Ένας λόγος που αγαπάω τη Ρώμη είναι οι δρόμοι της. Οι περισσότεροι εκνευρίζονται από την πολεοδομία που δεν βγάζει νόημα, από τους δρομάκους που οδηγούν σε αδιέξοδα, από το χάος των μικρών στενών που συχνά σε κάνουν να χάνεις εντελώς τον προσανατολισμό σου. Όμως εμένα μου αρέσει να χάνομαι. Ξέρω πως στο επόμενο στενάκι θα βρω αυτό που ψάχνω: μια μικρή, ζεστή τρατορία με λαχταριστές μακαρονάδες και φινετσάτη πίτσα. Αυτό είναι το Ramino, που μπορεί να μη βρίσκεται στη Ρώμη, αλλά είναι σαν να μεταφέρθηκε άθικτο κατευθείαν από την αιώνια πόλη.
Είναι μαγικό να ξέρεις ότι παρόλο που βρίσκεσαι στην καρδιά της Γλυφάδας, αρκεί ένα βήμα μόνο για να μεταφερθείς στην πιο νόστιμη πρωτεύουσα του κόσμου. Αυτό ακριβώς νιώθεις όταν περνάς την είσοδο του Ramino και αντικρίζεις όλες αυτές τις χάλκινες λεπτομέρειες. “Rame” στα Ιταλικά είναι ο χαλκός. Το “Ramino” ήρθε ως φόρος τιμής στο ομώνυμο χάλκινο σκεύος που πρωτοστατεί στην κουζίνα. Εδώ, σε ένα από τα καλύτερα ιταλικά της Αθήνας, η κουζίνα είναι ανοιχτή και σε πρώτο πλάνο. Από τη ζεστή σάλα, που μοιάζει με εσωτερικό κήπο, μπορείς να δεις τον αεικίνητο σεφ να ετοιμάζει η παραγγελία σου και να νιώσεις τη μυρωδιά του σκόρδου καθώς σοτάρεται στο ελαιόλαδο. Ναι, αν σου αρέσει η ιταλική κουζίνα τώρα είσαι στον Παράδεισο.
Κάθε θαμώνας έχει και το δικό του αγαπημένο πιάτο. Κάποιοι ορκίζονται στο Vitello Tonnato και στο Carpaccio μοσχάρι. Κάποιοι άλλοι λένε ότι η αυθεντική καρμπονάρα με νωπό κρόκο αυγού και πανσέτα δικής τους (!) ωρίμανσης είναι η καλύτερη που έχουν γευτεί. Εγώ όμως βρίσκω ενδιαφέρον και στα new entries του μενού: στο Risotto Integralle με μαύρο ρύζι ολικής, καραβίδες και πούδρα κάρδαμου, στο μοσχαρίσιο φιλέτο με πουρέ αγκινάρας Ιερουσαλήμ και ραγού μανιταριών, αλλά και στην all time classic pizza Ramino που αυτό τον χειμώνα κάνει και πάλι την εμφάνισή της. Με μοσχαρίσια κεφτεδάκια, αυγό μελάτο, φρέσκο κρεμμύδι, μυρωδικά και ελαιόλαδο είναι σίγουρα από τις πίτσες που θέλεις σαν τρελός να δοκιμάσεις!
Οι περισσότερες συνταγές του εξαιρετικού σεφ Χρήστου Γιατράκου προέρχονται από τη Βόρεια Ιταλία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι λείπει η σπιρτάδα του ιταλικού νότου. Τα κρασιά ωστόσο είναι στην πλειονότητά τους από τα αμπέλια της Τοσκάνης. Εκτός από την προσεγμένη wine list θα βρεις και μερικά υπέροχα cocktails (όπως το –αρωματισμένο με ανθόνερο- “Ramino”), ενώ για έναν αυθεντικά ιταλικό επίλογο υπόκυψε στη γοητεία του τιραμισού που συνοδεύεται από goji berry, εμβαπτισμένα σε κρασί Marsala.
Οι ιταλικές μουσικές έχουν βεβαίως την τιμητική τους και συμβάλλουν στο να αισθανθείς για ακόμη μία φορά ταξιδιώτης στη Ρώμη. Υπόσχομαι, ότι πριν τελειώσει αυτό το ταξίδι, θα κοιτάς την Αγγέλου Μεταξά μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες και θα βλέπεις την Piazza di Spagna. Αυτή είναι η δύναμη της γεύσης: ξυπνά τις πιο ωραίες αναμνήσεις.
