Η Μανίνα Ζουμπουλάκη περιγράφει πώς είναι μια μέρα με πολύ γκαντεμιά.
Συμβαίνει να σου παίρνουν το δίπλωμα ενώ πέφτεις στον δρόμο πάνω σε κάγκελο και σπας ένα πλευρό σου, οπότε πονάς πάααααρα πολύ, κι αυτό την ημέρα που μαλώνεις με άνθρωπό σου συφιλιασμένο για άσχετους λόγους ή ίσως επειδή έχει χαλάσει ο θερμοσίφωνας και δεν πλύθηκε, όπως άλλωστε ούτε εσύ (πλύθηκες). Στο Σερί Γκαντεμιάς, συνήθως την ίδια αποφράδα ημέρα, έχεις να πας σε καταθλιπτικό μνημόσυνο οπότε πας άπλυτος, και η τράπεζα σου μασάει την κάρτα οπότε είσαι και άφραγκος, για να μην πούμε χωρίς κάρτα που σου έδινε κάποιο φέικ αίσθημα ασφάλειας.
Μα είναι δυνατόν, όλα μαζί την ίδια μέρα; Αυτό δεν είναι Σερί Γκαντεμιάς, αυτό είναι η κατάρα (του) Τουταγχαμών: οι αναποδιές συνήθως μοιράζονται σε μέρες, συχνά κοντινές, έτσι ώστε να μην προλάβει ο πρωταγωνιστής να συνέλθει, ή έστω να σκύψει…
Όπως και να έχει, όταν σπάει το τακούνι σου στο πεζοδρόμιο και λες «δεν το πιστεύω αυτό», φτάνεις στη δουλειά σου και μαθαίνεις ότι απολύεσαι, εκτός κι αν δεν έχεις δουλειά οπότε γλιτώνεις το ένα κακό της μοίρας σου, γυρνάς σπίτι κι έχει χαλάσει όντως ο καταραμένος θερμοσίφωνας ο οποίος δεν σκάει πια όπως έσκαγε τα παλιά χρόνια ώστε να υπάρχει δράμα, απλώς σταματάει να ζεσταίνει το νερό… άρα βρίσκεσαι σε ένα παγερό (λόγω χειμώνα) διαμέρισμα, με παγωμένο (λόγω θερμοσίφωνα) νερό, με σπασμένο τακούνι, που ούτε καν το σκέφτεσαι όταν τηλεφωνεί πρόσωπο, συγγενικό ή φιλικό, και σου λέει ότι οι εξετάσεις του ήταν σκατά και μπαίνει άμεσα σε νοσοκομείο και κλαίει.
Και λες «δεν το πιστεύω, αυτό που συμβαίνει». Γιατί πιστεύεις στα καλά πράγματα, στις θετικές αύρες, και ότι όλα κυλάνε κανονικά στη ζωή, με σπάνια χαστούκια, κυρίως όχι απανωτά».
Έρχεται ωστόσο ο άνθρωπός σου, ανεξαρτήτως φύλου, και ωρύεται ξαφνικά για ασήμαντη αφορμή, όπως κάνουν συνήθως οι άνθρωποί μας, μια κι εμείς είμαστε άγιοι, αυτοί είναι τα εγκλήματα, δεν το συζητάμε. Ο άνθρωπος ή σε χωρίζει επί τόπου αδιαφορώντας άκαρδα για το σπασμένο τακούνι/πλευρό σου, ή σε ενημερώνει ότι είναι θέμα χρόνου να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου που σέρνονται σε όλο το σπίτι – ποιο τακούνι, εδώ είναι θαύμα που δεν έσπασες το στραβό σου το κεφάλι. Αν έχεις όντως σπάσει πλευρό, που πονάει πάαααααρα πολύ, βογγάς ασύστολα. Ενημερώνεις για το κοντινό σου πρόσωπο που μπαίνει νοσοκομείο, ενώ ο άνθρωπός σου χτυπιέται πάνω στο τσουλάκι, γιατί τον/την περιφρονείς επειδή αλλάζεις κουβέντα. Λες «δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει» όταν −δεν θα το πιστέψεις− ΣΚΑΕΙ άξουαλι ο καυστήρας −μιας και οι θερμοσίφωνες δεν σκάνε πια, είναι υπερσύχρονοι, ενώ οι καυστήρες έχουν ευαισθησίες− και σου έρχεται ΠΙΝΓΚ ειδοποίηση στο κινητό ότι πήγε να πληρωθεί αυτόματα/ηλεκτρονικά η Τάδε εταιρεία ηλεκτρικού/τηλεφωνίας/γκαζιού/νερού/κλεψίματος, και, άκου τώρα σύμπτωση, δε βρήκε λεφτά στο λογαριασμό σου – δεν είναι ακόμα στο στάδιο να σου στείλει μπράβους, αλλά γυρεύεις; Εδώ έσπασες ολόκληρο τακούνι/πλευρό, σίγουρα δεν είναι η μέρα σου σήμερα, μεταξύ μας δεν είναι ούτε η βδομάδα σου αν σου έχουν πάρει το δίπλωμα και σε έχουν απολύσει κι από πάνω.
Σωριάζεσαι στον καναπέ να δεις τηλεόραση κι εκτός που ο καναπές έχει ένα σιδεράκι στο σημείο του πισινού σου και σε γρατζουνάει οπότε φοβάσαι μην πάθεις τέτανο, δεν υπάρχει σύνδεση ξαφνικά και δεν μπορείς να δεις τίποτα. Τρέχεις στο φαρμακείο της γειτονιάς σου να κάνεις αντιτετανικό ορό. Εννοείται ότι το φαρμακείο είναι κλειστό τέτοια ώρα, οπότε ξενιτεύεσαι να βρεις ανοιχτό φαρμακείο. Δεν έχεις δίπλωμα, περιμένεις το λεωφορείο τρία τέταρτα στην παγωνιά, ήδη με ένα βηχαλάκι/συναχάκι από το παγωμένο σπίτι/νερό σου, κι όταν φτάνεις στο άλλο φαρμακείο, εκείνο που υποσχόταν στο ίντερνετ ότι διανυκτερεύει, είναι θεόκλειστο.
Μάλιστα.
Εσύ είσαι ένα ήρεμο άτομο με καλή διάθεση συνήθως και θετική ενέργεια αλλά στέκεσαι μπροστά στο κλειστό φαρμακείο ενώ το αίμα σού ανεβαίνει στο κεφάλι, με σπασμένο πλευρό, τακούνι, άσχημα νέα, χαλασμένο γκομενικό, θερμοσίφωνα, καυστήρα, με τέτανο ίσως, με χάλια μαλλί όπως βλέπεις στον καθρέφτη του κλειστού φαρμακείου (ρίζα ένα δάχτυλο), και αναρωτιέσαι μέσα σε ένα σύννεφο πικρής απορίας «γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά τα ανάποδα; Ένα τακούνι έσπασα ο/η χριστιανός/ή, δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει, μα και το δίπλωμα; Ε όχι!»
Εδώ περίπου αρχίζεις να πιστεύεις αυτό που σου συμβαίνει: επιστημονικά λέγεται Σερί Γκαντεμιάς. Κανένας επιστήμονας όμως δεν ξέρει πώς προκύπτει και γιατί. Βάζεις την κουκούλα να μην φαίνονται τα χάλια μαλλιά σου, γυρίζεις κουτσαίνοντας στο σπίτι πιάνοντας το πονεμένο πλευρό σου, μπαίνεις μέσα στα σκοτεινά, χώνεσαι κάτω από το πάπλωμα και… διαβάζεις ένα αστυνομικό ή άλλο μυθιστόρημα: σόρι, μόνο αυτή τη μέθοδο επιβίωσης στο Σερί Γκαντεμιάς έχω να προτείνω και πιάνει πάντα, ιδίως αν είναι καλό το αστυνομικό βιβλίο κι έχει τρελό σασπένς…
22°
