Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το ορφανοτροφείο καταστρέφεται από πυρκαγιά. Το καλοκαίρι του 1995, στη μεγάλη φωτιά που έκαιγε για 7 ημέρες σε Πεντέλη, Διόνυσο, Νέο Βουτζά και Νέα Μάκρη και κατέστρεψε ένα από τα ωραιότερα και πυκνότερα δάση της Αττικής, επλήγη το σύνολο των εγκαταστάσεων.
Το Ίδρυμα ξαναφτιάχτηκε με την πολύτιμη αρωγή δωρητών. Δέκα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2005, το ορφανοτροφείο κινδύνεψε και πάλι από φωτιά, ωστόσο γλίτωσε με μικρές υλικές ζημιές.
Οι... επίμονες καλόγριες
Το συγκεκριμένο ορφανοτροφείο συνοδεύει μια απίστευτη ιστορία για την ίδρυση του, η οποία είχε συγκλονίσει τη δεκαετία του '60 την ελληνική κοινωνία.
Έξι νεαρές γυναίκες αποφασίζουν να φύγουν από τα σπίτια τους στον Πειραιά και να κατέβουν στην Καλαμάτα για να γίνουν μοναχές. Η Μαρία, η Δωροθέα, η Καλλίνικη, η Φαιδρονία, η Σεβαστή και ακόμα μια Μαρία αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις κατοικίες τους, καθώς δεν είχαν συμπληρώσει τα 21 χρόνια. Αποφασισμένες να μην κάνουν πίσω, φεύγουν για δεύτερη φορά από τα σπίτια τους. Η υπόθεση είχε γίνει πρωτοσέλιδο στον Τύπο της Εποχής, με την αστυνομία να επεμβαίνει και τις νεαρές γυναίκες να επιστρέφουν πίσω.
Τελικά, πετυχαίνουν τον στόχο τους. Γίνονται καλόγριες και το 1967 ιδρύουν στην περιοχή μεταξύ Ραφήνας και Νέας Μάκρης (Μάτι), πάνω από τον παλαιό οικισμό του Νέου Βουτζά, σε έκταση που παραχωρήθηκε από την Ιερά Μονή Πεντέλης και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, το ορφανοτροφείο, με τη συνδρομή του εφοπλιστή Μάρκου Λύρα.
Μια μεγάλη οικογένεια
Το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια μεγάλη «ανάδοχος» οικογένεια.
Μεταξύ των παιδιών και των γυναικών που έχουν αναλάβει να τα μεγαλώνουν έχουν αναπτυχθεί ισχυροί δεσμοί, οι οποίοι διατηρούνται και μετά την ενηλικίωση, όταν τα ενήλικα πλέον άτομα φεύγουν από το ίδρυμα. Υπάρχουν ιστορίες παιδιών που ακόμη και όταν παντρεύονται, επιστρέφουν πίσω για να γιορτάσουν όλοι μαζί τις γιορτές. Οι ιστορίες αγάπης είναι πολλές για τις καλόγριες που κάνουν ό,τι μπορούν για να μεγαλώσουν παιδιά που στερούνται γονέων, είτε γιατί αυτοί δεν βρίσκονται στη ζωή, είτε γιατί έχουν οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα.
Το ντοκιμαντέρ ΜΑΝΑ (Σενάριο/Σκηνοθεσία: Βάλερυ Κοντάκου) είναι ενδεικτικό του τι ακριβώς κάνει το συγκεκριμένο ίδρυμα. Ο τίτλος μόνο τυχαίος δεν είναι. Έτσι αποκαλούν τα παιδιά, από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα 18 τους, τις ηλικιωμένες πια γυναίκες, και τη νεώτερη Παρθενία, η οποία μεγάλωσε μαζί τους πριν γίνει και η ίδια μοναχή.
Τα παιδιά αυτά θεωρούν «οικογένειά» τους το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα. Χτισμένο σε δύο αντικριστούς λόφους στον Νέο Βουτζά, το ορφανοτροφείο ήταν ένα όμορφο και προσεγμένο ίδρυμα μέσα σε ένα πανέμορφο τοπίο.
