Πρόσκληση σε δείπνο με θέμα τη Φιλία
Μια προσωπική ιστορία: όλα εκείνο το βράδυ λειτούργησαν με αυτό τον οικείο τρόπο που έχουν οι φίλοι

Καλεσμένοι σε δείπνο με θέμα τη Φιλία, με κεντητό τραπεζομάντιλο και κρυστάλλινα ποτήρια
Ήταν παράξενο και ασυνήθιστο, αλλά το πιο ωραίο απ’ όλα, εκείνο το δείπνο προπαραμονή του 2025. Στην πρόσκληση που στάλθηκε στο ομαδικό chat προστέθηκαν σταδιακά οι 15 καλεσμένοι – απαιτητικός αριθμός για την τραπεζαρία και το σαλόνι ενός σπιτιού 85 τ.μ. Κάποιοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, κάποιοι όχι, όλοι ήταν φίλοι –καινούργιοι και παλιοί– της οικοδέσποινας, η οποία είχε και μια προσωπική ιστορία να διηγηθεί, όπως εξηγούσε δικαιολογώντας το κόνσεπτ αυτού του τραπεζιού, που ήταν η Φιλία.
Με την απαιτούμενη διευθέτηση στον χώρο και την προσθήκη ενός ακόμα τραπεζιού, η «σκηνοθεσία» περιλάμβανε άσπρο κεντητό τραπεζομάντιλο με αναμμένα τα κεριά στα κηροπήγια, το πορσελάνινο σερβίτσιο κληρονομιά από την προηγούμενη γενιά, μαζί με τα καλά μαχαιροπήρουνα και τα κρυστάλλινα ποτήρια που ήταν ακόμα στον πάγκο περιμένοντας τους πρώτους καλεσμένους – ή μήπως να πω φίλους; Οι ετοιμασίες είχαν βγει εκτός χρόνου, όπως ειδοποιηθήκαμε στο chat λίγο πριν από την ώρα της συνάντησης, κάτι που λειτούργησε θετικά, αφού οι καλεσμένοι, αντί να κάτσουν στις καρέκλες περιμένοντας να σερβιριστούν, έστρωσαν όλοι μαζί το τραπέζι. Ένα μέρος του μενού, άλλωστε, ήταν ευγενική χορηγία: εκτός από κρασιά και γλυκά, έφτασαν μια κολοκυθόσουπα και δύο τάρτες λαχανικών. Η γενική ιδέα δεν είναι να κουράζεται ένας/μία μόνο, έτσι τουλάχιστον λέει το «Κίνημα της Τραπεζαρίας», που υπενθυμίζει τη σημασία τού να συναντιόμαστε οι φίλοι τακτικά σε κάποιο σπίτι γύρω από ένα τραπέζι και να σχετιζόμαστε τρώγοντας, όπως παλιά.
Η γενική ιδέα δεν είναι να κουράζεται ένας/μία μόνο, έτσι λέει το «Κίνημα της Τραπεζαρίας», που υπενθυμίζει τη σημασία τού να συναντιόμαστε τακτικά σε κάποιο σπίτι γύρω από ένα τραπέζι
Το τραπέζι στρώθηκε, οι καλεσμένοι είχαν φτάσει όλοι, έγιναν οι πρώτες συστάσεις μαζί με τα πρώτα κρασιά σε κλίμα ευφρόσυνο, και κάπου εκεί, ανάμεσα στην κολοκυθόσουπα –πεντανόστιμη και σερβιρισμένη με μαεστρία– και στο κυρίως, που θα έβγαινε σε λίγο από το φούρνο, με αυτό το μείγμα επισημότητας και αυτοσχεδιασμού και με μια περιέργεια για την έκβαση του εγχειρήματος, η οικοδέσποινα, που καθόταν στην κορυφή του τραπεζιού, πήρε τον λόγο και μας είπε περίπου αυτά:
«Δεν ξέρω πώς θα πάει όλο αυτό, αλλά, να... έχω σκεφτεί να σας πω αυτή την ιστορία, ότι κάποια στιγμή έμεινα χωρίς τους πολύ στενούς μου φίλους, επειδή στην ενήλικη ζωή μου άλλαξα πόλη και επειδή με κάποιους πολύ αγαπημένους ανθρώπους χώρισαν οι δρόμοι μας την περίοδο της κρίσης και του δημοψηφίσματος. Είναι πληγωτικό όταν χαλάνε οι φιλίες, και δεν έχει σημασία τώρα πια το πώς και το γιατί. Έχοντας κατά καιρούς περάσει μεγάλη μοναξιά, άρχισα εκεί περίπου, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, στην αρχή της πανδημίας, να δημιουργώ συνειδητά εκ νέου σχέσεις, από κείνες που διαρκούν. Όσους είστε σήμερα εδώ σας έχω ξεχωρίσει και σας έχω διαλέξει έναν έναν, είστε οι φίλοι μου που εκτιμώ βαθιά, και θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον καθένα σας, πώς γνωριστήκαμε και γιατί σας αγαπώ».
Κάπως έτσι ξεκίνησε, με χρονολογική σειρά γνωριμίας, να μας συστήνει τους συνδαιτημόνες έναν έναν, εξηγώντας πώς και πότε ξεκίνησε η κάθε φιλία –κάποιες εκ των οποίων διαδικτυακά–, περιγράφοντας με τι ασχολούνται, τι το ξεχωριστό έχουν, μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στους χαρακτήρες, στα επεισόδια της ζωής τους, στις δυσκολίες που συνάντησαν («Πώς είναι να μεγαλώνεις αυτιστικό παιδί;») και με τι έχουν παλέψει, ακόμα κι αν αυτό είναι η ίδια η ζωή («Πώς συνεχίζεις αν σε έχει βρει εγκεφαλικό στα 45 σου;»). Κι ήρθαν στην επιφάνεια η δύναμη, η αγάπη, η απαντοχή, η γενναιότητα, το ταλέντο, η δημιουργικότητα, το νοιάξιμο, ο θαυμασμός, η καλοσύνη… όλα όσα αποτελούν λόγους για να διαλέγουμε τους ανθρώπους, όσα μπορούμε να καθρεφτίσουμε πάνω τους κι εκείνοι σ’ εμάς, αυτά που μας επιστρέφουν ή όσα μας μαθαίνουν μέσα από την εμπειρία τους, που είναι πάντα άλλη από τη δική μας.

Σιγά σιγά, τα λόγια της οικοδέσποινας άρχισαν να συμπληρώνουν κι άλλοι από την ομήγυρη, όσοι γνωρίζονταν («Ο Γ. είναι από τους πιο δημιουργικούς νεαρούς ανθρώπους που ξέρω, έχει κάνει αυτό κι αυτό…») και άνοιγαν παρενθέσεις με βάση την ιστορία της ζωής κάποιου/ας («Και πώς ήταν να ζεις στη Μόσχα εκείνα τα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος; Πώς ήταν η λογοκρισία; Και τι έτρωγαν;»). Κάθε φορά που σταματούσαμε σε κάποιον είχαμε την καταγραφή μιας φιλίας, αλλά και την αποτύπωση του προφίλ ενός ανθρώπου. Και ήταν μαγικός ο τρόπος που τελικά όλοι συνδεθήκαμε με όλους σ’ εκείνο το δείπνο, που δεν είχε τίποτα το τυπικό, τίποτα το στημένο, αλλά είχε γέλια, αναστοχασμό και συγκίνηση. Όχι μόνο περάσαμε ωραία και πλουσιοπάροχα, φάγαμε και ήπιαμε, αλλά φύγαμε όλοι γεμάτοι και ευχαριστημένοι, επειδή είχαμε συναντηθεί μεταξύ μας και είχαμε μοιραστεί, τόσοι άνθρωποι, μια ιδιαίτερη στιγμή. Και χορτάσαμε την ανάγκη μας να μοιραζόμαστε κάτι ουσιαστικό, τις σκέψεις μας, κάτι από τη ζωή μας.
Δεν ήταν εύκολο, ούτε αυτονόητο να λείπει εντελώς η επιτήδευση, να μην υπάρχει αμηχανία, να στρώσουμε το τραπέζι, να φάμε μαζί, να μιλήσουμε ανοιχτά για τον εαυτό μας – μεγάλοι άνθρωποι, ενήλικες, οι περισσότεροι στη μέση ηλικία, ο μεγαλύτερος 75 και ο μικρότερος 23 χρονών. Όλα εκείνο το βράδυ λειτούργησαν με αυτό τον οικείο τρόπο που έχουν οι φίλοι, και όλες αυτές οι ιστορίες έδωσαν όλο το εύρος που έχει η έννοια της φιλίας.
Όχι μόνο περάσαμε ωραία και πλουσιοπάροχα, φάγαμε και ήπιαμε, αλλά φύγαμε όλοι γεμάτοι και ευχαριστημένοι, επειδή είχαμε συναντηθεί
Υπάρχουν οι παλιοί μας φίλοι, που μας ξέρουν, που γνωρίζουν την ιστορία μας, ακόμα και κομμάτια του εαυτού μας που δεν υπάρχουν πια. Και οι καινούργιοι φίλοι, που κάνουμε ως ενήλικες, οι νέοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας, που η προοπτική της συνάντησης μαζί τους μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον. Υπάρχουν οι φίλοι που μοιραζόμαστε με ένα τηλεφώνημα την καθημερινότητά μας και δίνουν ώθηση στη μέρα μας κι εκείνοι με τους οποίους δεν τους επικοινωνούμε το ίδιο συχνά. Οι συνομήλικοί μας, που μοιραζόμαστε παρόμοιες αγωνίες και υπαρξιακά, και οι μεγάλοι ή μικροί μας φίλοι, που μας μεταδίδουν τον ενθουσιασμό της νεότητας ή τη σοφία του χρόνου, πηγαίνοντάς μας μπρος-πίσω και στη δική μας τη ζωή. Υπάρχουν οι φίλοι που τους αγαπάμε σαν οικογένεια και ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί, κι εκείνοι που τους θαυμάζουμε και μαθαίνουμε από αυτούς και προχωράμε.
Κι αν υπάρχουν πολλές εκδοχές της, η φιλία είναι ένα πράγμα που δοκιμάζεται σε δύσκολες στιγμές, και απαιτεί επένδυση χρόνου και ενέργειας, την ικανότητα να νοιαζόμαστε και να βάζουμε στην άκρη τα δικά μας, να φτιάχνουμε χώρο. Είναι η πιο ανιδιοτελής σχέση, και από τις πιο απαραίτητες, και για να μένει ζωντανή χρειάζεται η επιθυμία για συνάντηση και μοίρασμα. Και ίσως η φιλία είναι μια παραμελημένη έννοια, σε σχέση με τον έρωτα και την οικογένεια, που ζητάει να την ξανασκεφτούμε, σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν όλο και πιο μόνοι, μια εποχή απαιτητική και δύσκολη, με όλο και περισσότερους κινδύνους. Η ικανότητα να δενόμαστε με καινούργιους ανθρώπους μεγαλώνοντας δεν είναι αυτονόητη, είναι ωστόσο φάρμακο στη μοναξιά και προϋπόθεση για μια ζωή με νόημα. Άλλος ένας λόγος που ήταν ωραίο αυτό το δείπνο. Γιατί μας θύμισε όλα αυτά.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι αναγνώστες μας, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, επέλεξαν σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια. Δείτε το αποτέλεσμα
Οι αναγνώστες μας, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, επέλεξαν σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια. Δείτε το αποτέλεσμα
Η Ιταλία προσγειώθηκε στη Μαυρομιχάλη
Συνέντευξη με τον σύμβουλο γαστρονομίας του Master Chef και ιδιοκτήτη δύο επιτυχημένων αθηναϊκών εστιατορίων
Ο βίος και η γλυκιά πολιτεία ενός εμβληματικού ζαχαροπλάστη
Ποιος είπε ότι το fast food δεν μπορεί να είναι υγιεινό;
Μεξικό, Γαλλία, Ιταλία ή Ιαπωνία; Πού προτιμάς να φας;
Μία νέα πρόταση από τα ξενοδοχεία 5 αστέρων της Costa Navarino
Μια προσωπική ιστορία: όλα εκείνο το βράδυ λειτούργησαν με αυτό τον οικείο τρόπο που έχουν οι φίλοι
Ήξερες οτι τα χορτοφαγικά πιάτα σε χορταίνουν;
Λατρεύουμε το street food κι έχουμε πολλούς λόγους γι’ αυτό
«Ανακρίναμε» τον ανατρεπτικό σεφ Ηλία Σκουλά και μάθαμε τι θα μας ταΐσει στο ολοκαίνουργιο burger spot της Γλυφάδας
Το street food που θα δοκιμάσεις εδώ δεν είναι ούτε απλοϊκό, ούτε συνηθισμένο
Γκουρού, εξπέρ, λάτρης και μύστης των κρασιών του κόσμου
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.