Βόλτα στο «Willy’s musicafe» του Θόδωρου Αναστασίου και στο στο «Athens Ηat» του Γιώργου Τρομάρα
Καταλαβαίνει μέχρι και η θεία μου η Μαγδάλω τώρα ότι δεν υπάρχει τρόπος να τα συνδέσω αυτά τα δύο, αλλά επιμένω: περνούσαμε με βέσπα από ένα δρομάκι «παράλληλα της Μαβίλη» προχθές και πήρε το μάτι μου το όμορφο καφέ με την πινακίδα «Willy’s musicafe». «Γιατί δεν καθόμαστε εδώ;» ρώτησα το φίλο που οδηγούσε τη βέσπα στην οποία επέβαινα ως βαρίδιο. «Μα εδώ σκόπευα να καθίσουμε!» απάντησε ο φίλος. Και, για να μην τραβήξει άλλο η αγωνία, καθίσαμε.
Ήταν αργά το απόγευμα μιας πολύ ζαβλακωτικής μέρας, γεμάτης πράγματα που τρέχεις να τα προλάβεις, αν και ξέρεις ότι δεν έχουν κάποια βαθύτερη σημασία για σένα, ούτε καν για το Σύμπαν ή για τις φώκιες. Μπαίνει ένα «πρέπει» μέσα στο κεφάλι σου μερικές φορές και σε σέρνει, μέχρι να κοντοσταθείς και να πεις, «Για κάτσε, ρε θεία, γιατί σκοτώνομαι; Θα αλλάξει κάτι, άρα πάω ή δεν πάω; Θα μείνουν οι πάγοι άλιωτοι, θα κόψει η μπεσαμέλ, θα με διαγράψει το ταίρι μου ή άλλα ταίρια;» Η απάντηση είναι «όχι βέβαια» και «σύνελθε», απλώς όταν μπούμε στο λούκι-τρεχάλας δεν ακούμε τίποτα, πόσο μάλλον απαντήσεις…
Καθίσαμε λοιπόν κουρασμένα παλικάρια στο «Willy’s musicafe» και είχα ένα deja-vu – ο ιδιοκτήτης, Θόδωρος Αναστασίου, είναι μουσικός και τραγουδοποιός. Γράφει τραγούδια, στίχους σαν έμμετρη ποίηση με «αφηγηματικά» κουπλέ - μικρά ρεφρέν και μουσικές-μπαλάντες που δένουν άψογα με τη φωνή του. Τον έχω ακούσει να τραγουδάει τη δεκαετία του ’90 σε άλλο μπαρ, υπό άλλες συνθήκες… καλά, ίσως όχι και τόσο συμπτωματικά μια και ο φίλος-με-τη-βέσπα μένει δίπλα στο «Willy’s» και μάλλον μαζί είχαμε ακούσει τον Αναστασίου και τότε, που φορούσαμε ακόμα κοντά σοσόνια, ο Αναστασίου κι εμείς ταυτόχρονα.
Το καφέ-μπαρ ήτανε γαλήνιο, με ΤΗΝ πιο κατάλληλη μουσική για την ώρα, την ημέρα και τη διάθεσή μας. Μοιάζει με αγαπησιάρικο σαλόνι σπιτιού, με μικρά ξύλινα τραπεζάκια αραιά-αραιά, με κουρτινάκια στα παράθυρα και μια μπάρα - τύπου-σαλούν, λες κι έχει βγει από Λούκυ Λουκ. Σερβίρει καφέδες, σοκολάτες και… ούζο με μεζέ, που ζήτησε ο φίλος, με περιποιημένο μεζέ, σπιτικό, σε πιατελάκι από οικογενειακό σερβίτσιο. Τα στρόγγυλα επάργυρα κουταλάκια του γλυκού έχουν την κάπως μεταλλική γεύση που είχε η βανίλια-υποβρύχιο της παιδικής (μας) ηλικίας – την σερβίριζαν οι γιαγιάδες με τέτοια κουταλάκια, τα μοναδικά που προσκυνούσαν ως «επίσημα» οι ελληνίδες γιαγιάδες στα Σίξτις και Σέβεντις.
Ο Θόδωρος Αναστασίου κάνει live, έχει π.χ. ένα στις 22 Απριλίου. Παίζει και τραγουδάει με ιδιαίτερη φωνή και με ατμόσφαιρα… οικογενειακή, κάτι παραπάνω από φιλική. Ξέρει από τραγούδια πολύ καλά, πράγμα που σε αφήνει να το καταλάβεις η μουσική επένδυση στο «Willy’s musicafe». Κι έχει γράψει υπέροχα τραγούδια – το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» είναι μεγαλείο («χθες το βράδυ ονειρεύτηκα τη Χούντα/ και φοβήθηκα πως έφταιγε η φούντα») όπως και το «Παπούτσι από τον τόπο σου», μπείτε αυτή τη στιγμή στο Γιουτιούμπ να τα ακούσετε αν δεν τα θυμάστε/ξέρετε, που χλωμό, αν δεν είστε τσικό.
Την άλλη μέρα κατέβηκα στο κέντρο κι έπεσα πάνω στο «Athens Ηat» και τον Γιώργο Τρομάρα (αυτό είναι το όνομά του όντως, γιατί ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο θα ταίριαζε καλύτερα σε μποξέρ ή θηριοδαμαστή, κι όχι σε καλλιτέχνη που φτιάχνει one-of-a-kind, custom made καπελάκια με μπορ ή χωρίς μπορ). Ο Γιώργος ζωγραφίζει και διακοσμεί καπέλα κατά παραγγελία αλλά και κατόπιν δικής του έμπνευσης, το ένα πιο ευφάνταστο και έξυπνο από το άλλο. Ξεκίνησε σαν χόμπι η καπελο-κατασκευή, μου είπε, επειδή δεν έβρισκε στην αγορά ακριβώς το καπέλο που ήθελε και κατέληξε να το φτιάξει μόνος του. Πολλά καπέλα αργότερα, άνοιξε το νόστιμο, μια-σταλιά «Athens Hat». Στο οποίο μπορείτε να παραγγείλετε ένα καπελάκι με συγκεκριμένες προδιαγραφές, να φέρετε κάποιο σχέδιο που σας γυάλισε και να ζητήσετε το ίδιο/παρόμοιο, ή να διαλέξετε ένα από τα τέλεια, τρελά ή όχι, πάντως μοναδικά καπέλα που έχει στα ράφια του.
Εδώ σας αφήνω και πάω να ξανα-ακούσω τον δίσκο «Αγωγή του Πολίτου», του Αναστασίου, όπως και το «Ντεμοντέ». Που τα θυμήθηκα χάρη στο καφέ-μπαρ, τόσο περιποιημένο και ωραία ντυμένο μουσικά, που είναι σαν να το έψαχνα πάντα και να μην το είχα βρει ως τώρα.
Πώς θα ήταν η Αθήνα αν επικρατούσε ο τύπος της τούβλινης πολυκατοικίας χωρίς σοβάδες; Σίγουρα θα βλέπαμε μια άλλη εικόνα, πιο αυτόχθονη, παραδοσιακή ή χειροποίητη.
23°
