Πλατεία Αριστοτέλους, Παρασκευή 8 το βράδυ, 1η Μαρτίου. Όχι, η άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμα, θα αργήσει, αλλά έξω από το Ολύμπιον μια γυναίκα και ένας άνδρας ενώπιον όλων φιλιούνται κάτω από ένα πράσινο φλουό ύφασμα. Το πιο ωραίο φιλί. Εραστές, ξεχασμένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, σκύλοι, εργάτες, πρόσωπα και πράγματα που συναντάμε τυχαία στην πόλη, κρύβονται κάτω από πράσινα φλουό υφάσματα, όπως και οι ιστορίες τους. Το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι εδώ για να μας τις διηγηθεί.
Η πιο ωραία εποχή του χρόνου. Βρίσκεις αφορμή να περνάς ατέλειωτες ώρες στο λιμάνι και στην πλατεία Αριστοτέλους. Μελετάς τον κατάλογο με τις ταινίες στην Αποθήκη C, σημειώνεις τα ντοκιμαντέρ που θέλεις να δεις. Κρύβεσαι στις σκοτεινές αίθουσες, λουφάζεις βαθιά μέσα στις καρέκλες και μιλάς με τον διπλανό σου για το πώς ήταν η μέρα σου μέχρι να ξεκινήσει η ταινία. Συγκινείσαι με τα ντοκιμαντέρ, θυμώνεις, χαμογελάς, κάνεις στους δημιουργούς περίεργες ερωτήσεις και ύστερα τρέχεις να προλάβεις την επόμενη προβολή. Και πάντα, μα πάντα, στο τέλος καταλήγεις με γνωστούς αγνώστους στο Residents ή κάπου άλλου να συζητάς για τη ζωή.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι συναντιέσαι ξανά με αγαπημένους φίλους, κάποιους από αυτούς τους φιλοξενείς. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να κάνουν μαζί σου τα πρώτα τους βήματα στο φεστιβάλ, με τις δικές τους ταινίες. Η δημοσιογράφος Ηλιάνα Δανέζη με «Τα τέσσερα επίπεδα της ύπαρξης» διηγείται την ιστορία ενός συγκροτήματος στα μακρινά 70s, οι οποίοι ξανασμίγουν μετά από 40 χρόνια με αφορμή τον πρώτο και μοναδικό τους δίσκο, ο οποίος από τα αθηναϊκά ράφια των δισκοπωλείων έφτασε στα χέρια των Κάνιε Ουέστ και Τζέι Ζι. Η σκηνοθέτης Τζίνα Γεωργιάδου με το «Γιώργος Χριστιανάκης - Μια διακριτική μουσική παρουσία», μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’80 και μας συστήνει εκ νέου τον δημιουργό, μουσικό και πάνω από όλα άνθρωπο, Γιώργο Χριστιανάκη. Η σκηνοθέτρια Νίκη Βελισσαροπούλου με το «Δεν θα πουλήσουμε το μέλλον μας» μας εξιστορεί την ιστορία της Γαρυφαλλιάς και της Δήμητρας, δύο νεαρών κοριτσιών που ζουν στη Χαλκιδική, η οποία απειλείται με περιβαλλοντική καταστροφή από την κατασκευή ενός μεταλλείου ανοιχτής εξόρυξης χρυσού.
Είναι αργά, μόλις έχεις βγει από το Ολύμπιον και ψάχνεις τους φίλους σου. Λίγο πριν είχες δακρύσει βλέποντας το «Marianne & Leonard - Words of Love» του Νίκ Μπρούμφιλν. Κατευθύνεσαι στο λιμάνι και στην Αποθήκη C. Η Σtella σου τραγουδάει για προσωπικές μάχες, για παλιές μνήμες, για σχέσεις και έρωτες. Όλοι γύρω σου χορεύουν, τους μιμείσαι και εσύ. Έχεις καιρό να χορέψεις, να αισθανθείς ελαφρύς. Δεν σκέφτεσαι τίποτα πια, παρά μόνο την επόμενη προβολή. Καλό φεστιβάλ σε όλους!
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
11°
