεσαι ότι κάνεις καλό στην υγεία σου. Μετά, το τσουρέκι διπλής όψεως σοκολάτα (γέμιση-επικάλυψη) σου φαίνεται σαν σκληρό ναρκωτικό. Όσο προλαβαίνεις να φας, πριν το εξαφανίσουν τα αμέτρητα παιδιά σου μαζί με τους αναρίθμητους (μιλιούνια!) φίλους τους. Μόνο η Σαλονίκη σου έλειπε και τα αυθόρμητα ταξιδάκια-ζεμανφού… εδώ ένα Ζάρα θέλεις να πας και πρέπει να το οργανώσεις λες κι είναι η απόβαση στη Νορμανδία.
Οι καιροί μπορεί να είναι δύσκολοι, αλλά κι εσύ δεν είσαι ο πιο εύκολος πελάτης, ήδη εκνευρίζεσαι που όλοι θέλουν να πάνε Σαλονίκη μ’ ένα σακίδιο στον ώμο χωρίς να σκέφτονται ότι 1) δεν είναι πια φοιτητές 2) κανένας στη Σαλονίκη δεν θέλει να κάνει σεξ μαζί τους 3) ούτε όταν ήτανε φοιτητές ήθελε να κάνει σεξ μαζί τους κανένας. Απλώς τότε πίστευαν ότι έφταιγε η Σαλονίκη, ενώ τώρα φταίνε οι καιροί. Που είναι, όπως είπαμε, δύσκολοι…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
