Αυτό θέλω να κάνω

Πριν λίγες μέρες, γνωρίζοντας και χαρτογραφώντας την Αθήνα όπως κάνω αυτόν τον καιρό, βρέθηκα ένα απόγευμα σε μια Λέσχη Φιλίας, από αυτές που λέγαμε κάποτε ΚΑΠΗ. Πήγα προσκεκλημένη και υποσυνείδητα με μια προκατάληψη στο μυαλό. Μα πέρα από αυτά που περίμενα, βρέθηκα σε μια ωραία παρέα μεγάλων ανθρώπων. Έπαιζαν μουσική ζωντανά, τραγουδούσαν και κάποιοι –οι πιο θαρραλέοι- χόρευαν κιόλας.

Περνούσαν όμορφα. Για κάποιους αυτή ήταν η βασική έξοδος της εβδομάδας, για άλλους, τους νεώτερους κυρίως, ήταν μια όμορφη στιγμή σε ένα γεμάτο πρόγραμμα. Κάθησα ώρα και μίλησα μαζί τους γι΄αυτά που κάνουν κι αυτά που τους αρέσουν. Και μέσα στα άλλα που ανέφεραν απ’ τα πολλά που κάνουν εκεί ήταν η γυμναστική και η αυτοάμυνα. Ναι, γυμναστική και αυτοάμυνα για μεγάλους ανθρώπους, ως υπηρεσία που παρέχει ο Δήμος στους μεγαλύτερους δημότες.

Στις επόμενες μέρες γύρισε αρκετές φορές η σκέψη μου σ΄αυτήν την παρέα της Δευτέρας. Στα λόγια τους και στη διάθεσή τους να κάνουν καινούργια πράγματα ή να βρουν παρέα για όσα τους αρέσουν. Σκεφτόμουν τους μεγάλους ανθρώπους που ξέρω και θαυμάζω. Αυτούς που κράτησαν καλά στη ζωή, όπως ο φίλος μου ο Γιάννης που στα εβδομήντα περαμένει νέος και ευκίνητος, ανεβαίνοντας στα δέντρα με την ευκολία εικοσάχρονου για να κόψει και να προσφέρει το πιο νόστιμο σύκο ή το πιο ζουμερό ροδάκινο του ναξιώτικου κήπου του. Αυτούς που βρήκαν νέα διέξοδο στα μεγάλα χρόνια, όπως ο Λευτέρης Μαυρόπουλος που τον γνώρισα λίγο μετά τα πενήντα, καινούργιο δρομέα τότε, και στα χρόνια που πέρασαν έγινε πρωταθλητής στους βετεράνους, στην Ευρώπη. Αυτούς που βρήκαν συμπλήρωμα στην κάθε μέρα τους, όπως ο θρυλικός Δημήτρης Κακαριάς, άλλοτε τραυματιοφορέας στον Ευαγγελισμό, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ζωής, που γνώρισα τρέχοντας χρόνια πριν στο γήπεδο του Ζωγράφου. Όλοι τους άνθρωποι που μεγάλωσαν αλλά δεν εγκατέλειψαν. Συνέχισαν ή, κάποιοι, βρήκαν μια νέα αρχή στις μέρες τους.

Σκεφτόμουν τι θα μπορούσε κανείς να κάνει γι΄αυτούς στην πόλη, στη συνθήκη της Αθήνας. Τι θα μπορούσε να κάνει λίγο πλουσιώτερες τις μέρες τους, λίγο πιο γεμάτες. Πώς θα μπορούσαν να βγουν στο δρόμο, να χαρούν, να έχουν μια αίσθηση πως μπορούν ακόμα να προχωρήσουν και να εξελιχθούν, παρά την ηλικία. Σκεφτόμουν, με άλλα λόγια, το τρέξιμο.

Στους εκατοντάδες δρομείς που έχω γνωρίσει τρέχοντας αυτά τα χρόνια, αυτοί που με συγκινούν περισσότερο είναι χωρίς αμφιβολία οι μεγαλύτεροι. Για την προσπάθεια και την επιμονή τους. Για τη διάθεσή τους να μάθουν πράγματα απ’ την αρχή, να δοκιμαστούν. Για τη μεταδοτική τους έμπνευση όταν τους βλέπεις στους αγώνες, έτοιμους στην αφετηρία και περήφανους στον τερματισμό. Για τον τρόπο που έχουν να διαλύουν τα στερεότυπα του «δεν μπορώ», του «εγώ μεγάλωσα», του «αυτά δεν είναι πια για μένα». Για τη διάθεση να μηδενίσουν και να ξαναρχίσουν.

Τρέχοντας σε μέρη που έχουν θάλασσα, σαν το Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη, πάντα χαιρόμουν τις παρέες των μεγάλων που περπατούσαν μαζί, μετά από προτροπή των γιατρών ή, κάποτε, από μόνοι τους. Χρόνια πριν, στην υπέροχη διαδρομή ανάμεσα στην Αρβανιτιά και στην Καραθώνα του Ναυπλίου, με τα επιβλητικά βράχια και τις ανθισμένες φραγκοσυκιές από τη μία, τη γαλήνια θάλασσα του Αργολικού από την άλλη, τρέχοντας ο Κωστής συνάντησε μια παρέα περιπατητών, κάποιας ηλικίας. «Αν είχα μια τέτοια διαδρομή στην Αθήνα, θα ήμουν ευτυχής», τους είπε, σταματώντας για λίγο. «Εμείς είμαστε», απάντησε αποστωματικά ένας απ΄την παρέα.

Ναι, η Αθήνα δεν έχει παραθαλάσσιες διαδρομές. Έχει ασφάλτινες καθημερινές και άχρωμες, μα έχει και κάτι άλλες μοναδικές στην ομορφιά τους. Διαδρομές γεμάτες ιστορία, όπως στου Φιλοπάππου και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Διαδρομές καταπράσινες, όπως αυτές στον δροσερό και κομψό Εθνικό Κήπο ή στον ωραίο Λυκαβηττό. Διαδρομές πιο συνηθισμένες, αστικές, ταξίδια στην ιστορία της σύγχρονης πόλης. Όλες τους προσκαλούν σε περπάτημα ή τρέξιμο, σε χαλαρές βόλτες με χέρια πιασμένα σφιχτά –χωρίς ηλικία. Κι όταν αυτές τις μέρες, ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος στην Αθήνα ερωτώμαι τι θα΄θελα να κάνω για την πόλη, ένα από τα πρώτα που μου έρχονται στο νου, είναι το αυτονόητο. Περισσότερες ευκαιρίες για τρέξιμο στην πόλη. Όχι μόνον για αγώνες και μεγάλες διοργανώσεις, αλλά για καθημερινές στιγμές. Για ραντεβού σε παρκάκια και χαλαρό τρέξιμο της χαράς. Για γρήγορο βάδην των μεγάλων. Για μαμάδες ή μπαμπάδες με τα παιδιά τους, στο συγκλονιστικό «μαζί» της άθλησης.

Όλα αυτά δεν χρειάζονται χρήματα. Ένα ζευγάρι παπούτσια και διάθεση γα δοκιμή. Και μια ευκαιρία για συνάθροιση, για παρέα. Ένα ραντεβού. Ναι, αυτό θέλω να κάνω.