Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ζώων η Λένα Διβάνη γράφει για τον γάτο της, τον Ζάχο Ζάχαρη.
Πολλοί γάτοι πέρασαν από τη ζωή μου, αγαπητοί αναγνώστες, αλλά έναν ερωτεύτηκα, τον κύριο Ζάχο Ζάχαρη. Δεν φταίω εγώ, τα είχε όλα, μα τον Τουτάτη: Ήταν κούκλος, ήταν αλήτης, ήταν αγαπησιάρης, ήταν ιπτάμενος και τζέντλεμαν, ήταν πάνω απ’ όλα γατόνι. Πετάλωνε ψύλλο, το άτομο. Το μυαλό του το άκουγες σχεδόν να δουλεύει ακατάπαυστα σαν εργοστάσιο υλοποίησης των επιθυμιών του. Κλεινόσουνα εσύ, ας πούμε, στο δωμάτιό σου; Έξαλλος ο κύριος Ζάχος, που δεν γούσταρε καθόλου τους αποκλεισμούς. Άρχιζε, λοιπόν, αμέσως να υπολογίζει σε ποιο σημείο του χερουλιού της πόρτας έπρεπε να πηδήξει για να γίνει μοχλός και να ανοίξει εύκολα. Μια, δυο τρεις, τσουπ, έσκαγε μύτη μέσα και σου ’τριβε στη μούρη πως όχι, κυρία μου, δεν θα κάνεις το δικό σου, δεν θα με απομονώνεις όποτε γουστάρεις, αφού μένουμε μαζί, μένουμε ΜΑΖΙ! Όπως καταλαβαίνετε η σχέση μας ήταν δυναμική, δεν ήταν αγάπες-και-λουλούδια-ζωή-παραμυθένια. Πλακωνόμασταν, μου ούρλιαζε, τον αποκαλούσα τριχόπτωση, καταριόμουνα τις άσπρες τρίχες του που μου ρήμαζαν τα ρούχα, τα έπιπλα, τη ζωή. Αλλά μόλις έκλεινε το πράσινο μάτι του αφήνοντας το γαλάζιο να φωσφωρίζει τσαχπίνικα, με έριχνε, τα ξεχνούσα όλα. Δεκαπέντε χρόνια ζήσαμε κάπως έτσι. Όταν έφτασε το τέλος του έγινα κουρέλι. Για να το ξεπεράσω έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο με πρωταγωνιστή την αφεντιά του, που έγινε και μεγάλο χιτ στο εξωτερικό (και από τα θυμαράκια καθαρίζω για πάρτη σου, κυρία μου, τι νόμισες;). Και δήλωσα ότι δεν θα ξαναπάρω γάτο ποτέ! Σε όποιον με ρωτούσε απαντούσα ότι είμαι χήρα Ζάχου, τα γατιά τέλος!
Πάνω στα τρία χρόνια, όμως, το μάτι μου έπεσε σε μια γούνα. Ήταν 60 ημερών γκρι-μπλε, παχιά και πολύ σικάτη. Η καρδιά μου ανέβασε παλμούς. Μη σας τα πολυλογώ, υπέκυψα, το πήρα το γατί αλλά sur mesure αυτή τη φορά. Δεν ήταν έρωτας, ήταν συνοικέσιο. «Ποια είναι τα προσόντα σου, παιδί μου;» ρώτησα. «Δεν πέφτει το μαλλί μου, κυρία, και επιπλέον είμαι πανεμορφότατος, και καλού χαρακτήρος. Δεν αρρωσταίνω, ζω πολλά χρόνια και είμαι φιλικός προς τον χρήστη». «Ναι, αλλά είσαι ράτσας, τουτέστιν λίγο αργόστροφος, τέκνον μου», επιχειρηματολόγησα εγώ. «Ε, χμμμ, κανείς δεν τα ’χει όλα», είπε εκείνος διστακτικά μη χαλάσει το ντιλ. «Εσείς, ας πούμε, τι έχετε να προσφέρετε;» «Εγώ διαμερισματάκι 100 τετραγωνικών στο Μαρούσι, και ανεξαρτησία γιατί λείπω πολύ συχνά. ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ!» Το είδα να στραβομουτσουνιάζει. «Δηλαδή θα είμαι μόνος μου;» «Μάλιστα, μόνος. Οι γάτες υποτίθεται ότι εκτιμάτε την ανεξαρτησία γι’ αυτό και σας προτιμάμε εμείς οι συγγραφείς. Γιατί την εκτιμάμε κι εμείς». «Άλλο ανεξαρτησία κι άλλο μοναξιά, κυρία», νιαούρισε το λούτρινο νιάναρο. «Σκάσε, παιδί μου, που κάνεις τόσο λεπτές εννοιολογικές διακρίσεις μόλις βγήκες απ’ τ’ αυγό!» του είπα. Κι έσκασε, αφού είχε διαφημίσει τόσο τον ευχάριστα υποτακτικό χαρακτήρα του.
Τον πήρα. Τον βάφτισα Γκαστόνε αλλά τον φώναζα –τον φωνάζαμε όλοι– Ζάχο για δυο-τρία χρόνια. Δεν διαμαρτυρόταν, ο φουκαράς. Κάποια στιγμή διαμαρτυρήθηκα εγώ. Ρε παιδιά, είναι σαν να φωνάζεις Θανάση το νέο σου αίσθημα τρία χρόνια αφού τα 'φτιαξες με τον Αντρέα, ντροπή μας! Ως ενδιάμεσο στάδιο τον φωνάζαμε χοντρέ (γιατί είναι χοντρός) ή μανεκένε (γιατί είναι πραγματικά GNTM) ή άχρηστε (γιατί είναι πανύβλαξ). Αυτό το τελευταίο πολύ τον έθιξε, καθώς φαίνεται. Και αγκομαχούσε μήνες, ο φουκαράς, να κυνηγάει κάτι αόρατα ζώα για να αποδείξει, ο θεός ξέρει τι. Αλλά χτες, εκεί που καθόμουνα και έπινα τον καφέ μου στη βεράντα, ήρθε και μου απίθωσε μέσα στο φλιτζάνι μια κατσαρίδα. Μέσα στο φλιτζάνι! Μετά καθόταν και με κοιτούσε κάνα πεντάλεπτο με τόσο υπερήφανο και κατσαριδοκτόνο ύφος που δεν μπόρεσα, κυρίες και κύριοι, λύγισα. Τον ερωτεύτηκα τον άτιμο!
Υ.Γ. Συγνώμη, Ζαχούλη, αλλά ξέρεις… ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος…
*Η Λ.Δ. είναι συγγραφέας και αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το βιβλίο της «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης» κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη
19°
