Pedestal

Αφορμή ο μύθος της Ηλέκτρας («Χοηφόροι» του Αισχύλου) και οι αποκρυφιστικές τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων. Η δομή της παράστασης διακρίνει δύο παράλληλους κόσμους, το ρεαλιστικό και το φαντασιακό και είναι χωρισμένη σε επεισόδια και στάσιμα. Στη ρεαλιστική αφήγηση (επεισόδια) σκηνών της ζωής μιας άρρωστης μητέρας που τη φροντίζει η κόρη της, παρεμβάλονται οι φαντασιωτικές σκηνές (στάσιμα) που τρέχουν παράλληλα μέσα στο μυαλό της Κόρης.

Τα επεισόδια είναι ρεαλιστικές σκηνές που διαδραματίζονται σ’ ένα δωμάτιο που μοιάζει με δωμάτιο νοσοκομείου στο οποίο βρίσκονται η Μητέρα και η Κόρη. Η Μητέρα πάσχει απο κάποια ασθένεια, δεν έχει αυτονομία κινήσεων, έχει φριχτούς πόνους. Η Κόρη φροντίζει τη Μητέρα εμμονικά, βρίσκεται διαρκώς σε υπερδιέγερση, σε ακαθησία, εκτός απ’ τις στιγμές όπου βυθίζεται σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και φαντασίωσης. Στις σκηνές αυτές βλέπουμε την φαντασίωση της Κόρης. Tρεις άντρες εμφανίζονται, τα πρόσωπα είναι βουβά και φορούν ίδιες μάσκες. Τα στάσιμα ακολουθούν τα στάδια μιας τελετουργίας στην πορεία της οποίας η Κόρη μυείται στον κόσμο τους.

Ο τρίτος άξονας της παράστασης, οι μονόλογοι της Κόρης, εντάσσεται κι αυτός στη φαντασιωτική κατάσταση. Με τα κείμενα αυτά αποκαλύπτεται πως η Κόρη αντιλαμβάνεται, πέρα και πίσω απʼτη ζωή που τρέχει, ένα μεγάλο σχέδιο στο οποίο κι αυτή συμμετέχει με την αναμονή της. Η Κόρη βλέπει τον εαυτό της σαν το όργανο μέσω του οποίου θα πραγματοποιηθεί ένα ανώτερο σχέδιο που είναι ο φόνος - η θυσία της Μητέρας. Είναι με κάποιο τρόπο το credo της, το προσωπικό της δόγμα που γεννά τον παράλληλο κόσμο.