Πριν από περίπου 2 χρόνια γέννησε η γατούλα της φίλης μου Έλενας και ήθελε να βρει σπιτάκια για τα 5 μικρά αδερφάκια. Το σκεφτόμουν πολύ καιρό να αποκτήσω γατούλα, αλλά επειδή έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι λόγω δουλειάς, δεν ήθελα να αισθάνεται μοναξιά. Μέχρι που η κατάλληλη στιγμή ήρθε όταν ξεκίνησα να συγκατοικώ με το φίλο μου και έτσι ήταν πιο «εύκολο» και με τους δυο στο σπίτι. Έτσι, πήγα στο σπίτι της Έλενας και με περίμενε μία φανταστική έκπληξη. 5 γατάκια παραταγμένα στη σειρά (αλήθεια, καθόντουσαν όρθια στα μπροστινά τους ποδαράκια όλα σε μία ευθεία γραμμή λες και ήταν συμμαθητές και έβγαζαν την ετήσια φωτογραφία τάξης). Αυτή είναι μία από τις πιο τρυφερές εικόνες που έχω στο μυαλό μου… Το βλέμμα έπεσε κατευθείαν στο πιο φουντωτό. Ήταν 2 μηνών τότε. Το έπιασα στην αγκαλιά μου και το έβαλα σε ένα γατόσπιτο με πορτάκι που είχα φέρει μαζί μου. Αυτή ήταν η αρχή της οικογένειάς μας με τον Τέλη. Το όνομα του το έδωσε ο μπαμπάς του (ο άντρας μου) την ημέρα που του τον πήγα σπίτι!
Ο Τέλης είναι «κύριος» μέσα στο σπίτι. Είναι ήρεμος και super cool, δηλαδή το αντίθετο από εμένα. Δεν κάνει ζημιές και είναι πολύ καθαρός. Είναι, όμως, και πολύ ντροπαλός. Θέλει τον χρόνο του μέχρι να συνηθίσει μία άλλη παρουσία μέσα στο σπίτι. Δηλαδή, όταν έχουμε κόσμο, κρύβεται για καμιά ώρα και μετά εμφανίζεται δειλά-δειλά και κάθεται μαζί μας. Εγώ είμαι το αντίθετο του ντροπαλού. Σήμα κατατεθέν είναι η κοινωνικότητά μου, μία λέξη που σίγουρα δεν υπάρχει στο λεξικό του Τέλη!
O Τέλης βλέπει fashion tv με τις ώρες! Γενικά είναι ήρεμος και κάνουμε καλή παρέα. Όταν θα κάτσουμε να δούμε τηλεόραση, θα είναι και αυτός μαζί μας στον καναπέ. Όταν τρώμε, είναι κύριος. Κάθεται στη θέση του (ναι, σε καρέκλα στο τραπέζι) και μας κοιτάει. Μόλις τελειώσουμε να τρώμε, του λέμε ότι μπορεί να γευτεί αυτά που έχουμε αφήσει στο πιάτο και πάει και τα δοκιμάζει. Είναι υπάκουος και μας τρελαίνει με την αριστοκρατική του συμπεριφορά.
Κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα να μπω σπίτι, τρέχει στην πόρτα να με υποδεχτεί. Σαν σκύλος. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό από γάτα. Η ευτυχία που νιώθω είναι απερίγραπτη. Όταν κοιμάμαι και έρχεται και κοιμάται δίπλα μου και γουργουρίζει από ικανοποίηση... Παίζει με τον «μπαμπά του» –πάλι σαν σκύλος–, μας φέρνει το ποντικάκι του στο στόμα και μας το αφήνει μπροστά μας για να του το πετάξουμε. Το πετάμε, μας το ξαναφέρνει κ.ο.κ. Δηλαδή, ειλικρινά, ποια άλλη γάτα το κάνει αυτό;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
13°
