Στο κέντρο της Αθήνας στη Νεάπολη, ανάμεσα στους δρόμους της περιοχής με τα ονόματα από την επανάσταση του 1821 και παράλληλα με τα ποτάμια συνεχούς ροής των αυτοκινήτων της Χαριλάου Τρικούπη και της Ιπποκράτους, υπάρχει η οδός Μαυρομιχάλη, ένας δρόμος ήσυχος, περιζήτητος για τους περιπατητές.
Στο ύψος της Βουλγαροκτόνου βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια ο Πειναλέων, μια εμβληματική ταβέρνα – ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα των «νεοταβερνών» της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης – που άντεξε ως τις μέρες μας. Ιδιοκτήτης είναι ο Μακάριος Αβδελιώδης, αδελφός του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη, που έχει κάνει και τη γνωστή ταινία «Το δέντρο που πληγώναμε».
«Το μαγαζί φτιάχτηκε το 1975 από τον Αντώνη Φιτσιάδη και την Κλειώ, δημοσιογράφο της Αυγής, και γρήγορα έγινε στέκι της Αριστεράς. Τέλη της δεκαετίας μπήκα και εγώ συνέταιρος και το 1981 χωρίσαμε και βάστηξα μόνος μου το μαγαζί. Ξεκινήσαμε για πλάκα, συναδελφικά, όπως γινόταν σε όλα τα πράγματα εκείνη την εποχή, και καταλήξαμε ταβερναρέοι. Ταβερναρέοι με πτυχίο. Το 1988 αγόρασα το κτήριο και από τότε κάθε καλοκαίρι το επισκεύαζα. Στα δύο δωματιάκια στο πατάρι τρώγαν οι οργανωμένες νεολαίες. Στο ένα, πάνω από την κουζίνα πηγαίναν οι Κνίτες και στην άλλη οι Ρηγάδες. Τι φωνές, τι τραγούδια, τι συνθήματα, τι κόντρες! Μαγείρευα στην κουζίνα και από πάνω μου συόταν το ξύλινο πάτωμα από το κτύπημα των ποδιών. Μια μέρα που μαγείρευα ριγανάτο συλλογίστηκα, δεν πάει άλλο, δεν είναι και ό,τι καλύτερο στη ζωή, να σου ‘ρθουν στο κεφάλι δεκαπέντε Κνίτες. Το μετέτρεψα σε σπιτάκι και εγκαταστάθηκα εδώ πάνω μόνιμα.»
Ο Πειναλέων έχει πάντα τους γίγαντες, τη νόστιμη φάβα και τα γνωστά μου πρώτα, μοσχαράκι κοκκινιστό, αρνάκι λεμονάτο και λόγω Χίου – ο Μακάριος γεννήθηκε στη Χίο – μαγειρεύει και δυο-τρία πιo ψαγμένα πιάτα. Το χοιρινό με μαστίχα και μάραθο, το κοτόπουλο με μαστίχα και ταχίνη και τις πανσέτες στο φούρνο με θυμάρι και μέλι.
Με τον Μακάριο Αβδελιώδη γνωριζόμαστε 40 χρόνια, γιατί ο Πειναλέων ήταν το ταβερνάκι που πέρασα τη νιότη μου. Εκεί, στη γωνιά καθόταν η Οπισθοδρομική Κομπανία. Η περιπλάνησή της στα μαγαζιά τελείωνε στον Πειναλέοντα, εδώ τραγουδούσαν στο τέλος της γύρας και τσιμπούσαν κανένα μεζεδάκι.
Μπορεί ο Πειναλέων να είναι σήμερα στέκι της νεολαίας, όπου συνυπάρχουν το ρεμπέτικο με τις τζαζιές, αλλά όταν βλέπω τους παλιούς φίλους να έρχονται να φάνε μαζί με τα παιδιά τους, νοιώθω το κάτι άλλο.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
14°
