Graffito, όπως άγριο

«Στις 18 Δεκεμβρίου μηνός, ημέρα που χιόνιζε απαλά σε όλο το Έθνος και έκανε άγριο κρύο, εκδηλώθηκε στην κρατική Βουλή του Έθνους μία θανατηφόρος μεταδοτική αστική ασθένεια και πέθαναν διαδοχικά όλοι οι κάτοικοι της Βουλής σε ημέρα απαρτίας. Υπουργοί, κυβερνήτες, βουλευτές, σερβιτόροι, καθαρίστριες της Εθνικής Τουαλέτας, οι λοιποί υπάλληλοι, καθώς και οι τριακόσιοι φρουροί των τριακοσίων πατέρων του Έθνους. Ο θάνατος ολοκληρώθηκε σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Πέθαιναν ανεξαρτήτως ιδεολογίας και φρονημάτων, και άλλων παρατάξεων εθνοπατέρες και εθνομητέρες- της μίας μάλιστα της είχε πέσει η περούκα στο μούτρο. Για τη διασφάλιση του Έθνους, την εξουσία έλαβαν η σέχτα των Μαυροφορεμένων σε συνεργασία με την αυτοκέφαλη Εκκλησία και την Τηλεόραση».

Μαζί με την κατάρρευση της άλλοτε δημοκρατικά φερόμενης κοινωνίας καταρρέει και ολόκληρο το σύστημα σχέσεων και αξιών των ανθρώπων.

Ο έρωτας δεν χωράει πουθενά, το μητρικό και το πατρικό πρότυπο είναι πιο απειλητικά από ποτέ. Τα παιδιά δεν αποτελούν ελπίδα αλλά πιθανούς καταδότες. Υπάρχουν μόνο εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Η ελευθερία και η αυτοδιαχείριση μετρούν τις τελευταίες τους ανάσες.

Κάθε νέο μέτρο που επιβάλλει η Τηλεόραση και οι πολίτες δέχονται μοιρολατρικά, είναι απλά ένα σκαλοπάτι για να πάνε στο επόμενο, ακόμα πιο σκληρό μέτρο, κι ύστερα στο επόμενο, μέχρι που η μόνη ελευθερία που τους εκχωρείται είναι να στέκονται ακίνητοι, φιμωμένοι, παίρνοντας το πολύ δυο ανάσες το λεπτό…