Για μεζεδάκια και τσίπουρα στην Τσιπουροπαγίδα της Φλώρινας

Είναι σπάνια τύχη να βρεθείς Φλεβάρη στη Φλώρινα με απειλητικές προβλέψεις καιρού και αντ’ αυτών να σου κάτσει ο καλύτερος «αλκυονίδης» ήλιος. Αυτό μου συνέβη μόλις την περασμένη Πέμπτη και με έβγαλε στα γρήγορα από το προγραμματισμένο σκι στο Πισσοδέρι. Για να με βάλει αμέσως σε διάθεση για ένα τσίπουρο διαρκείας -το ποτήρι πάντα μισογεμάτο! Αγαπώ τις παλιές αγορές και έτσι πέρασα κάτω από τα μεγάλα γράμματα με τον τίτλο ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ και πλανήθηκα με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι ανάμεσα στα μικρά μαγαζάκια με τους ντόπιους να προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο. Στο τέλος της μεγάλης ανοιχτωσιάς βρέθηκα μπροστά στα κλασικά «τραπεζάκια έξω» και από πάνω τους, στο τζάμι, το όνομα του μαγαζιού: «ΤΣΙΠΟΥΡΟΠΑΓΙΔΑ»! Ο τίτλος και μόνο με έκανε ποντικό μπροστά σε τυρί και έτσι στρώθηκα στο πρώτο τραπέζι πίστα στον ήλιο. 

Τσιπουροπαγίδα, το ωραίο τσιπουράδικο μέσα στη Δημοτική Αγορά της Φλώρινας

Δεν είναι από εκείνα τα μαγαζιά με τους χιλιάδες followers και από ό,τι είδα ούτε καν στο trip advisor δε χώρεσε. Μικρό και ισόγειο κουτούκι δίχωρο, με την στενή κουζίνα να χωράει ένα τηγάνι και μια ψησταριά δίπλα στο πάσο. Κάνει περισσότερο γωνιά σπιτιού παρά καταστήματος. Μια δεύτερη είσοδος βγάζει σε ένα ακόμη μικρο δωμάτιο με μια σόμπα και πάνω της μια μπαρουτοκαπνισμένη μαύρη κατσαρόλα να αχνίζει αρώματα. Με ‘κείνη τη ζεστή θαλπωρή κι όλη αυτή την οικειότητα και τη φιλόξενη διάθεση που ανέδυε μου έκανε σαν το παλιό σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό. Τέσσερα τραπέζια όλα κι όλα και στο μεγαλύτερο μια παρέα που εύκολα μου έστειλε τσίπουρο για καλωσόρισμα. Η Φλώρινα κρατά γερά το ανθρώπινό της πρόσωπο που πηγάζει από τη σύνδεση που έχει εδώ η οικογένεια, από τον αυθορμητισμό της γνήσιας ελληνικής φιλοξενίας. 

Δίπλα στη σόμπα η ιδιοκτήτρια Νικολέττα όρθια ανακάτευε αργά τα λιωμένα κρεμμύδια. «Λαγός στιφάδο στο τσακ πριν τη Σαρακοστή…» μου είπε χαμογελαστή, αλλά για να προλάβει τυχόν παραγγελία μου συμπλήρωσε ότι οι κύριοι δίπλα είχαν φέρει από νωρίς το πρωΐ το κρέας και η ίδια είχε βάλει υλικά -και τη μαστοριά της φυσικά-  για το φαγητό που έβραζε κοντά στις τρεις ώρες. 

Φρέσκα ψαράκια από το παρακείμενο ψαράδικο

Επέστρεψα στο τραπέζι μου και αφού αποδέχτηκα πως δεν θα παίξει λαγός στις γεύσεις μου, έψαξα για θαλασσινούς μεζέδες. Διάλεξα μικρά ψάρια για μεζέ και η Νικολέττα επανέλαβε την παραγγελία στο τηλέφωνο. Κάτι δεν κατάλαβα …μέχρι την επεξήγηση: «Δεν αγοράζω ποτέ ψάρια για να έχω στο μαγαζί. Δεν υπάρχει λόγος αφού δίπλα μας, σε απόσταση αναπνοής είναι και το ψαράδικο της αγοράς και όλα του είναι φρεσκότατα. Απλά μεταφέρω τηλεφωνικά την παραγγελία η οποία έρχεται εδώ σε δύο λεπτά, έτοιμη για τηγάνι ή ψήσιμο. Οι πελάτες μου αγαπούν αυτή την αμεσότητα, συχνά τσεκάρουν και τα ψαρικά στη σακούλα. Το μόνο μείον είναι ότι οι μεζέδες αυτοί είναι μέχρι τη 1 μ.μ. που κλείνει η …τροφοδοσία».

Είναι πάντως κάπως περίεργη η διαρρύθμιση του δίχωρου… «Ναι, γιατί ήταν δύο μαγαζιά των έντεκα τετραγωνικών το καθένα. Ένα παιχνιδάδικο και ένα ραφείο που τα ενώσαμε για να βγει τούτο εδώ που βλέπεις, το τσιπουράδικό μας». 

Συνοδευτικά στο ντόπιο τσίπουρο

Από τα πλούσια λοιπόν είκοσι δύο ολόκληρα μέτρα άρχισαν να βγαίνουν τα συνοδευτικά στο ντόπιο τσίπουρο. Πρώτα προσγειώθηκε η -όχι άδικα- σπεσιαλιτέ του καταστήματος, καπνιστή μελιτζάνα με τυριά, μια πλούσια, πολυεπίπεδη γεύση. Η ελαφρώς γήινη καπνιστή της νότα συνδυαζόταν απόλυτα με την αλμυράδα του τυριού δίνοντας τελικά μια κρεμώδη απόλαυση με πλούσια υφή. Εξίσου καλό παιχνίδι έκανε και η βραστή και γεμιστή με τυρί πατάτα.

Κόσμημα στο τραπέζι ήταν -τι άλλο;-, οι ψημένες πιπεριές Φλωρίνης που λάμπανε στο φως περιχυμένες από ελαιόλαδο. Παχύσαρκες, με μια ξεχωριστή και ευχάριστη γλυκύτητα που ακόμη περισσότερο τόνιζαν τα αρωματικά βότανα και το λάχανο τουρσί. Και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σχολιάσω τις σαν σπιτικές αλοιφές ΒΙΟΦΛΩ. Γι’ αυτό φυσικά και σε παλαιότερο αφιέρωμα στη στήλη MEET YOUR MAKERS υπήρξε συνέντευξη του Κώστα Μπουτάκη.

Όταν εξαφανίστηκε και το τελευταίο καλαμαράκι από το πιάτο η Νικολέτα με ρώτησε αν θα ήθελα να δοκιμάσω ένα punch, λίγο σαν χωνευτικό και λίγο για το κρύο αφού ο ήλιος είχε πια κατέβει χαμηλά και η Φλώρινα έβρισκε τον εαυτό της. Μου το σέρβιρε αχνιστό και το τσίπουρο ήρθε γρήγορα στη μύτη. Ζεστό και ευχάριστο μου «γύρισε» την καρδιά στο καλύτερο, παρόλο που τυπικά του έλειπαν τα φρούτα και τα μπαχαρικά. Το εντυπωσιακό που έμαθα είναι ότι το εν λόγω punch προέκυψε στο μενού του από απαίτηση των πρωινών πελατών. «Ανοίγω στις έξι το πρωί και οι καμιά τριανταριά καθημερινοί επισκέπτες είναι συνταξιούχοι μεγάλης ηλικίας που αποζητάνε αυτό το παραδοσιακό ποτό για να παλέψουν το κρύο». 

Τέτοιες ώρες πρωινές η Φλώρινα είναι στους -10 έως -5 βαθμούς Κελσίου στην καλύτερη. Δεν θέλω να ξέρω…! 

Τσιπουροπαγίδα, Δημοτική Αγορά Φλώρινας, 2385306770