Αφηγήσεις σε 3/4: Η Ελένη Χελιώτη γράφει μια αυτοτελή ιστορία που βασίζεται στους στίχους του τραγουδιού «Swelling» της Sarah Jaffe.
Hello, how do you feel?
What does that mean?
What does that mean?
Ένα βαγόνι τραμ ξεχασμένο σε ένα ανηφορικό στενό στους δρόμους της Λισαβόνας. «Έχει graffiti επάνω», μου λέει, «είναι βρώμικο, τι το βγάζεις φωτογραφία;» Το έβγαλα έτσι κι αλλιώς. Μ’ άρεσε πολύ. Ήταν ξένο με έναν περίεργο τρόπο. Σαν κι εμένα, δεν άνηκε εκεί που το είχαν αφήσει. Δεν φαινόταν να εξυπηρετεί κανέναν απολύτως σκοπό: αισθητικό, ιστορικό, μουσειακό, ούτε καν μεταμοντέρνο. Ήταν απλά εκεί. Σα να μην είχε καν μεταφερθεί εκεί, αλλά να είχε διακτινιστεί με έναν αλλόκοτο τρόπο, για έναν ανεξήγητο λόγο.
High, I guess I feel high
Cold sweat, dripping down my body
Λίγες ώρες μετά, στο πλαίσιο της εξερεύνησης της πόλης βρεθήκαμε μπροστά του ξανά, περάσαμε δίπλα του και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αυτή την τιμωρητική λόγω ζέστης ανηφόρα. Η καρδιά μου άρχισε να πάλλεται χτυπώντας μου τον θώρακα. «Που πας;» μου έλεγε, «εσύ δεν είσαι για τέτοια». Την αγνόησα και συνέχισα. Είχε κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Δεν μίλησα. Έσταζε ο ιδρώτας από κάθε πόρο του σώματος μου. Δεν είπα κουβέντα. Ίδρωνα. Ανέβαινα. Δεν φυσούσε καθόλου. Τίποτα δεν κινείτο. Μόνο το στέρνο μου προσπαθώντας να καταλάβει τι κάνω.
Areyoutryingtotellme
Something with your eyes?
Μια μπύρα. Δυο κρασιά. Ένας τσακωμός. Ένα πλατό με τυριά και αλλαντικά. Ένα παγωτό με γεύση καφέ. Κάποια χιλιόμετρα μετά. Λόγια άναρχα, τυλιγμένα στο σχήμα μιας γαλλικής κοτσίδας. Ένα παράπονο μετά το άλλο να μπλέκονται σε ένα κουβάρι φαινομενικά καλαίσθητο αλλά τόσο επώδυνο. Χωρίς προφανή λόγο. Μια σφιχτή πλέξη κατηγοριών και συμπερασμάτων που έκλεισε όμορφα στο τέλος με ένα σφιχτό, διαφανές κλείστρο που όλοι κρατάμε στον καρπό μας για να παίζουμε. Για παν ενδεχόμενο.
«Όλα τα παίρνεις αρνητικά, εντάξει… Εγώ φταίω για όλα… δηλαδή αυτό κατάλαβες;»
All I wanna do now is lay down and die
Η μία τούφα μετά την άλλη περνούσε από τα δάχτυλα του κι έσφιγγε. Κι έσφιγγε. Κι έσφιγγε. Έσπαγαν τρίχες και πέφτανε στο πλακόστρωτο. Είμαι παντού στην πόλη. «Γκρινιάζεις συνέχεια. Σε ενοχλούν όλα. Ακόμα και ο χριστιανός που περπατάει αργά στο πεζοδρόμιο. Δεν γκρινιάζεις σε μένα. Απλά γκρινιάζεις. Ή μάλλον, σχολιάζεις. Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω. Κανείς δεν αλλάζει, έτσι είσαι. Απλά το παρατηρώ. Είμαστε πολύ διαφορετικοί. Το είχες πει κι εσύ». Το είχα πει και εγώ, ναι.
If you’re gonna do it
You’d better do it right
But my heart won’t stop swelling
Άκουγα τα λόγια μου να διαστρεβλώνονται. Να αλλάζουν την κατεύθυνση των συναισθημάτων μου. Να δημιουργούν διασταυρώσεις με προορισμούς αβέβαιους. «Και;» Δεν καταλάβαινε την ερώτηση. Επαναλαμβανόταν. Άρχισα να βουρκώνω. Τσαντίστηκε. Ότι γέμιζα μια βδομάδα τώρα, το ένιωθα να αδειάζει. Έχανα ένα-ένα αυτά που πίστευα ότι είχα κερδίσει. «Δεν ξέρω τι θες από εμένα.»
Hello, how do you feel?
What does that mean?
What does that mean?
Γυρίσαμε από άλλο δρόμο. Περνάγαμε από πλατείες που έμοιαζαν ισπανικές. Το μυαλό μου πήγε πίσω σε ένα βράδυ στην Βαρκελώνη. Σε ένα πολύ ακριβό old-fashioned. Σε ένα γεμάτο μπαρ με ωραίο κόσμο. Το ποτό δεν ήταν τόσο καλό. Η βραδιά ήταν. Ξαφνικά κατάλαβα που ήμασταν. Είχαμε μπει στον πεζόδρομο που οδηγούσε στο ξενοδοχείο. Είμασταν ακόμα σιωπηλοί.
High, high, I guess I feel high Cold sweat dripping down my body
Με πονούσαν τα πόδια μου. Τα παπούτσια ήταν καινούργια και το αριστερό με είχε χτυπήσει. Πλησιάζαμε το στενό με το βαγόνι. Δεν ήθελα να γυρίσω στο δωμάτιο. Άρχισα να περπατάω πιο αργά. Κοντοστεκόταν μία στο τόσο για να με περιμένει. Όταν φτάσαμε κοίταξα δεξιά, και το άσχημο, βρώμικο τραμ δεν ήταν εκεί. Γιατί δεν περίμενε να με πάρει μαζί του; Ένιωσα άδεια. Πνιγόμουνα με τις ίδιες τις ανάσες μου. «Μην είσαι τόσο δραματική,» σκεφτόμουν.
Are you trying to tell me
Something with your eyes?
All I wanna do now is lay down and die
Μπήκαμε στο δωμάτιο. Δεν κάναμε καν ντουζ. Δεν αγγιχτήκαμε. Ξαπλώσαμε. Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Δέκα λεπτά κοιτούσα την ίδια πρόταση. Έβλεπε τηλεόραση. Μια ταινία στην οποία έπεσε τυχαία λίγα λεπτά πριν τελειώσει. Όταν τελείωσε την έκλεισε. Έβαλε το χειριστήριο στο κομοδίνο του. Εγώ είχα αρχίσει να γράφω. Πριν κοιμηθεί με πήρε λίγο αγκαλιά. Μου θύμισε ένα τσιρότο που έχω εδώ και μήνες στην τσάντα μου. Έχουν ξεκολλήσει οι γωνίες. Είναι πια άχρηστο.
Ifyou’regonnadoit
You’dbetterdoitright
O Τολστόι είχε πει ότι η ευτυχία είναι μια αλληγορία…
«Τι γράφεις;» με ρώτησε.
Και η δυστυχία…
«Μια ιστορία», του απάντησα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
16°
