Εννοείται ότι πάντα έχει σημασία το μέγεθος. Το μέγεθος του κουταλιού. Το μέγεθος του θυμού. Το μέγεθος της απιστίας. Κάθομαι οκλαδόν στο πάτωμα της κουζίνας μου και κάνω τα πικρά γλυκά. Δεν με εξιτάρει το κατσικάκι αυγολέμονο που έχω από το μεσημέρι στην κατσαρόλα. Δεν με γοητεύει η σαλάτα με λόλα, ρόδι και κουκουνάρι που έχω ανέγγιχτη στο ψυγείο.
Την απογοήτευση μου, την τρώω κουταλιά-κουταλιά και θέλω οι κουταλιές να είναι χορταστικές για μην ξεχνάω τι περνάω. Και θέλω οι μπουκιές μου να είναι λιγωτικές για να θυμάμαι τι μου έκανες. Αν μπορούσα, θα πασάλειβα όλη την κουζίνα σοκολάτα για να κυλιστώ μέσα στην αμαρτία σου και να με πάρει ο ύπνος. Να έχω έστω μια μικρή πιθανότητα για όνειρα γλυκά.
Όχι, δεν θα κοιμηθώ. Στον ύπνο ξανά δεν θα με πιάσεις. Ξύπνησα και θα μείνω ξύπνια μέχρι να φάω όλη τη μερέντα. Μέχρι να σοκολατοσκάσω από το κακό μου. Μια κουταλιά για τα φιλιά που μου έδινες με τις ώρες. Άλλη μια, για τις φορές που μου ορκίστηκες ευτυχία και ζωή χαρισάμενη. Μια ακόμα για τα ξημερώματα που ξυπνούσαμε τους γείτονες από τα γαμήσια.
Μια μικρή μίζερη, για όλα τα δείγματα που είχα από καιρό και έκανα ότι δεν έβλεπα. Μια ακόμα, σχεδόν μισή, για τις φορές που βαριόσουν να βγούμε βόλτα ή σε έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ. Άντε άλλη μια, για τα μηνύματα που έστελνες από το κινητό νύχτα και δεν σε ρωτούσα, γιατί δεν ήμουν τέτοιος τύπος. Και μια τελευταία καύλα μου, γεμάτη, γενναιόδωρη και παχιά, για το βλέμμα σου το ένοχο, όταν άνοιξες την πόρτα και έφυγες.
Η καλύτερη άμυνα είναι επίθεση έτσι δεν είναι; Και εσύ παίζεις ξύλο εδώ και καιρό με τις υποψίες μου, μονίμως αμυνόμενος και θύμα των θυμάτων. Γυρίζω το κουτάλι ανάποδα και σε βομβαρδίζω με τα μαύρα κατακάθια της ξεθυμασμένης γλύκας. Πάρε μια που δεν το παραδέχτηκες από την αρχή, αλλά μας είχες στο δούλεμα και στην αμφιβολία. Πάρε και άλλη που σου έπεσε και δουλειά και ήσουν διαρκώς απασχολημένος για να πάρεις ένα τηλέφωνο.
Πάρε άλλη μια – αυτή ήταν καλή – που για ένα χωρισμό φταίνε και οι δύο, δεν μπαίνει τρίτο πρόσωπο στη μέση αν δεν υπάρχει ήδη ρωγμή. Πόσες χιλιάδες βαζάκια μερέντας χρειάζονται για να κολλήσω ξανά όλα αυτά που έσπασες; Πόσα μυριάδες κιλά σοκολάτας πρέπει να χυθούν μέσα μου, για να μπορέσω, να βρω δύναμη να σηκωθώ από το κρύο πάτωμα αυτής της κουζίνας;
Πετάω το κουτάλι στο νεροχύτη. Όχι. Το πετάω στα σκουπίδια όπως είναι μαζί με τη μερέντα, τις σκέψεις, τους φόβους, τις στιγμές, τα ψέμματα, τις φριχτές αλήθειες, την άλλη, εμένα, εσένα, τους γείτονες που πια δεν ενοχλούνται από μεταμεσονύχτια γαμήσια. Εννοείται ότι πάντα έχει σημασία το μέγεθος. Το μέγεθος του κουταλιού. Το μέγεθος του θυμού. Το μέγεθος της απιστίας. Το μέγεθος. Εντάξει. Έχουμε δει και καλύτερα αγόρι μου.
