Υψηλή χοληστερόλη και δίαιτα

Έκανα εξετάσεις αίματος για να δω τι ομάδα αίματος έχω (ώστε να το βάλω στη νέα μου ταυτότητα, δίπλα στο τσιπάκι γεωεντοπισμού και τα υπόλοιπα καλούδια του Τζορτζ Σόρος, των Μπίλντερμπεργκ, των Εβραίων, των Κλίνγκον και των άλλων προαιώνιων εχθρών του Ελληνισμού), και, παρεμπιπτόντως, μου βρήκαν υψηλή χοληστερόλη. Τώρα, εγώ δεν πίνω, δεν καπνίζω, από άγχος έχω κυρίως με τον Άρη που δεν σταυρώνουμε νίκη, ενώ δεν τρώω παρά μία φορά την εβδομάδα κόκκινο κρέας.

Γενικά, και καθώς βέβαια άρχισα αμέσως να ψάχνω στα ίντερνετ, να μιλάω στα μηνύματα με τον γιατρό μου και να τον ζαλίζω κλπ. («Μπορούμε να κάνουμε κάποια εγχείρηση, ντοκ;», «Φάε καμιά σαρδέλα, άνθρωπέ μου, και κόψε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη φέτα»), είδα πως —μείον κάποιες ατασθαλίες— κάνω σχεδόν όσα πρέπει να κάνω (γυμνάζομαι, τρώω φρούτα και, ενίοτε, κι από καμιά σαλάτα, καταναλώνω άπειρες φυτικές ίνες κ.ο.κ.) και δεν κάνω σχεδόν τίποτε από όσα δεν πρέπει να κάνω (άντε να τρώω ένα πιτόγυρο το δίμηνο, και καμιά τηγανητή πατάτα μιάμιση φορά τον μήνα κατά μέσο όρο — αλλά και φέτα, διάολε, λες και γεννήθηκα σε στάνη). Δεν τρώω ψάρια «πλούσια σε Ω3 λιπαρά» βέβαια, γιατί σιχαίνομαι οτιδήποτε έχει σχέση με τη θάλασσα (και τις λίμνες και τα ποτάμια — αλλά κυρίως τη θάλασσα και τους τρόμους της), μόλο που καταπίνω από καμιά φορά μια ταμπλέτα Möllers (να θυμηθώ να δω αν έχουν λήξει όμως). Επίσης, από κει που ήμουν τέρας προ δέκα ετών, έχω χάσει καμιά τριανταριά κιλά και κάπως συμμαζεύτηκα — αλλά πρέπει να χάσω καμιά δεκαριά ακόμη. Γενικά όμως δεν είμαι και δαχτυλοδεικτούμενος. Σε σχέση με άλλους που είναι όλη μέρα μες στα λίπη και τις αηδίες, τις ζάχαρες και τις σοκολάτες, εγώ ζω σαν τον άι-Γιάννη τον Ρώσο.

Μ’ άλλα λόγια, με τη μέρα τα βάζω, με τη μέρα τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;

Είδα λοιπόν ξανά το διαιτολόγιο που θα έπρεπε να ακολουθώ. Το οποίο είναι τέλειο, τ’ ορκίζομαι, δεν σου λείπει τίποτε, τα σπάει, συχνά είναι μέχρι και νόστιμο, και μακάρι να το ακολουθούσανε όλοι, κι ας μην είχαν την ηλικία μου, τη διάπλασή μου, τα κιλά μου, τις καθημερινές μου συνήθειες και τα λοιπά. Έτσι δεν είναι; Χμμ… και ναι και όχι.

Θεωρητικά τέλος πάντων ναι, αλλά στην πράξη όχι: είναι μια ακριβή, μια πανάκριβη δίαιτα. Ελάχιστοι μόνο μπορούν να την ακολουθήσουν, και σίγουρα όχι εγώ, παρόλο που εργάζομαι πάνω από σαράντα (40) χρόνια τώρα χωρίς σταματημό, χωρίς Σαββατοκύριακα, χωρίς διακοπές, εορτές, αργίες και τα τοιαύτα: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Είναι ΤΟΣΟ ακριβή. Αυτά τα φρούτα και αυτές τις σαλάτες, τους ξηρούς καρπούς, τα ψάρια, τις σόγιες, τα αβοκάντα και όλα τα άλλα —χώρια δε κάτι άλλα περίεργα, που τα φέρνουν κουβαλώντας τα στην πλάτη κάτι βαστάζοι από τις Ινδίες—, όλα αυτά τα πανάκριβα φαγιά δεν τα σηκώνει ένας κανονικός προϋπολογισμός. Δηλαδή φτάνεις στο σημείο να πεις, «Ε τι να κάνουμε, ρε φίλε, ας ζήσουμε πέντ’-έξι χρόνια λιγότερα, αλλά μην αποτρελαθούμε κιόλας. Έλα σε παρακαλώ. Έλα σε παρακαλώ πάρα πολύ». Αυτή η δίαιτα είναι δίαιτα για την Τέιλορ Σουίφτ και την Άνα ΝτεΆρμας. Και γι’ αυτούς που παίζουν τους υπερήρωες στη Marvel. Δεν είναι για τον νορμάλ κόσμο.

Μάλιστα —όχι ότι κομίζω γλαύκας—, όταν λέμε «αυτά τα φρούτα» και «αυτές τις σαλάτες», δεν εννοούμε ΕΝΑ πράγμα. Όχι, το αντίθετο: εννοούμε μία τεράστια ποικιλία σχεδόν ίδιων, ή κατ’ όνομα ίδιων, πράγματων (φρούτων, λαχανικών κ.ά.), που διαφέρουν παρασάγγας και πλέθρα δεκατέσσαρα μεταξύ τους: ως προς (α΄) την ποιότητα και ως προς (β΄) την τιμή. Ξαναλέω: τα ξέρουμε όλοι αυτά. Δεν πρωτοτυπώ. Και πρώτοι απ’ όλους τα ξέρουν οι Βορειοκορεάτες που είναι 13 εκατοστά πιο κοντοί κατά μ.ό. από τους Νοτιοκορεάτες: επειδή τρέφονται άθλια.

Εξ ου και δεν υπάρχουν άνευ λόγου «προϊόντα ετικέτας» που πωλούνται στο μισό της τιμής του μέσου προϊόντος ή στο ένα τέταρτο και στο ένα δέκατο της τιμής ενός ακριβού ή ενός πανάκριβου προϊόντος. Και προφανώς, αυτή η ντομάτα που κάνει μισό ευρώ, ας πούμε, ναι, ΔΕΝ είναι ίδιας διατροφικής αξίας με την άλλη που κάνει δύο ευρώ. Αυτή που κάνει δύο ευρω είναι καλύτερη. Και πιο υγιεινή. Κι αυτή που μεγάλωσε με γαλλικά και πιάνο και κάνει δέκα, και μοσχοβολάει μπαχτσέ και καλοκαίρια παιδικής ηλικίας, είναι ακόμη καλύτερη.

Όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, και όλοι είναι φύσει προικισμένοι με μία σειρά αναφαίρετα δικαιώματα, ανάμεσα στα οποία πρωτεύουσα θέση κατέχουν η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας. Ναι. Αλλά η ευτυχία —και όχι ο έρωτας— ξεκινά από το στομάχι. Και ο δρόμος προς τα εκεί είναι ο πιο ταξικός όλων. Και ο πιο τοξικός επίσης: συχνά, σκοτώνει.

Πολύ συχνά, για την ακρίβεια.

Εν πάση περιπτώσει, για αρχή έκοψα τη φέτα. Και θα προσπαθήσω να τιθασεύσω τον φόβο μου για τις σαρδέλες, αυτό τον κάτοικο της αβύσσου.