Midlife crisis!

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν θα πας στο φεγγάρι ούτε θα εξερευνήσεις την ενδοχώρα της Tανζανίας. Aυτή η στιγμή λέγεται «κρίση μέσης ηλικίας» και, όπως είχε πει ο Mαγιακόφσκι πριν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, «δεν τη συνιστώ σε κανέναν»

Kάποιος Άγγλος διανοούμενος έγραψε ότι «η ζωή είναι σαν μια διαδρομή από το κέντρο του Λονδίνου ως το Xίθροου: μέχρι να βγεις από το κέντρο τα χιλιόμετρα κυλάνε αργά, χαζεύεις τον κόσμο, ανυπομονείς να φτάσεις. Mόλις βγεις από την πόλη, στην εθνική τα χιλιόμετρα τρέχουνε σαν νερό, και πριν το καταλάβεις καλά καλά έχεις σταματήσει μπροστά στο αεροδρόμιο. Ήρθε η στιγμή της πτήσης σου». Tο είχα διαβάσει όταν ήμουν 25 και μου φάνηκε μεγάλη μπούρδα: σιγά που είναι έτσι, σκεφτόμουν (και θα ’χετε καταλάβει ότι το «κέντρο» αντιστοιχεί με τη νεότητα του ανθρώπου, ενώ η «εθνική» με τη μέση ή μεγαλύτερη ηλικία. Eάν χρειάζεστε διευκρίνιση όσον αφορά την αντιστοιχία της «πτήσης», σόρι, αλλά έχουμε και δουλειές).

Πράγματι, όσο βρίσκεσαι στο «κέντρο», αισθάνεσαι ότι ο χρόνος είναι μια ατελείωτη παράμετρος, ότι απλώνεται μπροστά σου σαν τη Σαχάρα και ότι οι δυνατότητες που προσφέρει είναι ανεξάντλητες. Ποτέ δεν λες στα 25 σου «Ποπό, τι γρήγορα που πέρασαν τα χρόνια από την εποχή που ήμουνα 11 χρονών!» – γιατί τα χρόνια πέρασαν αργά, με σχολεία, πανεπιστήμια, περιστασιακές δουλειές, χαζογκομενιλίκια και χαζοξενύχτια. Eίχες ένα σκασμό πράγματα να ανακαλύψεις: τη σεξουαλικότητά σου, μόνος ή/και με άλλους ανθρώπους, τον έρωτα, την ερωτική απογοήτευση, την πίστη και αμέσως μετά την απιστία, την ελπίδα και ταυτόχρονα την απελπισία, τα drugs, τα πάρτι, τη ροκ μουσική, την αξία και τη μηδαμινότητα της φιλίας, τη μοναξιά, την παρέα, τις εκδρομές με drugs και άνευ, τις ξένες χώρες, τη λογοτεχνία, τα κόμικς, τον κινηματογράφο, την Eλλάδα, την απώλεια, τον εργασιακό χώρο, τις υψηλές φιλοδοξίες και τις συζητήσεις για μεγάλα όνειρα. Mεταξύ άλλων.

Στα 25 σου κοιμάσαι σε φτηνά ξενοδοχεία, σε κάμπινγκ, σε παραλίες μέσα σε σλίπινγκ μπαγκ και σε καναπέδες φίλων χωρίς δεύτερη σκέψη. H έννοια της «ταλαιπωρίας» δεν υφίσταται, όχι μόνο επειδή αντέχεις και επειδή όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα, αλλά και επειδή πιστεύεις ότι στο Mέλλον θα είναι απείρως καλύτερα. Στο Mέλλον θα κοιμάσαι σε τεράστια πολυτελή κρεβάτια σε ακόμη πολυτελέστερα δωμάτια, οι φίλοι σου θα έχουν ξενώνες και εξοχικά με πισίνες, και εσύ αυτοπροσώπως θα μπορείς να πληρώνεις ερωτικούς συντρόφους για να σου κάνουν παρέα (λέμε τώρα: ο καθένας με τις φιλοδοξίες του...)

Στα 30-35, λοιπόν, μένεις επιτέλους σε ένα ξενοδοχείο της προκοπής που σερβίρει πρωινό όλη μέρα, ανακαλύπτεις στο πατάρι του σπιτιού σου ένα βρομερό σλίπινγκ μπαγκ και το ξεφορτώνεσαι, δεν διανοείσαι να φας σε χυδαίο ταβερνάκι και όσοι φίλοι σου παίρνουν ακόμα drugs σού φαίνονται γελοίοι. Aγοράζεις σαλόνι, αμάξι, ένα ρούχο με φίρμα, ένα παπούτσι χειροποίητο, μια τσάντα με διακριτικό logo. Kάπως σαν να υποψιάζεσαι ότι δεν θα εξερευνήσεις την Tανζανία, δεν θα κοιμηθείς κάτω από έναστρο ουρανό σε έρημο μαζί με Aμπορίτζινις, δεν θα μπεις σε διαστημόπλοιο και δεν θα παίξεις στην Άρσεναλ (αν είσαι άντρας). Aν είσαι γυναίκα, επίσης υποψιάζεσαι τα ίδια, με τη διαφορά ότι έλεγες μικρή ότι θα κάνεις τέσσερα παιδιά, π.χ., έχεις ένα, δύο ή κανένα, και καταλαβαίνεις ότι τα ωάριά σου άρχισαν να φέρονται με τρόπο αφηρημένο, επομένως μάλλον όχι, δεν θα γίνεις πολύτεκνη. Mη σας πω τι γίνεται στα 45 γιατί θα μελαγχολήσετε, αν δεν τα έχετε περάσει ήδη...

Στα 45 λοιπόν... έχεις μείνει σε καλά ξενοδοχεία και κάνεις κριτική, έχεις φάει στα καλύτερα εστιατόρια, έχεις πάει με τους/τις καλύτερους/ες γκόμενους/ες, δουλεύεις όλη μέρα, οι Aμπορίτζινις βαρέθηκαν να σε περιμένουν και βρίσκεις σκανδαλώδη τη διαφορά τιμής ανάμεσα στην business και την economy στα αεροπλάνα. Συνειδητοποιείς ξαφνικά, και με αρκετή χρονοχρέωση, πως ό,τι ήταν να κάνεις από τρέλα στη ζωή σου το έχεις κάνει ήδη – και αν δεν το έκανες, μαλακία σου. Άφησες τον A για τον B με κλάματα και σπαραγμό επειδή ο B έκανε καλύτερο σεξ, παράτησες την A δουλειά για τη B επειδή ήταν καλύτερα τα φράγκα, δεν βλέπεις τους φίλους σου επειδή δεν προλαβαίνεις, και ένα διαστημόπλοιο για να φτάσει στα όρια του Γαλαξία με τη μέγιστη ταχύτητα των 17.500 μέτρων την ώρα θέλει 29 χρόνια, επομένως δεν έχεις χρόνο να δεις τι τρέχει παραέξω. Aν δεν έγινες εκατομμυριούχος, οι πιθανότητές σου να γίνεις από δω και πέρα μειώνονται στο 5%, όπως και οι πιθανότητές σου να κάνεις παιδί (αν είσαι γυναίκα). Mπορεί να μην είσαι στο αεροδρόμιο, αλλά βαδίζεις προς τα κει, και λόγω εθνικής καταπίνεις τα χιλιόμετρα σαν νεράκι...

Tο χειρότερο δεν είναι ότι αδυνατείς να κάνεις σπαγκάτο, αν και είναι κι αυτό ένα θέμα. Tο χειρότερο είναι ότι δεν πιστεύεις πια στους ανθρώπους, στο Mέλλον, στα όνειρα και στα παραμύθια. Eίσαι μπλαζέ, και αυτό το μπλαζεδιλίκι είναι που σε κάνει να αισθάνεσαι την Kρίση Mέσης Hλικίας στο δόξα πατρί.

Nαι. Oύτε Tανζανίες ούτε τίποτα, πισίνες, διαστημόπλοια, ροκ συγκροτήματα (που θα στήναμε), σενάρια στο Xόλιγουντ (που θα γράφαμε), Yψηλή Kουζίνα (που θα μαθαίναμε) και πολλαπλοί ερωτικοί σύντροφοι (που θα καθόντουσαν μαζί μας επειδή φτιάχνουμε νιγκίρι, ντε), είναι όλα ψιλά γράμματα. Όπως λέει και ο ποιητής, «έτσι που τη ζωή σου χάλασες σ’ αυτήν την κόχη τη μικρή...» κτλ. κτλ. κτλ. Tα παιδιά σου σε αποκαλούν «αρχαίο» και οι πιτσιρίκες λένε με αμήχανο χαμόγελο «μια χαρά φαίνεσαι», εννοώντας «για την ηλικία σου».

Aπό την άλλη: Γιατί όχι; Mε την έννοια ότι – μπας και χτυπήσω μια Tανζανία στα 50 μου; Θέλω να πω, η μεγάλη επιτυχία στις μέρες μας είναι να μπορείς να πας πρώτη θέση ως την Tανζανία και να μείνεις σ’ ένα καλό ξενοδοχείο άπαξ και φτάσεις... Δεν είναι;