Πώς περνάμε τη μέρα μας

Εγώ και οι φίλοι μου, ξυπνάμε με το ξυπνητήρι του κινητού, ή μάλλον τότε ανοίγουμε τα μάτια μας, γιατί έχουμε ξυπνήσει λίγα λεπτά πριν και το περιμένουμε να χτυπήσει για να το κλείσουμε με μια αποφασιστική κίνηση. Ή όχι και τόσο αποφασιστική. Αλλάζουμε την άμμο της γάτας, πηγαίνουμε βόλτα τα σκυλιά, γυρνάμε σπίτι και τους πλένουμε τα πόδια, σαπουνίζουμε τα χέρια μας, τα ταΐζουμε και τους βάζουμε φρέσκο νερό. Άλλοι τρέχουν για είκοσι λεπτά στον διάδρομο, άλλοι βγαίνουν για να τρέξουν στον δρόμο, άλλοι κάνουν μερικές διατάσεις για να ξεπιαστούν, κάποιοι πηγαίνουν στο γυμναστήριο, και άλλοι, οι περισσότεροι, τίποτε. Ταχτοποιούμε το καθιστικό, πλένουμε τα ποτήρια που ξέμειναν από χθες, τινάζουμε τα φλις κουβερτάκια που έχουν μείνει πάνω στον καναπέ, και βάζουμε τα τηλεκοντρόλ στο τραπεζάκι, πάνω στη στοίβα με τα περιοδικά.

Φτιάχνουμε καφέ. Κάποιοι προτιμούν τσάι. Όσοι δουλεύουν έξω από το σπίτι, κάνουν ένα γρήγορο ντους, ντύνονται και ετοιμάζονται. Όσοι δουλεύουν από το σπίτι, κάνουν ένα γρήγορο ντους και ετοιμάζονται. Κάποιοι από αυτούς που δουλεύουν από το σπίτι, κάθονται ακόμη νυσταγμένοι στο γραφείο τους, ή στη νησίδα της κουζίνας, ή στον καναπέ, ή σε μια καρέκλα με ένα λάπτοπ στην αγκαλιά, μισάνοιχτο ακόμα. Τα σπίτια μας είναι ίδια, αλλά δεν μοιάζουν.

Καθόμαστε στον υπολογιστή, διαβάζουμε τις ειδήσεις, ξεσκαρτάρουμε τα newsletter, και βάζουμε στην άκρη τα άρθρα που θα διαβάσουμε μέσα στην ημέρα όταν θα βρούμε χρόνο. Απαντάμε στα μέιλ, πετάμε όλα τα υπόλοιπα, βλέπουμε τα σπαμ, τα πετάμε κι αυτά, και αρχίζουμε να βλέπουμε τα μηνύματα στα σόσιαλ. Χαμογελάμε με τις φωτογραφίες, τις γελοιογραφίες και τα βιντεάκια που μας έχουν στείλει οι φίλοι μας, και τους απαντάμε κι εμείς μ’ άλλα τόσα. Βλέπουμε τα σχόλια που άφησαν στις αναρτήσεις μας οι φίλοι μας και διάφοροι άγνωστοι, απαντάμε σε κάποια, κοιτάμε ποιοι και γιατί ανέφεραν το όνομά μας, χαμογελάμε· ή και όχι. Βλέπουμε τι ανέβασαν άνθρωποι, λογαριασμοί και τρολ που παρακολουθούμε, και κουνάμε το κεφάλι μας. Καλά θα πάει κι αυτό. Πάμε στους λογαριασμούς ανθρώπων που εμπιστευόμαστε, εκτιμούμε και ζηλεύουμε, και διαβάζουμε τα ωραία που έγραψαν και που μας κάνουν, αν όχι μια στάλα καλύτερους, σίγουρα πιο ευτυχισμένους – έστω και για λίγο. Είναι σπουδαίο να έρχεσαι σε επαφή, ακόμα κι έτσι, με έξυπνους και διαβασμένους ανθρώπους. Περνάμε βιαστικά τους τίτλους των εφημερίδων. Βάζουμε στην άκρη τα άρθρα και τις επιφυλλίδες που θα διαβάσουμε μέσα στην ημέρα, όταν θα βρούμε χρόνο. Δεν θα βρούμε, τελικά, ούτε για αυτά, ούτε για τα προηγούμενα. Φτιάχνουμε ένα πρωινό, και το τρώμε βλέποντας βιντεάκια με γατιά και σκυλιά, ή με τρέιλερ ταινιών και σειρών που είναι να ’ρθουν μες στον μήνα. Απ’ όλα αυτά που είδαμε ή διαβάσαμε, πάντα τα φέρνει έτσι η ζωή που κάποια έχουν να κάνουν με ένα θέμα μόνο. Μετά την πανδημία, είναι η Ουκρανία. Slava Ukraini.

Τα κλείνουμε όλα και δουλεύουμε. Βάζουμε στοιχήματα με τον εαυτό μας να μην ξανακοιτάξουμε τίποτε έτσι και δεν περάσει χι ώρα ή δεν βγάλουμε ψι δουλειά. Κάποιες φορές αυτό το κόλπο πιάνει. Συχνά, όχι.

Σηκωνόμαστε κάθε μία ώρα για να ξεπιαστούμε. Στις 10 μπορεί να φάμε ακόμη κάτι. Στα γραφεία, αυτή η στιγμή είναι ιερή. Σε άλλες δουλειές, όχι. Σε πολλές δουλειές, τίποτε δεν είναι ιερό. Στο σπίτι μας, πάλι, δεν έχει την ίδια αξία. Ξαναπιάνουμε δουλειά. Άλλοι δουλεύουν στον υπολογιστή, άλλοι μόνοι, άλλοι μαζί με άλλους, άλλοι είναι όλη μέρα στα τηλέφωνα, στα Zoom και στα call, άλλοι κρύβονται στο δωμάτιό τους με τα στόρια κατεβασμένα — έχουν πάρει οικολογικές λάμπες και τις καίνε όλη μέρα. Άλλοι απλώς τσακίζουν τη μέση τους. Έχουμε άγχος, η δουλειά δεν προχωράει όπως πρέπει, κάποιοι συνεργάτες καθυστερούν το δικό τους κομμάτι, το αφεντικό ζητάει παράλογα πράγματα, η ώρα περνάει αργά και δεν αντέχουμε, η ώρα περνά γρήγορα και δεν προλαβαίνουμε, μπα, δεν προλαβαίνουμε με τίποτα, δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε, πρέπει να γίνουμε χίλια κομμάτια. Τελικά κάτι γίνεται και προλαβαίνουμε τα πάντα.

Κάποιοι μαγειρεύουν κανονικά, σαν άνθρωποι, κάποιοι μαγειρεύουν κάτι πρόχειρο, κάποιοι τρώνε απέξω, κάποιοι θα τσιμπήσουν κάτι το μεσημέρι και θα φάνε το βράδυ, κάποιοι δεν νοιάζονται για τέτοια. Οι καφέδες έγιναν δύο, έγιναν τρεις, καλό θα είναι να μη φτάσουν τους τέσσερις. Τα σκυλιά πρέπει να ξαναβγούν βόλτα, αλλά όχι ανάμεσα 2 με 4 γιατί θα έρθει το κούριερ, άρα καλύτερα να βγουν τώρα, κι ας κοιμούνται. Δεν θα πουν όχι, τα σκυλιά δεν λένε ποτέ όχι στη βόλτα. Μια γρήγορη βόλτα, πάμε να χαρείς, προχώρα, μη μυρίσεις κι αυτό, θα κάνουμε smell walk το βράδυ, έλα πάμε σπίτι, μη εδώ — διάβολε, πέρασε το κούριερ και άφησε ειδοποίηση. Οκέι, δεν φταις εσύ. Αλλά φταις και λιγάκι.

Ξανά στη δουλειά μέχρι το απόγευμα, οι ώρες είναι μικρές, όχι παραπάνω από τριάντα λεπτά, είναι αδύνατον να προλάβουμε κι αυτό, κι εκείνο, κάτι πρέπει να θυσιάσουμε. Τα μάτια κλείνουν κάποια στιγμή, σηκωνόμαστε ξανά για λίγες διατάσεις και για να πλύνουμε το πρόσωπό μας. Πίσω στο γραφείο, ή όπου είμαστε δεμένοι. Οι δουλειές μας είναι ίδιες, αλλά δεν μοιάζουν. Πήγε 5 στο μεταξύ, πότε πήγε 5, μου λες; Πήγε 6, για όνομα του καλού Θεού.

Πρέπει να τα κλείσουμε, αν και όχι τελείως. Να ετοιμάσουμε τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές φαγητό, κάτι εύκολο. Ή μάλλον όχι, ας ξεπαγώσουμε αυτό. Τι έχει μέσα στο τάπερ; Δεν φαίνεται απέξω, και δεν μπορείς να το ανοίξεις έτσι παγωμένο που είναι τώρα. Αλλά θα τρώγεται, δεν θα τρώγεται; Θα τρώγεται. Έχουμε κρασί; Όχι. Δεν πειράζει, άλλη φορά. Να θυμηθούμε να πάρουμε. Έχουμε αυτά τα δυο μεγάλα ωραία ποτήρια και δεν τα χρησιμοποιούμε ποτέ.

Πίσω στα σόσιαλ, ο κόσμος έχει βρει άλλο ένα trend για να πει την εξειδικευμένη γνώμη του, άλλο ένα θύμα να κανιβαλίσει, όλοι φωνάζουν και τσιρίζουν και απειλούν. Ψέματα: το ξέρουμε πως δεν είναι όλοι, είναι μόνο αυτοί που φωνάζουν και τσιρίζουν και απειλούν. Άσ’ τους. Έχει πάει 9 κιόλας — αν είναι δυνατόν. Το σκυλί σου σου θυμίζει ότι του έταξες smell walk, και δεν μπορείς να του πεις όχι. Το ετοιμάζεις, βγαίνετε, στη διαδρομή προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, το πρόγραμμά σου, αυτά που έκανες και, κυρίως, αυτά που έμειναν πίσω, που δεν τα πρόλαβες και τα άφησες για αύριο. Κάθε μία μέρα που καθυστερείς, σημαίνει μία εβδομάδα καθυστέρηση στη δουλειά. Έτσι πάνε αυτά. Γυρίζετε, του πλένεις τα πόδια, σαπουνίζεις τα χέρια σου, αναστενάζεις, ξεφυσάς. Πότε πέρασε κι αυτή η μέρα;

Στις 10 κάθεστε να δείτε εκείνη την ταινία που ξεκινήσατε χτες ή προχτές, και που δεν θυμάστε πια. Α ναι, αυτή είναι. Προλαβαίνετε να δείτε άλλα είκοσι λεπτά. Αποκοιμάστε στον καναπέ, σκεπασμένοι με κάτι φλις κουβερτάκια. Γατιά, σκυλιά, άνθρωποι, όλοι μαζί. Είναι να απορείς που χωράτε εκεί πάνω.

Δεν θυμάστε πότε πηγαίνετε στο κρεβάτι. Αλλά πηγαίνετε. Πάντα πηγαίνετε τελικά.

ΥΓ1. Είμαστε εδώ για να αγαπάμε, να κοινωνικοποιούμαστε, και να δουλεύουμε. Οτιδήποτε καλό βγει από όλα αυτά, είναι μεγάλο καλό, και πλούτος. Αν δεν βγει κάτι καλό, θλιβόμαστε. Μα βγαίνει. Το ισοζύγιο είναι τις περισσότερες φορές θετικό στη ζωή.

ΥΓ2. Θέλουμε να τα κρατήσουμε όλα αυτά, αυτή τη μικρή, ταπεινή καθημερινότητα, ΕΤΣΙ: ως έχει. Και να την αναπτύξουμε, αν γίνεται, όσο γίνεται. Και δεν τη λένε καθημερινότητα, τη λένε ζωή. Και έχει χίλια-μύρια πρόσωπα και τρόπους. Οι ζωές μας είναι ίδιες, αλλά δεν μοιάζουν. Είναι η δικιά μας ζωή αυτή, και είναι ιερή. Ταπεινή και ιερή μαζί. Δεν θέλουμε να τη δούμε να αναποδογυρίζει και να καταστρέφεται.