Στη γωνία που σχηματίζουν οι δρόμοι με τα ονόματα δύο φιλελλήνων, του Ελβετού δημοσιογράφου-τυπογράφου Μάγερ και του Γάλλου στρατιωτικού Φαβιέρου, φωτογράφισα αυτό το κτίριο. Καλά συντηρημένο, στεγάζει δημοτικές υπηρεσίες. Εμφανίζει αξιοσημείωτα υπολείμματα νεοκλασικισμού: μικρά μπαλκόνια με φουρούσια και σιδεριές, ψηλά ταβάνια, μνημειακή είσοδο με κορινθικές κολόνες και μαρμάρινη σκάλα. Στην πλατεία Βάθης, φυσικά, και όχι… Βάθη.
Κόκκινη κλωστή
Χάρη στον Γιώργο Σ., παροικούντα φίλο, έμαθα αυτό το καινούργιο μαγαζί, που τη μέρα λειτουργεί σαν καφετέρια και το βράδυ γίνεται μπαρ. Συμπαθέσταστη διακόσμηση, καλή εξυπηρέτηση, στιλ καθόλου δήθεν. Ψηλοτάβανο κι αυτό, σε ισόγειο πλυκατοικίας, με πολύ απλή διακόσμηση, θυμίζει Βερολίνο (ο Γιώργος το λέει, εγώ δεν έχω πάει ποτέ), με καλές τιμές (€ 2 το τσάι, € 2 ο καφές) και, κυρίως, με διακριτική μουσική για να μπορούμε να πούμε καμιά κουβέντα. Παπαδιαμαντοπούλου 10, Ιλίσια
Σπουργίτια σε πρώτο πλάνο
Το καφέ μέσα στο Άλσος του Σταθμού της Κηφισιάς –ένα από τα ανταλλάγματα που είχε δώσει το 19ο αιώνα η γαλλική εταιρεία που έφτιαξε το παλιό τρένο της Αττικής– στεγάζει μια ημιυπαίρθρια καφετέρια. Εκεί, μαζεύοντας χειμωνιάτικο ήλιο, βρέθηκα προχτές με καλούς και ακριβοθώρητους φίλους, τον Κώστα και τον Στράτο. Και είδα με πολλή χαρά ότι τα σπουργιτάκια, οι κοκκινολαίμηδες κι οι σουσουράδες που θυμόμουνα έχουνε πολλαπλασιαστεί και (αυτο)εξημερωθεί ακόμα περισσότερο. Ανεβαίνουνε και στις καρέκλες, έτοιμα είναι να φάνε απ’ το χέρι σου. Κι εγώ, που ποτέ στην ενήλικη ζωή μου δεν τάισα περιστέρια ή πάπιες (πάντα θεωρώ ότι τα μεγάλα πουλιά κάπως τα φέρνουνε βόλτα), βόηθησα όσο μπορούσα τούτα δω τα σπουργίτια.
Το πρώτο: επισκευαστικές σκαλωσιές, με εντυπωσιακούς βραδυνούς φωτισμούς. Το δεύτερο: κλείνει ένα χρόνο καμένο, με λαμαρίνες ένα γύρω.
Ελεύθερος Άνθρωπος
«Λίγο καθυστερημένη απάντηση στην προτροπή σας για ονόματα οδών: στην Ηλιούπολη υπάρχει οδός “Ελεύθερου Ανθρώπου”, όμορφο όνομα δρόμου για να μένει κανείς!» Τάσος Παπαδόπουλος (1).
«Νομίζω ότι πρέπει να σχολιάσετε και την (απαράδεκτη) πρακτική να χρησιμοποιούνται τοπωνύμια και ιστορικές μάχες του Εμφυλίου στις οδούς των πόλεων. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνική πόλη χωρίς οδό Γράμμου ή Βίτσι (για να μην αναφερθώ στους πάσης φύσεως στρατηγούς και... στρατάρχες). Με την ίδια λογική, κι αφού έχει επιτευχθεί η εθνική συμφιλίωση, να καθιερωθούν λεωφόρος Ζαχαριάδη, Μπαρτζώτα, Γούσια, μάχης Γράμμου (του ’48 όμως!), Δημοκρατικού Στρατού κ.λπ.». Τάσος Παπαδόπουλος (2). Η γνώμη σας, φίλες και φίλοι; Πάλι θα προτιμούσα να απαντήσω τελευταίος.
Γιατί το λέ(γα)νε «Καφέ Ορφεύς»;
Για τον ίδιο λόγο που και τη στοά αυτή του «Αρσάκειου» (από Πανεπιστημίου προς Σταδίου) την αποκαλούσαν ανεπίσημα «Στοά Ορφέως». Επειδή, με είσοδο από Σταδίου 44, λειτουργούσε το σινεμά «Ορφεύς» (1936-1983). Γράφω «το λέγανε», γιατί τελευταία το καφέ, που το όνομά του συντηρούσε τη μνήμη του χώρου, έκλεισε. Όμως οι καλές –κι όχι οι κακές– γλώσσες λένε πως κάτι καλό θα γίνει στο χώρο.
Κουίζ
Σε ποιο λαϊκό μαγαζί μπορεί να φάει κανείς τα καλύτερα βραστά ρεβίθια στην Αθήνα; Θα δημοσιεύσω όλες τις πιθανές απαντήσεις, και τη δική μου στο τέλος. ➜ d.fyssas@gmail.com
Προς αναγνώστες
Διονύση Καταμπ.: Στείλτε τη φωτογραφία από τον Ασπρόπυργο, έχει πολύ ενδιαφέρον. Μυρσίνη Ακ.: Εξαιρετική παρατηρητικότητα και ωραία η φωτογραφία από το αλαντικάδικο της Ευριπίδου, θα αξιοποιηθεί δεόντως. Ευχαριστώ. Γιάννη Αρχανιώτη, Μ. Μπαλ., κ. Κορίνα Βλάχμπεη: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
