Χρόνια είχα να πάω στο Λαύριο (για το οποίο έχω ξαναγράψει, αλλά όταν είχα πάει, δηλαδή πριν χρόνια, που δεν μετράει). Ξαναπήγα πριν λίγες μέρες για μπάνιο στην Πούντα Ζέζα, που είναι τέλεια παραλία, με τέλεια θάλασσα και κλασσικό μπιτς μπαρ, από αυτά τα μεταφερόμενα, που έχουν τα πάντα, από καφέδες μέχρι γουρουνόπουλο. Ή έστω χοτ-ντογκ.
Η παραλία λοιπόν έχει αμμουδιά σε σχήμα ημισελήνου, σαν καρτ-ποστάλ με θέμα «Greek beach, Aegean (or Ionian) sea». Έχει αρμυρίκια και δεντράκια στην πίσω μεριά προς το «παρκινγκ»/το δρόμο, ομπρέλες και ξαπλώστρες στο βάθος, προς το Σούνιο. Όσοι μένουν στο Λαύριο και πηγαίνουν για μπάνιο στην Πούντα Ζέζα, κατεβαίνουν από νωρίς το πρωί και «πιάνουν» ξαπλώστρες. Όσοι έρχονται καθυστερημένοι από Αθήνα με αμάξι ή λεωφορείο, απλώνουν ψάθες κάτω από τα δεντράκια. Η θάλασσα είναι ρηχή για αρκετά μέτρα από την αμμουδιά, κι επειδή ο Πάνορμος (όπου βρίσκεται η ΠΖ) είναι κλειστός κόλπος, δεν έχει μεγάλα κύματα ακόμα κι όταν φυσάει. Προσφέρεται δηλαδή για οικογένειες με μικρά παιδιά, που λυσσάνε στην παραλία χωρίς να ενοχλούνε όμως, μια και υπάρχει άπλα: όσο κοντά σου κι αν χτυπιούνται οκτακόσια πιτσιρίκια με τα μπρατσάκια, κουβαδάκια και φουσκωτά γκρέμλιν τους, η βαβούρα χάνεται στον αέρα με έναν μαγικό τρόπο. Ο οποίος τρόπος μπορεί να είναι η μουσική που παίζει χαμηλά από τα μεγάφωνα ή ότι δεν είναι δικά σου παιδιά, οπότε δεν ιδρώνεις. Και δικά σου να είναι, η ΠΖ είναι σέηφ για όλες τις ηλικίες. Κατά τις έξι το απόγευμα, κατεβαίνουν μικρο-ορδές επιπλέον παιδιών από την διπλανή κατασκήνωση «Το ξέγνοιαστο μελίσσι», οπότε αν σας ενοχλεί το είδος, ή απλωθείτε προς την δεξιά μεριά της παραλίας, προς Σούνιο, ή μαζευτείτε σιγά σιγά.
Το κακό είναι ότι το Λαύριο βρίσκεται 60 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, και το λεωφορείο κάνει το λιγότερο δυόμιση ώρες, με 52 στάσεις συνολικά, από το Πεδίο του Άρεως ως το Λιμάνι του Λαυρίου… το οποίο Λαύριο συνδεόταν με σιδηρόδρομο με την Αθήνα από το 1885 ως το 1957! Η Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου είχε φτιάξει και συντηρούσε τον σιδηρόδρομο, που εγκαταλείφθηκε κάποια στιγμή και άφησε το Λαύριο στο έλεος των λεωφορείων.
Όταν ξαπλώνεις στην (δωρεάν) ξαπλώστρα ή στην ψάθα σου στην ΠΖ και χαζεύεις τη θάλασσα, είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι σε νησί του Αιγαίου – πολύ μπλε, με γαλάζιο ουρανό καπάκι, άσπρα σπιτάκια να ανεβαίνουνε την πλαγιά στα αριστερά σου, κόκκινα βραχάκια στα δεξιά σου… δεν θέλεις να βγεις από τη θάλασσα ακόμα κι όταν παπουδιάσεις* εντελώς.
Φίλοι από το Λαύριο μας έψησαν να πάρουμε μουστοκούλουρα από το Μαρκόπουλο στην επιστροφή, από τον διάσημο «Δαρέμα» που έχει γράψει στον τομέα «κουλούρι». Ο φούρνος είναι μικρός, με έξη-εφτά μεγάλα καλάθια μέσα, γεμάτα διαφορετικά είδη μοσχοβολιστών κουλουρακίων. Φοράς πλαστικό γάντι κομμωτηρίου, παίρνεις σακουλίτσα και την γεμίζεις με κουλούρια, κριτσίνια, παξιμάδια και μπισκότα της επιλογής σου, αφού δοκιμάσεις πρώτα τα πάντα. Εκτός από τα κλασσικά μουστοκούλουρα, προτείνω τα κουλούρια πορτοκαλιού – τραγανά, πορτοκαλένια και σχεδόν νησιώτικα, ώστε να συμπληρώνεται και να κουμπώνει τέλεια η αίσθηση «είμαι σε νησί» της όλης ημέρας-εκδρομής στην Πούντα Ζέζα…
«παπουδιάζω»* : Καβαλιώτικη έκφραση που σημαίνει «μένω με τις ώρες μέσα στο νερό μέχρι να φουσκώσει το δέρμα στα χέρια και στα πόδια μου και να θυμίζει χαρούμενο πλην όμως παπαριασμένο παππού».
16°
