Οι γονείς μου μού επέτρεψαν να βλέπω τηλεόραση όταν θα ´μπαινα στο Γυμνάσιο. Ήταν σαν ένα μικρό ιστορικό μου ραντεβού, γιατί ακριβώς τότε άνοιξε το Mega, και έτσι κάναμε μαζί την είσοδό μας στο χώρο της τηλεόρασης. Πρώτη εικόνα η Αλίκη στο Ναυτικό, πρώτη φορά η Λίνα στο κοντρόλ. Αυτό έγινε το νήμα που μας έδεσε για πάντα και αναπόφευκτα το τηλεκοντρόλ του σπιτιού κόλλησε στο κουμπί που εγκαινιάστηκε τότε. Το Mega έγινε το αγαπημένο μου κανάλι και μία από τις φυγές του παιδιού και της έφηβης επαρχίας. Το αγαπημένο κανάλι είναι πάντα ένα από τα παράθυρα του σπιτιού.
Οι πρώτες εκπομπές, οι σειρές, τα μουσικά σήματα, κάποια πρόσωπα έχουν ακόμα τη μυρωδιά του ταψιού της μάνας μου. Το Mega έγινε η προέκταση του παιδικού μου τοπίου καθώς μεγαλώναμε μαζί. Αργότερα έγινα πιο κριτική, άρχισα να συμμετέχω στο γίγνεσθαι λιγότερο παθητικά. Ακόμα και όταν το αμφισβητούσα δεν το άλλαζα, ήταν κάτι σαν εσωτερική μας διαφωνία, σιγά- σιγά είχα άποψη, γιατί τότε φαίνεται εγκαταστάθηκε μέσα μου ο πρώτος σπόρος της αγάπης στην τηλεόραση...με τρόπο επαγγελματικό.
Αφού είχα αρχίσει την τηλεοπτική μου καριέρα ως θεατής του Mega φαίνεται ήταν μοιραίο να καταλήξω σε αυτό και ως εργαζόμενη. Ένας κύκλος έκλεινε και η λέξη κοντρόλ άλλαζε νόημα. Ένιωσα σαν να ήμουν πια από την έξω πλευρά του παράθυρου και να κοίταζα μέσα το σαλόνι του σπιτιού μας. Το όνομά μου κατέβαινε με το σήμα της εκπομπής και χαιρετούσε τους γονείς μου- η πρώτη μου φορά ήταν σαν την Αλίκη στο Ναυτικό. Και το Mega δεν διέψευσε ποτέ τις πρώτες μου προσδοκίες, τότε που το διάλεγα για να είναι η τηλεόραση που αγαπώ.
Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα εκδοτικά γιατί θολώνουν την οθόνη, η τηλεόραση είναι αυτό που βλέπεις στο γυαλί. Είναι η δουλειά των δημοσιογράφων, των παρουσιαστών, των παραγωγών, των τεχνικών, των σκηνοθετών, των ηθοποιών κι άλλων πολλών, πάρα πολλών. Μπορείς να πεις όσες θεωρίες πολιτικοεκδοτικών συμφερόντων και συνωμοσίας θες, αλλά η τηλεόραση είναι ένα μέσον που προδίδει – καμία τέτοια θεωρία δεν στάθηκε ικανή να θαμπώσει την εικόνα του καναλιού από αυτό που τελικά ήταν στην εικοσιεπτάχρονη διαδρομή του, και που συμπυκνώνεται στις λέξεις ποιότητα και λαϊκότητα. Από την αρχή και μέχρι το τέλος του το Mega ήταν ένα κανάλι με αξιοπιστία, αισθητική, μετριοπάθεια και πολιτισμό. Ήταν το κανάλι των μεγάλων πολιτικών ραντεβού, των σημαντικών γεγονότων, των ιστορικών σειρών, της καλής ψυχαγωγίας. Ήταν η συχνότητα που ποτέ δεν συντονίστηκε με την ευτέλεια. Και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στους εργαζομένους και όχι στα πολυτελή γραφεία που μιλούν με τους πολιτικούς και τις τράπεζες.
Τους εργαζόμενους, που έμειναν μέχρι τέλους στη μάχη που είχε προ πολλού χαθεί. Τους εργαζόμενους που έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους ενώ ήσαν όρθιοι. Αυτούς που κανένας δεν θα στηρίξει σε διαδήλωση, κανείς συνθέτης δεν θα τραγουδήσει σε συναυλία, κανείς καλλιτέχνης δεν θα τιμήσει σε μνημείο, γιατί δεν έχει τίποτα ηρωικό να δίνεις τη μάχη για τη δουλειά σου. Απλώς ήταν η ζωή τους. Δεν είναι παρηγοριά αυτό τούτη τη στιγμή, αλλά στο μέλλον θα ξέρουν και εκείνοι ότι, μαζί με τους άλλους συναδέλφους τους, έγραψαν ένα από τα πιο όμορφα κεφάλαια στην ιστορία των ελληνικών μέσων.
14°
